بریده‌هایی از کتاب هر دو در نهایت می میرند

حقیقت گاهی وقت‌ها، می‌تواند پیچیده باشد. مهم نیست که حقیقت تلخ باشد یا شیرین. گاهی وقت‌ها، حقیقت تا وقتی که تنها نباشی، بروز پیدا نمی‌کند. حتی در این هم تضمینی نیست. گاهی وقت‌ها، حقیقت رازی است که آن را از خودت هم مخفی می‌کنی، چراکه زندگی با یک دروغ، ساده‌تر است.

حیف که زندگی به ما اجازهٔ برگرداندن عقربه‌هایش را نمی‌دهد، کاش وقتی که به زمان بیشتری نیاز داشتیم، دنیا مثل ساعت بود.

خاطرات می‌توانند انسان‌ها را جاودانه کنند تا وقتی کسی باشد که دلش بخواهد آن‌ها را بشنود و تعریف کند.

نمی‌توانم از پوستهٔ خودم بیرون بیایم. نتوانستم با غریبه‌های بیشتری وقت بگذرانم. آن‌ها بی‌آزار بودند، حداقل در بیشتر مواقع.

به نظرم، اصلاً مهم نیست که وقتی می‌میری، با کی باشی... وقتی قاصد مرگ بهت زنگ می‌زنه، دیگه همراهی کسی زنده نگهت نمی‌داره.

"یه‌کم طول می‌کشه تا به نقطه‌ای که تو الآن هستی برسم. دونستن اینکه کاری کردن و مردن بهتر از کاری نکردن و مردنه آدم رو شجاع نمی‌کنه."

آندریا هر شب به خودش یادآوری می‌کرد که روز آخری‌ها چقدر خوشبخت‌اند که او را دارند. او فقط به آن‌ها نمی‌گفت که دارند می‌میرند، بلکه به آن‌ها فرصتی می‌داد تا واقعاً زندگی کنند. اما او نمی‌توانست برای آن‌ها زندگی کند. این یک کار وظیفهٔ خودشان بود.

حرف آخر: دیگه وقتشه. توی زندگی‌ام اشتباهاتی کردم، اما دلم می‌خواد درست بمیرم.

باید اعتراف کنم احساس می‌کنم رفتارم در زمینهٔ اعتماد نکردن به دیگران، کاملاً توجیه شد؛ چون واقعاً آدم‌ها می‌توانند بدجنس باشند. پیدا کردن راهی برای یک مکالمه با احترام متقابل، سخت است، چه برسد دیگر به پیدا کردن دوست آخر.

بابا می‌گفت خداحافظی ممکن‌ترین غیرممکن است. چون هیچ وقت دلت نمی‌خواهد به زبان بیاوری‌اش، اما احمقانه است که وقتی فرصتش را داری، از آن استفاده نکنی.

وقتی خانواده‌ام را از دست داده بودم، خیلی طول کشید تا بر احساس گناهم غلبه کنم، اما حالا اصلاً نمی‌توانستم از پس این احساس گناه روز آخر زندگی‌ام بربیایم. احساس گناه تنها گذاشتن کسانی که سخت دوستشان داشتم.

"... تو هیچ وقت گریه نکردی، با اینکه از همه بیشتر حق این کار رو داشتی، ولی انگار می‌خواستی چیزی رو به کسی ثابت کنی. دیگران..."

نمی‌دانستم تنهایی مردن غم‌انگیزتر است یا مردن در کنار دوستی که نه‌تنها هیچ معنی‌ای برایت ندارد، بلکه احتمالاً او هم به تو اهمیت زیادی نمی‌دهد.

همیشه، حس خیلی بدی نسبت به برنامهٔ نکرو داشتم. نه اینکه فکر کنید این‌جور رابطه‌های بی‌معنی اعصابم را بهم می‌ریزند، بلکه به این خاطر که برنامهٔ آخرین دوست طراحی شده بود تا انسان‌ها احساس شایستگی کنند و قبل از مرگشان، فرصت عشق ورزیدن و دوستی را داشته باشند.

روی "ارسال" کلیک کردم. دیگر راه برگشتی نبود. بله، می‌شد ادیتش کرد، اما وعده‌ها را هرگز نمی‌شود، و زندگی به عشق همهٔ وعده‌ای است که من به جهان هستی دادم.

این خانه هم مأوای من بود و هم زندانم. برای یک بار هم که شده، باید از آن بزنم بیرون و هوای آزاد را حس کنم.

نمی‌خواهم آخرین روزم را صرف حرف‌های غم‌انگیزی بکنم که مردم می‌زنند تا ببینم که از ته قلبشان می‌گویند یا نه. هیچ کس نباید در آخرین روز زندگی‌اش، به دیگران شک کند.

سعی نکرده بودم روزهایی را که روز آخرم نبود بی‌محابا زندگی کنم. تمام آن دیروزها را تلف کردم و حالا، دیگر فردایی برایم نمانده است.

اگه درست زندگی کنی، یه روز هم بسه

کاش آن‌قدری شجاع بودم که جرئت سفر را به خودم می‌دادم. حالا که دیگر وقتی برای رفتن به جایی ندارم، دلم می‌خواهد همه جا بروم.