بریده‌هایی از کتاب ویل

تمام کاری که باید می‌کردم، تعهد و پایبندی بود.

ذهن شما تلاش می‌کند تا از شما در برابر چیزهای سخت محافظت کند و شما را از رنج دور نگه دارد. حالا مشکل این‌جاست که همهٔ رؤیاهای شما از مسیر رنج و مشقت می‌گذرد. پس ذهنی که سعی دارد لذت و راحتی و راه ساده را بجوید، ناخواسته رؤیاهای خودش را خراب می‌کند؛ ذهن شما به سدی در برابر رؤیاهای‌تان تبدیل می‌شود؛ به یک دشمنِ درونی. اگر ساده بود که همه انجامش می‌دادند.

تنها راهِ مجبورکردنِ یک ذهن ناکامل برای انجام کاری این است که تمام گزینه‌های دیگر را برایش حذف کنید

برای من، عشق یک جور اجرا بود، و اگر برایم دست نمی‌زدند به معنای شکستم بود. برای موفقیت در عشق، کسانی که دوست داشتی باید همیشه تشویقت می‌کردند. ولی راستش چیز دیگری است: این راه داشتن یک رابطهٔ سالم نیست.

روان‌شناسان می‌گویند که رابطه‌مان با والدین در کودکی و اوایل بزرگسالی، «نقشهٔ درک‌مان از عشق را شکل می‌دهد. وقتی در کودکی با والدین‌مان تعامل می‌کنیم، بعضی رفتارها و خلق‌وخوها توجه دیگران را به ما جلب می‌کند و بعضی رفتارها و خلق‌وخوها باعث می‌شود احساس رهاشدگی کنیم. رفتارهایی که توجه را به ما جلب می‌کند عشق را برای ما تعریف می‌کند.

کمدی همهٔ احساسات منفی را خنثی می‌کند. وقتی از خنده دولا شده‌ای، محال است عصبانی، خشن یا پر از نفرت باشی

در گوشم زمزمه کرد: «من به خدا ایمان دارم و شکرگزار رحمتش هستم. هر نفسی که می‌کشم برام نعمته. وقتی شکرگزارهستی، ناراحت‌بودن محاله. خدا خورشید و ماه رو توی آسمان گذاشته. تو رو به من داده. کل این خانواده رو به من داده. و در عوضِ همهٔ این‌ها فقط یک کار به عهده من گذاشته.» «کارت چیه، جیجی؟» گفت: «دوست‌داشتن و مراقبت‌کردن از فرزندانش.

همهٔ خیال‌ها در نهایت شکست می‌خورند. هرقدر هم که سفت و سخت بجنگید حقیقت شکست‌ناپذیر است. واقعیت قهرمان بلامنازع باقی می‌ماند.

کسایی که خودشون نمی‌تونن کاری رو انجام بدن، می‌خوان بهت بگن تو هم نمی‌تونی اون کار رو انجام بدی. اگه چیزی رو می‌خوای، برو به دستش بیار. همین و بس.»

گاهی اوقات انسان‌ها تلاش می‌کنند با دستی که آرزویش را داشتند بازی کنند، به‌جای این‌که سعی کنند با دستی که به آن‌ها داده شده به بازی ادامه دهند. توانایی تغییر و ابتکار عمل مسلماً حیاتی‌ترین توانایی بشر است.

کوئینسی کاملاً این ایده را درک کرده بود. جادو به آگاهی نیاز دارد (ایمان: باید به جادو باور داشته باشید)؛ آماده‌شدن (سنگ را حرکت دهید: باید مشکلات و موانع سمی را در درون خود شناسایی و ریشه‌کن کنید) و سپس، تسلیم‌شدن (خود را از سر راه کنار بکشید و به جادو اعتماد کنید تا هر کاری را که می‌خواهد انجام دهد.)

«خب، پس بذارین ببینم درست فهمیدم. شماها سه کیلومتر تا العیزریهٔ خراب‌شده که فریسی‌ها و صدوقی‌ها همه‌جاش مثل سوسک این‌طرف و اون‌طرف می‌دون که سایهٔ من رو با تیر بزنن من رو پیاده کشوندین که معجزه کنم. پدرسالار مرده‌تون رو زنده کنم، تا بتونین برکت و نور رو به خونواده‌تون برگردونین؛ اون‌وقت حتی نکردین سنگ جلوی مقبره رو تکون بدین؟ اگه قرار باشه من این بابا رو از مرگ زنده کنم، کم‌ترین کاری که شما دلقک‌های تنبل می‌تونین بکنین اینه که این سنگ صاحب‌مرده رو جابه‌جا کنین!»

جیجی هم همین نظر را داشت؛ او می‌گفت: «راه نعمت‌هایت را سد نکن.» حتی اگر این ممکنات به‌طور مکرر و دائماً در اطراف ما جریان داشته باشد، بازهم ما ممکن است آن‌ها را نادیده بگیریم یا حتی بدتر از آن، ممکن است راه آن‌ها را سد کنیم یا آن‌ها را از خود دور سازیم.

کار اصلی او این بود که نگذارد ما معجزات را نادیده بگیریم و نگذارد جلوی فرصت‌های جادویی کوچکی که آشکارا خودشان را (به او) نشان می‌دادند، گرفته شود.

کوئینسی می‌گفت: «همه‌چیز همیشه محال است تا زمانی که دیگر محال نیست

خراب‌تر از همه این بود که جی‌ال برای دریافت سهم کمیسیونش از ما خیلی سخت‌گیر نبود و این یعنی ما سهم او را هم خرج کرده بودیم.

وقتی می‌بینم کسانی‌که به آن‌ها اهمیت می‌دهم فرصت رشدکردن را از دست می‌دهند برایم بسیار دردناک است. می‌توانم بگویم شاید پنجاه بار در زندگی حرفه‌ای‌ام در چنین شرایطی قرار گرفته‌ام. دوست دارم به بالاترین نقطهٔ ممکن پرواز کنم و آدم‌هایی که دوست‌شان دارم را نیز با خودم ببرم. اما همیشه، در لحظات حساس، وقتی نیاز به پیشرفت بیشتر احساس می‌شود، بعضی آدم‌ها ـ‌مانند جی‌ال‌ـ تلاش می‌کنند و موفق می‌شوند و بعضی دیگر کنار می‌کشند. شاید به این دلیل که تصویر کلی‌تر را نمی‌بینند یا از پسِ چالش جدید برنمی‌آیند

بنابراین، حتی وقتی سر سوزنی نمی‌دانی چه‌کار داری می‌کنی، باید یک نفس عمیق بکشی و سوار اتوبوس شوی.

نصیحت مردم مبتنی بر ترس‌ها، تجارب و تعصبات‌شان است و اساساً مال آن‌هاست، نه شما

وقتی مهارت‌ها و استعدادهای منحصربه‌فردت را به‌اندازهٔ کافی پرورش دهی، از نزدیک‌شدن و تعامل با جهان هیجان‌زده می‌شوی. و چیزی که من از پال یاد گرفتم این بود که وقتی در کاری خوب باشی در طوفان‌های زندگی آرام هستی و می‌دانی که می‌توانی هر پیشامدی را تحمل کنی. یک نقل قول عالی از بروس لی وجود دارد که با آن خیلی موافقم.