بریده‌هایی از کتاب ویل

مادرم ضلع تحصیل این مثلث بود. او اعتقاد داشت دانش کلید اصلی یک زندگی موفق است. او می‌خواست درس بخوانم، یاد بگیرم، رشد کنم، درک عمیقی از دنیای پیرامونم داشته باشم و «یا بدانم دربارهٔ چه چیزی صحبت می‌کنم یا ساکت بمانم.»

مامام ساکت و محجوب است. نه به این دلیل که خجالتی یا مرعوب باشد، بلکه به این دلیل که «او تنها زمانی صحبت می‌کند که از سکوت بهتر باشد».

هرچه خیالی که در آن زندگی می‌کنید بزرگ‌تر باشد، برخورد اجتناب‌ناپذیرتان با واقعیت دردناک‌تر می‌شود.

«تقریباً ناممکن است که کیفیت زندگی‌تان بهتر از کیفیت دوستان‌تان باشد.

انسان‌ها تنها دو مشکل دارند: ۱. این‌که می‌دانند چه می‌خواهند، اما نمی‌دانند چطور به آن برسند؛ و ۲. نمی‌دانند چه می‌خواهند.

وقتی کسی شکست می‌خورد اتفاق عجیبی می‌افتد: یک‌جورهایی شکست‌ات به کسانی‌که مخالف‌شان بودی اثبات می‌کند که حق با آن‌ها بوده و تو بودی که اشتباه می‌کردی. مغرور می‌شوند و به‌نظر می‌آید از این‌که آخر سر خدا دارد به حسابت می‌رسد لذت می‌برند. مردم با برنده‌ها رابطهٔ روان‌پریشانه‌ای دارند؛ اگر مدت زیادی باشد که زمین خورده‌ای تو را ضعیف می‌بینند و احساس می‌کنند باید از تو حمایت کنند. اما اگر آن‌قدر بدشانس باشی که مدت‌زمان زیادی روی پاهایت بمانی، آن‌وقت بهتر است یک کلاهخود برای خودت تهیه کنی.

قدرت و اطمینان درونیْ زاییدهٔ بینش و مهارت است. وقتی چیزی را می‌فهمی، یا در چیزی مهارت داری، احساس قدرت می‌کنی، و همین باعث می‌شود احساس کنی چیزی برای ارائه داری

فقط این رو یادت باشه پسر قشنگم، وقتی داری بالا می‌ری با همه مهربون باش، چون ممکنه وقتی در حال سقوطی از کنار همون آدم‌ها رد شی.»

«بهتر است جنگجویی در باغ باشید تا باغبانی در جنگ.»

وقتی به دوران کودکی‌ام فکر می‌کنم، مادر و پدر و مادربزرگم را مانند یک مثلث فلسفی تصور می‌کنم. پدرم یک ضلع این مثلث بود: انضباط. او به من آموخت چگونه باید کار کنم و تداوم داشته باشم. او این ذهنیت را در من کاشت که «بهتر است بمیری تا تسلیم شوی.»