بریده‌هایی از کتاب ویل

افرادی بالغ‌اند که توانایی‌شان را در پذیرفتن هرچیزی به غیر از واقعیت مادی و ملموس از دست می‌دهند.

همه‌مان مجبوریم با فرایندهای طبیعی تخریب بجنگیم. هیچ‌چیز دائمی نیست؛ بدن‌تان پیر می‌شود؛ دوست صمیمی‌تان فارغ‌التحصیل می‌شود و به شهر دیگری می‌رود؛ درختی که روبه‌روی خانهٔ استیسی بروکس بود و عادت داشتید از آن بالا بروید در طوفان چپه می‌شود. والدین‌تان می‌میرند. همه‌چیز تغییر می‌کند؛ بالا می‌رود و پایین می‌آید. هیچ‌چیز و هیچ‌کس در برابر آشفتگی دنیا مصون نیست. به همین دلیل است که خودتخریبگری جرم بزرگی است. زندگی خودش به‌اندازهٔ کافی سخت است.

مشکل این بود که من موفق‌بودن را با شادبودن و دوست‌داشته‌شدن یکی می‌دانستم. این‌ها سه چیز مجزا هستند. ازآن‌جاکه من این سه را با یکدیگر یکی گرفته بودم، از نسخهٔ نامحسوس‌تری از «بیماری خاموش» رنج می‌بردم. این بیماری را به بهترین شکل می‌توانم این‌گونه توصیف کنم: «بیشتر، بیشتر، بیشتر، بیشتر.»

اگر مسئولیت خوشبختی خود را بر دوش کسی غیر از خود بگذارید، یقیناً دچار بیچارگی می‌شوید.

اگر رفتار آدم تمرین و اجرا نشده باشد، زمانی که به آن نیاز دارید هم به کمک‌تان نمی‌آید

این‌که به دنیا ببازی آبرومندانه است. این‌که به خودت ببازی فاجعه است

هدف و خواسته ممکن است شبیه به نظر برسند، ولی خیلی با هم تفاوت دارند. گاهی حتی در مقابل هم قرار می‌گیرند. خواسته شخصی، اندک و مشخص است و معمولاً به سمت حفظ خود، رضایت خود و بهره‌ها و لذت‌های کوتاه‌مدت گرایش دارد. هدفْ چشم‌اندازی بلندمدت، وسیع‌تر و گسترده‌تر است که منافع دیگران را دربر می‌گیرد

امید است که ضامن بقای زندگی است. امید اکسیر بقا در تاریک‌ترین اوقات زندگی است. توانایی تجسم و تصور رسیدن روزهای روشن‌تر به رنج ما معنا می‌بخشد و آن را تحمل‌پذیر می‌سازد. هنگامی‌که امید را از دست می‌دهیم، منبع اصلی قدرت و مقاومت خود را از دست می‌دهیم.

کلمات می‌تواند بر نحوهٔ نگرش افراد به خودشان، نحوهٔ رفتارشان با یکدیگر و شیوهٔ زندگی‌شان در دنیا تأثیر بگذارد. کلمات می‌تواند باعث رشد افراد شود یا آن‌ها را نابود کند. آن شب تصمیم گرفتم که از کلماتم برای قدرت‌بخشیدن به دیگران استفاده کنم، تا به‌جای آسیب‌زدن، به آن‌ها کمک کنم.

هرچه خیالی که در آن زندگی می‌کنید بزرگ‌تر باشد، برخورد اجتناب‌ناپذیرتان با واقعیت دردناک‌تر می‌شود