بریده‌هایی از کتاب هر دو در نهایت می میرند

گاهی وقت‌ها، حقیقت رازی است که آن را از خودت هم مخفی می‌کنی، چراکه زندگی با یک دروغ، ساده‌تر است.

آدم‌ها فکر می‌کنن برای کارهایی که دوست دارن، همیشه وقت دارن و لذت داشته‌هاشون رو نمی‌برن، حتی حرف‌هاشون رو هم به‌هم نمی‌گن و صبر می‌کنن. اما من فهمیدم که ما آدم‌ها واقعاً وقتی برای منتظر شدن و تلف کردن نداریم.

هاوئی در عین حال، می‌دانست فکرش از سر استیصال است، اما نمی‌توانست باور کند که پدر و مادرش بدون او، به زندگی‌شان ادامه دهند. آن‌ها همین الآنش هم، بدون او زندگی می‌کردند و تنها، نظاره‌گر زندگی‌اش از راه دور بودند

هیچ کس برای همیشه به زندگی ادامه نمی‌دهد، اما میراثی که از خودمان به جا می‌گذاریم ما را برای دیگران زنده نگه می‌دارد.

این مرگ نیست که انسان باید از آن بترسد، ترس واقعی از هرگز زندگی نکردن است.

تصور زندگی آینده مطمئناً کافی نیست و باید چیزهای بیشتری وجود داشته باشد. نمی‌توانم همین‌طور بنشینم و برای آینده، رؤیاپردازی کنم. باید خطر کنم و آیندهٔ دلخواهم را بسازم.

آدم‌ها فکر می‌کنن برای کارهایی که دوست دارن، همیشه وقت دارن و لذت داشته‌هاشون رو نمی‌برن، حتی حرف‌هاشون رو هم به‌هم نمی‌گن و صبر می‌کنن. اما من فهمیدم که ما آدم‌ها واقعاً وقتی برای منتظر شدن و تلف کردن نداریم. اگر دنبال چیزهایی که دوست داریم نریم، چیزی جز حسرت برامون نمی‌مونه.

چقدر زندگی و بزرگ شدن، برای مردن، مزخرف است. بله، ما زندگی می‌کنیم، یا بهتر است بگویم حداقل این فرصت به ما داده می‌شود تا زندگی کنیم، اما گاهی وقت‌ها، زندگی به‌خاطر ترس‌هایش، سخت و پیچیده می‌شود.

"اما به نظرت، بهتر نبود اگه ما خودمون می‌دونستیم که مردیم، اون وقت مجبور نبودیم این‌همه با ترس و لرز، امروز رو بگذرونیم؟" روفوس گفت: "نه." و با دوچرخه‌اش مجسمهٔ یک بچهٔ فرشته را دور زد. "این هدف اصلی رو زیر سؤال می‌بره. قراره به نظر واقعی بیاد و خطر باید تو رو بترسونه و خداحافظی کردن باید سخت باشه، وگرنه بی‌ارزش می‌شه، می‌شه یه چیزی توی مایه‌های لحظه‌ات رو بساز. اگه درست زندگی کنی، یه روز هم بسه. اگه بیشتر از اون بمونیم، تبدیل می‌شیم به روح و می‌ریم سراغ شکار و کشتن آدم‌ها، هیچ کس این رو نمی‌خواد."

مهم نیست چه انتخابی بکنیم ـ تکی یا با هم ـ نقطهٔ پایان ما مشخص است. مهم نیست چند بار چپ و راستمان را نگاه کنیم. مهم نیست به‌خاطر ترس به چتربازی نرویم، هر چند به‌معنای آن باشد که هرگز فرصت پرواز مثل اَبَرقهرمان‌های محبوبم را پیدا نکنیم. مهم نیست موقع عبور از کنار دار و دسته‌های خلاف‌کار در محله‌ای بد، سرمان را پایین بگیریم. مهم نیست چگونه زندگی کنیم، هر دو، در نهایت، می‌میریم.

احمقانه است که فکر کنم توی یه کابوس گیر کردم؟ همیشه فکر می‌کردم بقیه شلوغش می‌کنن که توی لحظات سخت، پای کابوس رو وسط می‌کشن و می‌گن: وای مثل یه کابوسه. جدی می‌گم. واقعاً این حسیه که بعد از اتفاقات بد زندگی به آدم دست می‌ده؟ نمی‌دونم دلم می‌خواست به‌جاش چی بگن، اما حالا می‌تونم بگم که حق با اون‌ها بود. بذار همه فکر کنن حرفم تکراریه، اما دلم می‌خواد از این کابوس بیدار شم. اگه نمی‌تونم بیدار شم، دلم می‌خواد برای همیشه خواب بمونم و این فرصت رو داشته باشم که رؤیای اتفاق‌های زیبا رو با تو ببینم، مثل وقت‌هایی که به من، برای خودم، نگاه می‌کردی و نه این ماه‌گرفتگی مسخرهٔ روی صورتم.

کسایی رو که دوستشون دارین پیدا کنین و جوری زندگی کنین که انگار هر روز خودش یه زندگی تازه است.

ممکن است نتوانم درمان سرطان را پیدا کنم یا معضل گرسنگی در سطح جهان را رفع کنم، اما همین مهربانی‌های کوچک می‌توانند راه درازی بروند.

جای کشتی در بندرگاه امن است، اما این آن چیزی نیست که کشتی‌ها برای آن ساخته شده باشند.

اما نجات پیدا کردن بهم نشون داد که بهتره زنده باشی و بگی کاش مُرده بودم تا اینکه در حال مردن باشی و آرزو کنی کاش تا ابد زنده بمونی. اگه قراره همهٔ توانم رو بذارم و خودم رو عوض کنم، تو هم باید تا دیر نشده، همین کار رو بکنی، رفیق. باید بری دنبالش."

مهم نبود کی این اتفاق می‌افتاد، همهٔ ما پایان خودمان را داشتیم. هیچ کس برای همیشه به زندگی ادامه نمی‌دهد، اما میراثی که از خودمان به جا می‌گذاریم ما را برای دیگران زنده نگه می‌دارد

هیچ کس نمی‌خواهد بمیرد. حتی کسانی که می‌خواهند به بهشت بروند هم حاضر نیستند بمیرند. با این حال، مرگ مقصد مشترک همهٔ ماست. هیچ کس تاکنون نتوانسته از چنگ آن فرار کند و باید هم این‌گونه باشد، چون مرگ به احتمال خیلی زیاد، بهترین ابداع زندگی بشر است. مرگ سفیر تغییر و تحول است. کهنگی را از میان می‌برد و تازگی را جایگزین می‌کند.

"دنیا هیچ وقت جای امنی نبوده، این رو سر کریستین و خیلی آدم‌های دیگه‌ای که روزانه می‌میرن، خوب فهمیدیم. اما باید بهت نشون می‌دادم که بعضی خطر کردن‌ها ارزشش رو داره."

انگار که سال‌هاست او را ندیدم. خیلی سریع، در آغوشم گرفت، انگار که من را از ماشینی در حال غرق شدن، نجات داده بود یا از هواپیمایی افتاده بودم و او مرا در هوا گرفته بود. با آغوشش، همه چیز را به من گفت ـ تمام تشکرهایش، دوستت دارم‌هایش، معذرت‌خواهی‌هایش... همه چیز و همه چیز را گفت

زندگی را نباید تنها زندگی کرد، حتی در روز آخر.