بریده‌هایی از کتاب ویل

افرادی بالغ‌اند که توانایی‌شان را در پذیرفتن هرچیزی به غیر از واقعیت مادی و ملموس از دست می‌دهند.

همه‌مان مجبوریم با فرایندهای طبیعی تخریب بجنگیم. هیچ‌چیز دائمی نیست؛ بدن‌تان پیر می‌شود؛ دوست صمیمی‌تان فارغ‌التحصیل می‌شود و به شهر دیگری می‌رود؛ درختی که روبه‌روی خانهٔ استیسی بروکس بود و عادت داشتید از آن بالا بروید در طوفان چپه می‌شود. والدین‌تان می‌میرند. همه‌چیز تغییر می‌کند؛ بالا می‌رود و پایین می‌آید. هیچ‌چیز و هیچ‌کس در برابر آشفتگی دنیا مصون نیست. به همین دلیل است که خودتخریبگری جرم بزرگی است. زندگی خودش به‌اندازهٔ کافی سخت است.

وقتی می‌توانیم دربارهٔ چیزی جوک بسازیم (دربارهٔ دردمان، مشکلات‌مان و دردسرهای‌مان)، تحملش برای‌مان راحت‌تر می‌شود.

مشکل این بود که من موفق‌بودن را با شادبودن و دوست‌داشته‌شدن یکی می‌دانستم. این‌ها سه چیز مجزا هستند. ازآن‌جاکه من این سه را با یکدیگر یکی گرفته بودم، از نسخهٔ نامحسوس‌تری از «بیماری خاموش» رنج می‌بردم. این بیماری را به بهترین شکل می‌توانم این‌گونه توصیف کنم: «بیشتر، بیشتر، بیشتر، بیشتر.»

اگر مسئولیت خوشبختی خود را بر دوش کسی غیر از خود بگذارید، یقیناً دچار بیچارگی می‌شوید.

اگر رفتار آدم تمرین و اجرا نشده باشد، زمانی که به آن نیاز دارید هم به کمک‌تان نمی‌آید

این‌که به دنیا ببازی آبرومندانه است. این‌که به خودت ببازی فاجعه است

هدف و خواسته ممکن است شبیه به نظر برسند، ولی خیلی با هم تفاوت دارند. گاهی حتی در مقابل هم قرار می‌گیرند. خواسته شخصی، اندک و مشخص است و معمولاً به سمت حفظ خود، رضایت خود و بهره‌ها و لذت‌های کوتاه‌مدت گرایش دارد. هدفْ چشم‌اندازی بلندمدت، وسیع‌تر و گسترده‌تر است که منافع دیگران را دربر می‌گیرد

امید است که ضامن بقای زندگی است. امید اکسیر بقا در تاریک‌ترین اوقات زندگی است. توانایی تجسم و تصور رسیدن روزهای روشن‌تر به رنج ما معنا می‌بخشد و آن را تحمل‌پذیر می‌سازد. هنگامی‌که امید را از دست می‌دهیم، منبع اصلی قدرت و مقاومت خود را از دست می‌دهیم.

کلمات می‌تواند بر نحوهٔ نگرش افراد به خودشان، نحوهٔ رفتارشان با یکدیگر و شیوهٔ زندگی‌شان در دنیا تأثیر بگذارد. کلمات می‌تواند باعث رشد افراد شود یا آن‌ها را نابود کند. آن شب تصمیم گرفتم که از کلماتم برای قدرت‌بخشیدن به دیگران استفاده کنم، تا به‌جای آسیب‌زدن، به آن‌ها کمک کنم.

«هیچ‌وقت اجازه نده کسی به تو بگه کاری رو نمی‌تونی انجام بدی، حتی من... اگه رؤیایی داری… باید ازش محفاظت کنی. کسایی که خودشون نمی‌تونن کاری رو انجام بدن، می‌خوان بهت بگن تو هم نمی‌تونی اون کار رو انجام بدی. اگه چیزی رو می‌خوای، برو به دستش بیار. همین و بس.»

هرچه خیالی که در آن زندگی می‌کنید بزرگ‌تر باشد، برخورد اجتناب‌ناپذیرتان با واقعیت دردناک‌تر می‌شود

اغلب می‌گفت تنها چیزی که دنیا نمی‌تواند از آدم بگیرد دانش است. و او فقط به سه چیز اهمیت می‌داد: تحصیل، تحصیل و تحصیل.

مرگ جادوگری است که امور پیش‌پاافتاده و روزمره را به اتفاقاتی خارق‌العاده و سحرآمیز بدل می‌کند. سلام‌ها و خداحافظی‌های روزمره‌مان هم باید همین‌گونه باشد، چون واقعیت این است که هیچ‌کس نمی‌تواند دیدن فردا را تضمین کند. هیچ‌کس نمی‌داند که فردایی هست یا نه.

۱. غذا ۲. سرپناه ۳. امنیت ۴. عقل و خردورزی ۵. قدرت ۶. بهره‌وری اول و مهم‌تر از همه برایم این است که تو غذا بخوری. در درجهٔ دوم مهم است که جایی برای زندگی داشته باشی. سوم این‌که در امنیت باشی. در درجهٔ چهارم اهمیت می‌دهم که عاقل باشی و ذهنت برای حل مشکلات زندگی‌ات آموزش دیده باشد. پنجم این‌که قوی باشی چون دنیا بی‌رحم است. و ششم، برایم مهم است که مفید باشی. می‌خواهم به خانوادهٔ بشری‌ات خدمت کنی. معتقدم که اگر همهٔ این ویژگی‌ها را داشته باشی، به تو احساسی فوق‌العاده می‌دهد.

ذهن شما تلاش می‌کند تا از شما در برابر چیزهای سخت محافظت کند و شما را از رنج دور نگه دارد. حالا مشکل این‌جاست که همهٔ رؤیاهای شما از مسیر رنج و مشقت می‌گذرد. پس ذهنی که سعی دارد لذت و راحتی و راه ساده را بجوید، ناخواسته رؤیاهای خودش را خراب می‌کند؛ ذهن شما به سدی در برابر رؤیاهای‌تان تبدیل می‌شود؛ به یک دشمنِ درونی.

جهان جایی منطقی نیست، بلکه جایی جادویی است. یکی از جنبه‌های بزرگ درد و رنج روانی‌ای که ما انسان‌ها تجربه می‌کنیم این است که ذهن ما در جهانی غیرمنطقی به‌دنبال منطق و نظم می‌گردد و آن را می‌خواهد. ذهن ما عاجزانه انتظار دارد که همه‌چیز منطقی باشد و با عقل جور دربیاید، اما قوانین منطق دربارهٔ قوانین احتمالات صدق نمی‌کند. جهان تحت قوانین جادو عمل می‌کند.

مشکل این‌جاست که وهم مانند عسلی زهرآلود عمل می‌کند؛ ابتدا مزهٔ شیرینی دارد، اما در نهایت با بیماری و بدبختی پایان می‌یابد

ثبات اقتصادی برای شکوفایی یک عشق یا خانواده، یک ضرورت است.

رؤیاها بر پایهٔ انضباط، انضباط بر پایهٔ عادت‌ها و عادت‌ها بر پایهٔ تمرین ساخته می‌شوند. و تمرین در هر لحظه و موقعیت زندگی‌تان اتفاق می‌افتد: