بریده‌هایی از کتاب مانیفست قهرمان هر روزه

به خودتان اعتماد کنید. خودی بسازید که با شادی بتوانید تا آخر عمر کنارش زندگی کنید. جرقه‌های کوچک و درونی احتمال را به‌سمت زبانه‌های دستاوردهای بزرگ‌تر هدایت کنید و با این کار نهایت بهره را از وجودتان ببرید.

«انسان منطقی خودش را با جهان وفق می‌دهد؛ انسان بی‌منطق اصرار دارد جهان را با خودش وفق دهد. بنابراین، هر پیشرفتی به انسان‌های غیرمنطقی بستگی دارد.»

برای انسان شدن و خلق یک زندگی پرشور، الان، بهترین زمان است. شاید فردا جهان کاملاً تغییر کند.

«کسانی که زندگی ژرفی دارند از مرگ نمی‌ترسند.»

کسانی که روی تمدن ما اثر می‌گذارند اهمیت چندانی به شهرت و قدرت نمی‌دهند، بلکه می‌خواهند مفید باشند. و اوضاع را برای همه بهتر کنند.

«اگر گمان می‌کنید آن‌قدر کوچکید که نمی‌توانید تأثیری روی جهان داشته باشید، کنار یک پشه بخوابید.»

فکر می‌کنید هر چه بیشتر و سخت‌تر کار کنید بهره‌وری‌تان افزایش می‌یابد و نتایج بهتری می‌گیرید؟ این ایده منسوخ شده است و به‌شدت ایراد دارد

ما در فرهنگی غرق شده‌ایم که اجازه می‌دهد به‌راحتی زخمی شویم، زیادی شکننده باشیم و ضعیف شویم. به جامعه‌ای از افراد زودرنج، شاکی و لذت‌گرا تبدیل شده‌ایم و فقط به‌دنبال راحتی، لذت و امکاناتیم.

برای رسیدن به پاداشی که تنها ۵ درصد افراد تجربه‌اش می‌کنند باید عادات و راه‌هایی برای زیستن پیدا کنید که ۹۵ درصد مردم حاضر به پذیرششان نیستند.

«هنوز زنده‌ام، پس، می‌توانم رؤیا داشته باشم.»

خصی ثروتمند است که... ... همیشه سروقت می‌رسد، رفتار فوق‌العاده‌ای دارد، مدام به نیازهای دیگران توجه می‌کند و به محیط‌زیست اهمیت می‌دهد. ... کار سادهٔ خود را با اشتیاق، اخلاقیات و برتری انجام می‌دهد و به خودش افتخار می‌کند. ... در موقعیت‌های سخت هم مثبت‌اندیش است، خوبی‌های اطرافیانش را می‌بیند و بابت همه چیز شاکر است. چنین شخصی قهرمان جامعهٔ ما نیست؟

پرهیزکاران، حکیمان و نوابغ معنوی بزرگ می‌دانند که در مسیر بیداری، هدفِ اصلی مقاومت در مقابل تمام آشفتگی‌های زندگی است. باید راضی، شجاع، متین و رها بمانید. وقتی در ظاهر همه چیز نابود می‌شود، خونسردی خود را حفظ کنید.

سختی رشد همواره بهتر از توهم امنیت است.

چون اشتباه کردید، دلیل نمی‌شود احترام گذاشتن دیگران به شما غلط باشد.

«کسانی که زندگی ژرفی دارند از مرگ نمی‌ترسند.»

من ترجیح می‌دهم شجاعانه این آرزوها را دنبال کنم و حتی شکست بخورم، نه اینکه با دلی مملو از پشیمانی و خشم به خط پایان برسم و بفهمم به‌جای شرکت در بازی قهرمانی، فقط تماشاگر بوده‌ام.

ناملایمات امتحانمان می‌کنند تا بفهمیم چقدر دنبال رؤیاهایمان هستیم قدیمی‌ها می‌گویند: «وقتی زندگی سخت می‌شود و دلیلش را نمی‌دانید، لطفاً یادتان باشد که معلم همیشه در طول امتحان سکوت می‌کند.»

نپرداختن به مهارت‌ها، اخلاق کاری ضعیف و نداشتن شور و شوق برای خلق چیزی خاص ساده‌تر است. هر انسانی می‌تواند عدم تسلط و شرایط معمولی‌اش را گردن کائنات بیندازد و بیشتر احساس امنیت کند. چون پذیرش مسئولیت کامل اعمالمان و نتایجشان مستلزم جنگیدن با اژدها و شیاطین درونی‌مان است. برای این کار به شجاعت و حکمتی ژرف نیاز داریم، ولی افراد کمی حاضرند به آن‌ها بپردازند. اما برای رسیدن به نتایجِ معدودِ افرادِ جامعه باید مثل آن‌ها عمل کنید.

معمولاً سخت‌ترین فعالیت‌ها بیش از همه ارزش دارند. وقتی بیش از همیشه به جادوی وجودتان نزدیک می‌شوید، صدای ترس بلندتر می‌شود.

هستی این‌گونه عمل نمی‌کند و به کسانی که در میانهٔ سختی‌ها، شرایط را مقصر می‌دانند و منفعلانه منتظر کمک بیرونی می‌مانند پاداش نمی‌دهد.