بریده‌هایی از کتاب هر دو در نهایت می میرند

در آینده، روفوس یک گزارشگر سفر شده بود و من هم معمار ساختمان. با هم خال‌کوبی کرده بودیم. با هم به کنسرت‌های زیادی رفته بودیم که او یادش نمی‌آمد کدام اتفاق در کدام کنسرت افتاده است. ته دلم، آرزو کردم کاش این‌قدر خلاق نمی‌شدیم، چون این خاطرات تقلبی از دوستی‌مان احساس فوق‌العاده‌ای داشت.

جای کشتی در بندرگاه امن است، اما این آن چیزی نیست که کشتی‌ها برای آن ساخته شده باشند.

شاید تنهایی مردنْ روز آخرِ مناسبی برای کسی بود که تقریباً کل زندگی‌اش تنها مانده.

جای کشتی در بندرگاه امن است، اما این آن چیزی نیست که کشتی‌ها برای آن ساخته شده باشند.

شاید یه روز زندگی کردن بهتر از یه عمر زنده موندنِ اشتباه باشه.

مهم نیست چگونه زندگی کنیم، هر دو، در نهایت، می‌میریم.

"گفت عشق قدرت اَبَرقهرمانی ما آدم‌هاست که همه هم دارند، اما همیشه نمی‌شه این قدرت رو کنترل کرد، مخصوصاً وقتی آدم بزرگ‌تر می‌شه. بعضی وقت‌ها ممکنه دیوونگی به نظر بیاد و نباید از اینکه این قدرتم خرج کسی شده که توقعش رو نداشتم، بترسم."

زندگی کردن نادرترین اتفاق جهان هستی است. بیشتر مردم فقط وجود دارند، همین.

زندگی را نباید تنها زندگی کرد، حتی در روز آخر.

همهٔ ما پایان خودمان را داشتیم. هیچ کس برای همیشه به زندگی ادامه نمی‌دهد، اما میراثی که از خودمان به جا می‌گذاریم ما را برای دیگران زنده نگه می‌دارد.

اگر به روز آخری‌ها نزدیک باشی، خیلی حسرت‌ها هست که کاری برایشان نمی‌شود کرد، اما نگذراندن تک‌تک دقایق ممکن با آن‌ها حسرتی است که هرگز رهایت نمی‌کند.

شاید اگه این‌قدر توی خودم قایم نمی‌شدم، شاید اون‌قدر تجربه پیدا می‌کردم که بتونم مشکلاتی رو که برام توی جاهای مختلف پیش می‌اومد رو حل کنم.

"فرصتی برای فرصت دوباره. چرا نمی‌تونیم مثلاً در خونهٔ مرگ رو بزنیم و بهش التماس کنیم، معامله کنیم، مچ بندازیم یا چالشی رو شروع کنیم که بتونه زنده نگهمون داره؟ حتی حاضرم مبارزه‌ای رو قبول کنم که توش بتونم تعیین کنم چه جوری بمیرم. ترجیح می‌دم توی خواب بمیرم."

"تا وقتی که می‌تونی، باید حرفت رو اون‌جوری که دلت می‌خواد و با صدای بلند بگی."

"تو مستحق مردن نیستی، متیو." "به نظرم، هیچ کسی مستحق مردن نیست."

دنیا تبدیل شده بود به دنیایی از خشونت و ترس که در آن بچه‌ها بدون آنکه فرصت زندگی کردن داشته باشند، می‌مردند و او اصلاً دلش نمی‌خواست سهمی در این دنیا داشته باشد.

هرگز در زندگی‌ام این‌قدر از اتفاقی که قرار است بعداً بیفتد، وحشت نکرده بودم.

عشق قدرت اَبَرقهرمانی ما آدم‌هاست که همه هم دارند، اما همیشه نمی‌شه این قدرت رو کنترل کرد، مخصوصاً وقتی آدم بزرگ‌تر می‌شه. بعضی وقت‌ها ممکنه دیوونگی به نظر بیاد و نباید از اینکه این قدرتم خرج کسی شده که توقعش رو نداشتم، بترسم.

گفتم: "نه سالم بود که از بابا دربارهٔ عشق پرسیدم." به کارت‌پستال‌های مکان‌هایی از شهرم نگاه می‌کردم که خیلی‌هایشان را اصلاً از نزدیک ندیده بودم. "می‌خواستم بدونم زیرِ مبله یا توی کمده و چه جوری می‌تونم بهش برسم. بابا بهم نگفت که عشق درونمه یا اینکه همه جا هست."

هر حسنی یک عیبی دارد و هر عیبی یک حسن.