بریده‌هایی از کتاب هر دو در نهایت می میرند

نمی‌توانم به تو بگویم که چگونه بدون من، زنده بمانی. نمی‌توانم بگویم چگونه برایم عزاداری کنی. نمی‌توانم تو را قانع کنم که اگر سالگرد مرگم را فراموش کردی یا حتی اگر روزها و هفته‌ها گذشت و یادی از من نکردی، عذاب وجدان نداشته باشی. اما دلم می‌خواهد تو زندگی کنی.

"آخرین پیام من اینه: کسایی رو که دوستشون دارین پیدا کنین و جوری زندگی کنین که انگار هر روز خودش یه زندگی تازه است."

فرق بزرگی وجود دارد بین زندگی بدون ترس، مثل همانی که بالآخره موفق به انجامش شدم، و ترسیدن از چیزی موقع زندگی کردن.

تمام زندگی‌ها درس نیست، اما در هر زندگی، درس‌هایی وجود دارد.

ممکن است در خانواده‌ای متولد شده باشی و حق انتخابی نداشته باشی، اما دوستی‌هایت را خودت انتخاب می‌کنی. می‌فهمی که بعضی دوستی‌ها ارزشش را ندارد و باید آن‌ها را پشت سر بگذاری، اما دوستی‌هایی هستند که ارزش هر خطر و هر چیزی را دارند.

"دلم تنگ وقتیه که کوچیک بودم و اصلاً نمی‌دونستم باید از مرگ ترسید. حتی دلم برای دیروز هم که همه‌اش توهم داشتم، اما قرار نبود بمیرم، تنگ شده."

آدم‌ها فکر می‌کنن برای کارهایی که دوست دارن، همیشه وقت دارن و لذت داشته‌هاشون رو نمی‌برن، حتی حرف‌هاشون رو هم به‌هم نمی‌گن و صبر می‌کنن. اما من فهمیدم که ما آدم‌ها واقعاً وقتی برای منتظر شدن و تلف کردن نداریم. اگر دنبال چیزهایی که دوست داریم نریم، چیزی جز حسرت برامون نمی‌مونه.

او من را دوباره، زنده کرده بود، اگر با او آشنا نمی‌شدم و اگر سخت تلاش نمی‌کردم آدمی باشم که الآن در این لحظه هستم، مطمئناً الآن داشتم کار احمقانهٔ دیگری انجام می‌دادم و به‌خاطر عصبانی بودنم از دست زندگی، چیزی را مشت‌باران می‌کردم.

"پایان رو فراموش کن. شک دارم دنیا دیگه حال و حوصلهٔ معجزه و این حرف‌ها رو داشته باشه و ما زنده بمونیم. پایان برای من زندگی‌ای بود که امروز کردیم، اینکه نخواستم کسی باشم که از دنیا و آدم‌های توش می‌ترسه."

شاید یه روز زندگی کردن بهتر از یه عمر زنده موندنِ اشتباه باشه.

زندگی به‌معنای تعادل است. زندگی نمودار دایره‌ای‌شکلی است که تنها با برش‌های مساوی در تمامی قسمت‌ها، می‌توان به نهایت خوشبختی رسید.

اگه درست زندگی کنی، یه روز هم بسه. اگه بیشتر از اون بمونیم، تبدیل می‌شیم به روح و می‌ریم سراغ شکار و کشتن آدم‌ها، هیچ کس این رو نمی‌خواد.

دلم می‌خواست از تک‌تک کوه‌ها بالا بروم، در تک‌تک رودخانه‌ها قایق‌سواری کنم، تک‌تک غارها را بگردم، از تک‌تک پل‌ها بگذرم، در تک‌تک سواحل بدوم و تک‌تک شهرها و کشورها را بگردم. دوست داشتم همه جا را ببینم. باید کاری بیشتر از تماشای مستندهای جاهای دیدنی، در زندگی‌ام، انجام می‌دادم.

کاش آن‌قدری شجاع بودم که جرئت سفر را به خودم می‌دادم. حالا که دیگر وقتی برای رفتن به جایی ندارم، دلم می‌خواهد همه جا بروم.

همه چیز داره منقرض می‌شه، همه و همه چیز می‌میرن. انسان‌ها مزخرف‌ان، پسر. با خودمون فکر می‌کنیم خیلی شاخیم و هیچ چیزی نمی‌تونه نابودمون کنه و عمرمون همیشه ادامه داره، چون خیر سرمون، خیلی مواظبیم، درست برعکس باجه‌های تلفن و کتاب‌ها. اما شرط می‌بندم دایناسورها هم پیش خودشون فکر می‌کردن همیشه به حکومتشون توی دنیا ادامه می‌دن.

تو تنها شانس پنی برای خوشبخت شدن توی دنیایی هستی که پر از آرزوهای بی‌ارزشه و هیچ تضمینی برای هیچی وجود نداره و توش پاداشی به آدم‌هایی که کار اشتباهی نکردن تعلق نمی‌گیره. انگار که دنیا همون بلاهایی رو سر آدم‌های خوبش می‌آره که سر آدم‌بدهاش هم می‌آره، اما با این حال، تو خودت و روزهات رو فدای کس دیگه‌ای کردی. همه این‌جوری نیستن.

اینجا شروع زندگی پنی بود و یک روزی به خودش خواهد آمد و خواهد دید که قاصد مرگ به او زنگ زده و چقدر زندگی و بزرگ شدن، برای مردن، مزخرف است. بله، ما زندگی می‌کنیم، یا بهتر است بگویم حداقل این فرصت به ما داده می‌شود تا زندگی کنیم، اما گاهی وقت‌ها، زندگی به‌خاطر ترس‌هایش، سخت و پیچیده می‌شود.

سال‌ها از زندگی‌ام را صرف احتیاط برای زنده ماندن کردم تا بلکه زندگی طولانی‌تری داشته باشم و ببینید این روش من را به کجا رسانده است. در خط پایان هستم و هرگز لذت مسابقه دادن را تجربه نکردم.

"اگه شک نداشتن باعث بشه زندگی‌مون رو از دست بدیم، چی؟ تا حالا فکر کردی که ممکن بود زندگی بدون قاصد مرگ بهتر باشه؟"

بابا به من یاد داد که اشکالی ندارد تسلیم احساساتم شوم، اما در عین حال، باید مبارزه کنم و خود را از احساسات بدم نجات دهم.