بریده‌هایی از کتاب روزی که زندگی کردن آموختم

"کسی که فرمانروای وجود خویش است، از فرمانروای جهان قدرتمندتر است." بودا

"کسی که فرمانروای وجود خویش است، از فرمانروای جهان قدرتمندتر است."

‫ "در واقع من یاد گرفتم که به‌جای گله و شکایت مداوم از دردای جامعه، فقط سهم مسئولیت خودم رو بپردازم. به‌نظرم بهتره به‌جای درس‌دادن به دیگران، سعی کنم با خودم روراست باشم و خودم رو اصلاح کنم."

هرکسی حق انجام‌دادن کارِ خوب رو داره.

وقتی‌که دنیا عوضی می‌چرخد، انسان چه‌طور می‌تواند برای یافتن خوشبختی به درون خودش مراجعه کند؟ به حساب‌نیاوردن چیزی که رو به راه نیست دشوار است.

انسان به هنگام عجله و هیجان چیزهایی را از دست می‌دهد که با آرامش و درنگ می‌تواند تمامی آن‌ها را ببیند.

زندگی‌هایی به‌سرعت باد، گاهی ما را وادار به فراموشی کسانی که دوستشان داریم می‌کند.

"روحیهٔ فعال بودن وسیلهٔ خوبیه برای این‌که آدم به مشکلاتش فکر نکنه." و اگر خوشبخت نبود، سرگرم که بود.

"به من شجاعتی عطا کن که بتوانم تقدیر را تغییر دهم و آنچه را که نمی‌توانم تغییر دهم با آرامش بپذیرم و عقل و خردی، که بتوانم آن‌ها را از یکدیگر تمیز دهم."

پول چه ارزشی داشت؟ انگیزه‌اش دیگر آن انگیزهٔ سابق نبود. به مانند تمام کسانی که پایان زندگی‌شان را پیش‌بینی می‌کنند و از آن مطمئن هستند. تنها فرعون‌ها دارایی خودشان را به آن دنیا منتقل کردند! ما ساکنین اصلی کره زمین، وقتی‌که روز آخر فرا می‌رسد، متوجّه می‌شویم آن‌چه در طول زندگی بیشترین میزان توجه ما را به خود معطوف می‌کرد ناگهان به کلی بی‌فایده و به درد نخور شده به‌نحوی که هیچ کار یا کمکی از آن برنمی‌آید.

خوب‌زیستن حاصلِ خوب‌زیستن است. بدون‌شک رمز کار همین است. انسان باید بداند که کیست، آن‌وقت هر لحظه کاملاً همان باشد و نخواهد چیز دیگری بشود.

هستی جنبشی است دائمی که در هر لحظه‌اش همه چیز تغییر می‌کند و مقاومت در برابر این تغییر، تنها آدم را به بدبختی سوق می‌دهد.

زندگی بسیار کوتاه‌تر از آن است که بر ناامیدی‌هایمان حسرت بخوریم.

ولی این‌را هم می‌دانست که تأسف‌خوردن به انتخاب‌های گذشته بیهوده است. زندگی این‌چنین است، پر از اشتباهات و بی‌شک این اشتباهات هم دلایل خودشان را دارند. یقیناً وجود تمام این‌ها یک چیز برایمان به همراه داشت؛ پذیرفتن. در آخر فلسفهٔ مارجی مورد قبول واقع می‌شد و پذیرفتن، یکی از هنرهای زندگی بود.

"در واقع من یاد گرفتم که به‌جای گله و شکایت مداوم از دردای جامعه، فقط سهم مسئولیت خودم رو بپردازم. به‌نظرم بهتره به‌جای درس‌دادن به دیگران، سعی کنم با خودم روراست باشم و خودم رو اصلاح کنم."

"خداوند بر مردمانی می‌خندد که از نتیجهٔ کاری که در نظرشان ارزشمند بوده، شکایت دارند."

زندگی احساس شرکت جستن در پیشامدی مرموز را برایش تداعی می‌کرد.

"زندگی این‌جوریه. آدم باور نمی‌کنه اون چیزی رو که به‌عنوان یه مشکل می‌بینه، در واقع چارهٔ کاره."

حالا که همه به هم متصّلند، پس مبارزه با دیگران یعنی مبارزه با خود!

"می‌دونم، اصطلاحات عامیانه به‌نظر آدمای تحصیلکرده خنده‌دار میان. راستش رو بخوای، تحصیلکرده‌ها اشتباه می‌کنند! خیلی وقت‌ها مردم عادی بسیار عاقل‌تر از اون‌هایی هستند که خیال می‌کنند از همه برتر و بالاترند."