بریده‌هایی از کتاب ویل

هیچ دلیلی برای انجام هیچ کاری وجود ندارد، مگر این‌که حاضر باشید سعی کنید در آن کار بهترین باشید

تفاوت میان کاری که ناممکن به‌نظر می‌رسد و کاری که انجام‌پذیر است در نحوهٔ نگرش است.

تفاوت میان کاری که ناممکن به‌نظر می‌رسد و کاری که انجام‌پذیر است در نحوهٔ نگرش است.

«هیچ‌وقت با احمق بحث نکن، چون از فاصلهٔ دور مردم نمی‌تونن شما رو از هم تشخیص بدن.»

هرچه خیالی که در آن زندگی می‌کنید بزرگ‌تر باشد، برخورد اجتناب‌ناپذیرتان با واقعیت دردناک‌تر می‌شود.

بابایی گاهی گیتار هم می‌زد. لیوانی روی میز کنار دستش و سیگار تاریتون در دهانش، چشمانش خیره به دود رقصان سیگار، آکوردهای «سایهٔ لبخندت» از اندی ویلیامز را می‌زد یا قطعهٔ جاز درهم و برهمی می‌زد که دستان کارگری‌اش داغان‌تر از آن بود که بتواند خوب بزند. با زخمه یا ضربه به تارها می‌نواخت و حتی گاهی هم می‌خواند. همیشه آهنگ‌های عاشقانه می‌زد و به‌نظرم آهنگ‌های عاشقانه حالش را خوب می‌کرد. حال مادرم را هم خوب می‌کرد.

شنیده‌ام که معنای نام کودک بر شخصیت او تأثیر می‌گذارد. خب، نام من را پدرم گذاشت؛ نام خودش را روی من گذاشت و بزرگ‌ترین مزیت زندگی را به من بخشید: تاب و توان تحمل سختی‌ها. او به من اراده بخشید.

هدف‌های بزرگِ به‌ظاهر محال را می‌توان به وظایف کوچک‌تر تقسیم کرد

مامام ساکت و محجوب است. نه به این دلیل که خجالتی یا مرعوب باشد، بلکه به این دلیل که «او تنها زمانی صحبت می‌کند که از سکوت بهتر باشد». او کلمات را دوست دارد و همیشه آن‌ها را با دقت انتخاب می‌کند

امید است که ضامن بقای زندگی است. امید اکسیر بقا در تاریک‌ترین اوقات زندگی است. توانایی تجسم و تصور رسیدن روزهای روشن‌تر به رنج ما معنا می‌بخشد و آن را تحمل‌پذیر می‌سازد. هنگامی‌که امید را از دست می‌دهیم، منبع اصلی قدرت و مقاومت خود را از دست می‌دهیم.

قدرت و اطمینان درونیْ زاییدهٔ بینش و مهارت است. وقتی چیزی را می‌فهمی، یا در چیزی مهارت داری، احساس قدرت می‌کنی، و همین باعث می‌شود احساس کنی چیزی برای ارائه داری.

روش آموزش دارل، غرق‌شدن کامل در کار بود:

«فقط این رو یادت باشه پسر قشنگم، وقتی داری بالا می‌ری با همه مهربون باش، چون ممکنه وقتی در حال سقوطی از کنار همون آدم‌ها رد شی.»

یک تمثیل بودایی وجود دارد که مرا در بسیاری از تحولات خطرناک زندگی راهنمایی کرده است: مردی در کنار رودخانه‌ای خروشان و خطرناک ایستاده است. فصل بارانی است و او اگر نتواند به آن‌سوی رودخانه برود، کارش تمام است. او به‌سرعت قایقی می‌سازد و با آن به‌سلامت به آن‌سوی رودخانه می‌رود. سرشار از آسودگی و شادکامی، به خودش دست‌مریزاد می‌گوید، قایق را بلند می‌کند و به‌سمت جنگل رهسپار می‌شود. اما وقتی تلاش می‌کند از بین انبوه درختان عبور کند، قایق به درختان برخورد می‌کند و در شاخه‌ها و تنه درختان گرفتار می‌شود که مانع از حرکت او می‌شود. او فقط یک شانس برای زنده‌ماندن دارد: باید قایق را رها کند؛ قایقی که دیروز نجاتش داد، اگر رهایش نکند، امروز بلای جانش می‌شود. قایق نماد افکار و طرز فکرهای کهنهٔ ماست که دیگر به دردمان نمی‌خورد.

جهان جایی منطقی نیست، بلکه جایی جادویی است. یکی از جنبه‌های بزرگ درد و رنج روانی‌ای که ما انسان‌ها تجربه می‌کنیم این است که ذهن ما در جهانی غیرمنطقی به‌دنبال منطق و نظم می‌گردد و آن را می‌خواهد. ذهن ما عاجزانه انتظار دارد که همه‌چیز منطقی باشد و با عقل جور دربیاید، اما قوانین منطق دربارهٔ قوانین احتمالات صدق نمی‌کند. جهان تحت قوانین جادو عمل می‌کند.

دل‌های‌تان را به یکدیگر بدهید، اما نه در اختیار یکدیگر. زیرا تنها دست زندگی می‌تواند قلب شما را در خود جای دهد. و کنار هم بایستید، اما نه خیلی نزدیک به هم؛ چراکه ستون‌های معبد نیز جدا از هم ایستاده‌اند.

اگر نتوانید یا نخواهید در مقابل نوسانات بی‌وقفهٔ زندگی تغییر کنید و سازگار شوید، از زنده‌بودن لذت نمی‌برید. گاهی اوقات انسان‌ها تلاش می‌کنند با دستی که آرزویش را داشتند بازی کنند، به‌جای این‌که سعی کنند با دستی که به آن‌ها داده شده به بازی ادامه دهند. توانایی تغییر و ابتکار عمل مسلماً حیاتی‌ترین توانایی بشر است.

«پول ترسیده نمی‌تونه پول دربیاره.» این شعار زندگی من شد. اما آن شب ذهن بی‌خیالی باعث شکست‌ناپذیری من شده بود

در عمق وجودم می‌دانستم که رؤیاهای من به‌واسطهٔ افرادی که انتخاب می‌کنم تا دوروبرم باشند ساخته یا درهم شکسته می‌شوند. کنفوسیوس درست می‌گفت «تقریباً ناممکن است که کیفیت زندگی‌تان بهتر از کیفیت دوستان‌تان باشد.»

قدرت و اطمینان درونیْ زاییدهٔ بینش و مهارت است. وقتی چیزی را می‌فهمی، یا در چیزی مهارت داری، احساس قدرت می‌کنی، و همین باعث می‌شود احساس کنی چیزی برای ارائه داری.