بریده‌هایی از کتاب مانیفست قهرمان هر روزه

پس، از صمیم قلب تشویقتان می‌کنم تا زخم‌هایتان را با افتخار نشان دهید. باید یک زندگی زیبا، سازنده و تأثیرگذار داشته باشید؛ این در سرنوشتتان است. از زخم‌هایی دفاع کنید که به وجودتان عمق بخشیده‌اند، باعث پیشرفتتان شده‌اند و تطهیرتان کرده‌اند.

شما می‌دانید زمان می‌گذرد و به تعویق انداختن تسلط و مهارت به‌معنای انکار نبوغ است.

پس، ادامه دادم. امیدوارم وقتی شما هم ضربه می‌خورید و خون‌آلود و کبود روی زمین می‌افتید، همین کار را بکنید. زندگی با کمک شکست‌هاست که می‌بیند چقدر مشتاق رسیدن به رؤیاهایتان هستید.

بسیاری از ما کارهایی را به تعویق می‌اندازیم که روحمان را زنده می‌کنند. منتظر می‌مانیم زمانی جادویی و آرمانی از راه برسد

نه. نبوغ ارتباط چندانی با ژنتیک ندارد و بیشتر به عادات برمی‌گردد. تبدیل شدن به شخصی که همیشه خیالش را داشتید با آموزش حاصل می‌شود. یعنی هر کس دروازهٔ قلبش را باز کند و برای تحقق این جادو تلاش کند به آن می‌رسد.

کسانی که می‌خواهند نبوغ درونی‌شان را کاملاً هویدا کنند می‌دانند که خودباوری و ایمان به خود و مأموریت ارزشمندشان دروازهٔ محبوبیت است، به‌ویژه، در مقابل تمسخر، تردید، حمله و ناملایمات

مارتین لوتر کینگ جونیور می‌گوید: «اگر چیزی ندارید که به‌خاطرش بمیرید، لازم نیست زنده بمانید.» من برای این تفکر که شما عالی هستید به‌راحتی می‌جنگم و حاضرم برایش بمیرم.

هزاران نابغه زندگی می‌کنند و می‌میرند، بدون اینکه خودشان یا دیگران کشفشان کنند. مارک تواین تنها کسانی که تمام قدرت و توان روحی‌شان را وقف هدفی می‌کنند استادانی حقیقی‌اند. ازاین‌رو، مهارت به کل وجود شخص نیاز دارد. آلبرت انیشتین

«انسان منطقی خودش را با جهان وفق می‌دهد؛ انسان بی‌منطق اصرار دارد جهان را با خودش وفق دهد. بنابراین، هر پیشرفتی به انسان‌های غیرمنطقی بستگی دارد.»

ولی جنبهٔ فوق‌العادهٔ زندگی همین است... بدانید که همه چیز ناقص است. با پذیرش این موضوع، خودبه‌خود، جادویی را می‌بینید که در دل آشفتگی نهفته است.

زمانی تغییر را حس می‌کنید که بفهمید سرزنش موقعیت‌ها، رویدادها و دیگران بابت هر گونه کمبودی در واقعیتِ زندگی منجر به تقویت موقعیت، رویداد یا شخصی می‌شود که دلیل نارضایتی شماست. زمانی رشد می‌کنیم که مسئولیت مطلق نتایج را بپذیریم

به‌باور من، پس از مرگ، به آغوش نور برمی‌گردیم، یعنی وضعیتی مملو از خلاقیت، حقیقت کامل، برکتی حماسی و عشقی نامحدود. جایی که قهوه‌هایش خیلی خیلی خوب است.

«شاید مردم حرف‌ها و کارهایتان را فراموش کنند، ولی هیچ کس حسی را که به او بخشیدید فراموش نخواهد کرد.»

ترس همین‌گونه است. اگر فرار کنید، با قدرت بیشتری به شما نزدیک می‌شود. اگر مستقیماً به‌سمتش بروید، از شما روی برمی‌گرداند، مثل مهمان ناخوانده‌ای که می‌فهمد نباید به منزلتان می‌آمد.

«بعضی کتاب‌ها را باید مزه کرد، بقیه را باید بلعید و اندکی را باید جوید و هضم کرد؛ یعنی فقط بخشی از برخی کتاب‌ها را باید خواند. بقیه را باید مطالعه کرد، ولی نه از سر کنجکاوی. اندکی را هم باید به‌طور کامل و با سخت‌کوشی و توجه خواند.»

. انسان‌های موفق و بردبار حقیقت را می‌پذیرند، حتی زمانی که ناامیدشان می‌کند.

بعضی از انسان‌ها خیلی آسیب‌دیده‌اند. معمولاً تقصیر خودشان نبوده، ولی رویدادهای خشن روانشان را مجروح کرده، تراژدی‌های وحشتناک آن‌ها را ترسانده و خیانت‌های غیرمنتظره به‌شدت به آن‌ها صدمه زده‌اند. باید درکشان کنیم، با آن‌ها همدل باشیم و برایشان دعای خیر کنیم. ولی شاید به‌نفعتان نباشد که با آن‌ها شریک یا دوست شوید یا ازدواج کنید. چون کسانی که رنج زیادی دیده‌اند، اغلب، آسیب‌های بدی به دیگران می‌زنند. افرادی که درد شدیدی را تحمل می‌کنند می‌توانند همین درد را به شما منتقل کنند.

ویژگی‌های خاص خود را بپذیرید. از فضایلتان تجلیل کنید. قدردان خوبی‌هایتان باشید. به تمام اتفاقاتی که پشت سر گذاشته‌اید و موهبت‌های درخشان آینده احترام بگذارید. شکوه خود را کوچک نشمارید. یک بار برای همیشه بدانید که هیچ انسان زنده‌ای مثل شما روی کرهٔ زمین وجود ندارد. هیچ انسانی. از شروع امپراتوری بشر تا الان، تنها یک نسخه از شما ساخته شده است. فوق‌العاده اس

وقتی جاه‌طلبی‌هایتان را دنبال می‌کنید و به آرزوهای دورتان جامهٔ عمل می‌پوشانید، عده‌ای برای تمسخرتان حاضر می‌شوند. وقتی حقیقت وجودتان را نشان می‌دهید و بالاخره موهبت‌هایتان را هویدا می‌کنید، صدای منتقدان و بدبین‌ها بلند می‌شود. وقتی شهریار بهره‌وری، کامیابی و نفوذ را در وجودتان بیدار می‌کنید، مخالفان به شما می‌خندند و سعی می‌کنند مانعتان شوند. با این حال، تمام افراد تاریخ‌ساز ابتدا مسخره شدند و بعد احترام کسب کردند.

شکست، تقلا و سردرگمی ویژگی‌هایی انسانی‌اند؛ هیچ گاه برچسب «بد» یا «غلط» روی آن‌ها نزنید. آن‌ها مثل تعمیرگاه‌های امدادی کنار جاده‌اند که باید تجربهٔ رویارویی با آن‌ها را داشته باشیم، آن هم در مسیری که نامش را عمر گذاشته‌ایم.