بریده‌هایی از کتاب روزی که زندگی کردن آموختم

حقیقتاً زندگی چه بود جز توالی یک ستیزه‌جویی و لذت‌های بیهودهٔ زودگذر؟

جاناتان خسته بود. خودش را پرنده‌ای حس می‌کرد که در حین پرواز، بال‌هایش با ساچمه سوراخ سوراخ شده باشند. با وجود همهٔ این‌ها خود را دو دستی به زندگی همیشگی‌اش آویخته بود، حتی بیش از پیش.

زندگی‌هایی به‌سرعت باد، گاهی ما را وادار به فراموشی کسانی که دوستشان داریم می‌کند.

انسان زمانی قدر زندگی را می‌داند که زندگی‌اش به خطر بیافتد.

جاناتان به خود می‌گفت: "روحیهٔ فعال بودن وسیلهٔ خوبیه برای این‌که آدم به مشکلاتش فکر نکنه." و اگر خوشبخت نبود، سرگرم که بود.

"مصری‌ها قبل از مومیایی کردن یه فرعون، همهٔ امعاء و احشاش رو از بدنش بیرون می‌کشیدند. ولی چیزهایی که اهمیت داشتن، به‌خصوص قلب و روده رو نگه می‌داشتن. اون‌ها رو توی ظروف گرون‌قیمت می‌گذاشتند و همراه مومیایی به خاک می‌سپردند." مکث کوتاهی کرد و سپس افزود: "و مغز رو می‌انداختند توی سطل زباله!"

موجودات کاملی هستیم و طبیعت یادمون می‌ده که این رو عمیقاً حس کنیم در حالی‌که جامعه باعث فقدانش می‌شه. جامعه می‌دونه چه‌جوری این حس رو در ما ایجاد کنه که برای خوشبخت بودن یه چیزی کم داری. راضی بودن از چیزی که داریم و چیزی که هستیم رو برامون قدغن می‌کنه. دائم ما رو وادار می‌کنه که باور کنیم ناقصیم.

انسان زمانی قدر زندگی را می‌داند که زندگی‌اش به خطر بیافتد.

هر شخصی بنا بر رفتار و گفته‌هاش، حالات روحی و هیجاناتش روی اطرافیانش اثر می‌ذاره و بعد همین‌ها مثل امواجِ روی آب منتشر می‌شه. هیچ‌چیز بی‌اثر نیست. هرکدوم از ما یه تأثیری رو دنیا داره و وقتی که مأموریتش رو پیدا کنه، نقشی برای بازی‌کردن بر عهده‌شه، یه نقش مفید برای بشریت، موجودات زنده و کل دنیا."