بریده‌هایی از کتاب و هر روز صبح راه خانه دورتر و دورتر می شود

پسرک می‌پرسد: «روی اون کاغذپاره‌ها چی نوشته؟» بابابزرگ پاسخ می‌دهد: «همۀ ایده‌های من.» «به باد رفتن که!» «خیلی وقته که به باد رفتن.»

«بابابزرگ این ساختمونا چی‌ان؟» «بایگانی. جایی که همه چی ضبط می‌شه. همۀ مهمترین چیزا.» «مثلاً؟» «همۀ کارایی که کردیم، همۀ فیلما و عکسا، همۀ هدیه‌های به‌دردنخور تو.» بابابزرگ می‌خندد، نوآ هم. آن‌دو عادت داشتند به هم هدیه‌های به‌دردنخور بدهند.

زمانی یکی از بت‌های زندگی من گفت: «یکی از بدترین چیزهای پیری این است که دیگر هیچ ایدۀ تازهای به ذهنم نمی‌رسد». این کلمات را هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنم زیرا که بزرگترین ترس من این است که تخیلم را قبل از بدنم از دست بدهم. حدس می‌زنم که تنها من نیستم که چنین ترسی دارد. نژاد انسان به شکلی عجیب از پیرشدن بیشتر می‌هراسد تا از مردن.

«با تو همیشه می‌دونستم کی‌ام. تو میون‌برِ من بودی.»

«فقط زمانی شکست‌خورده محسوب می‌شی که دست از تلاش برداری.»

مرگ یه ضرب‌آهنگ آهسته است که هر تپش قلبمون رو می‌شمره. نمی‌شه زیاد باهاش چونه زد.»

کائنات بزرگتر از آن است که با آن بجنگی، اما برای همراهی‌کردن یک عمر زندگی را در اختیار داری.

«وقتی ذهنی می‌میره خیلی طول می‌کشه تا بدن اینو بفهمه. بدن انسان اخلاقِ کاری خارق‌العاده‌ای داره. یک شاهکار ریاضیه. تا آخرین پرتو نور دست از کار نمی‌کشه. ذهن ما بی‌حدومرزترین معادله‌هاست و اون زمانی که بشر حلش کنه، قدرتمندتر از وقتی خواهیم بود که تونستیم به ماه پرواز کنیم. رازی بزرگتر از انسان تو کائنات وجود نداره.

حتی آسمون هم اونقدر که من دوستت دارم بزرگ نیس.

«دلم برای همۀ چیزای معمولی‌مون تنگ‌شده؛ صبحونۀ توی ایوون، علفای هرز باغچه.» دختر نفس عمیقی می‌کشد و بعد جواب می‌دهد: «دلم برای سپیده‌دم تنگ‌شده، اون‌طور که ناامید و بی‌شکیب پاش رو توی آب‌های افق می‌زد، تا جایی‌که دیگه نمی‌تونست خورشید رو نگه‌داره. اون‌قدر که روی دریاچه می‌درخشید و به سنگ‌های اسکله می‌رسید و پا به خشکی می‌ذاشت. دستای گرمش توی باغ ما که به‌نرمی روشنی به خونۀ ما می‌ریخت و اجازه می‌داد پرده‌ها رو کنار بزنیم و روز رو آغاز کنیم. دلم برات تنگ‌شده عزیزکِ خوش‌خواب. دلم برات تنگ‌شده.» «ما زندگی معمولی خارق‌العاده‌ای داشتیم.» «یه زندگی خارق‌العادۀ معمولی.»

«موقعیت‌های زیادی برای تمرین داریم. توش خوب می‌شی. تقریباً همۀ آدم‌بزرگا پر از حسرت خداحافظی‌هایی هستن که آرزو می‌کنن کاش می‌تونستن برگردن و بهتر اداش کنن. خداحافظی ما نباید اونطوری باشه. می‌تونی اونقدر تکرارش کنی تا خوب از آب دربیاد. و وقتی‌که خوب از آب دربیاد همون وقتیه که پاهای تو به زمین رسیده و من هم تو فضا هستم. این اصلا چیز ترسناکی نیست.»

گاهی هم در گوش نوآ زمزمه می‌کرد که «کسی که برای زندگی شتاب داره در واقع برای مرگ عجله می‌کنه.» و تا قبل از خاکسپاریش فکر می‌کرد نوآ منظور او را متوجه نمی‌شود.

هیچ‌وقت برای اینکه از پسرت دربارۀ چیزایی بپرسی که دوست‌داره دیر نیست.

«ما زندگی معمولی خارق‌العاده‌ای داشتیم.» «یه زندگی خارق‌العادۀ معمولی.»

«با تو همیشه می‌دونستم کی‌ام. تو میون‌برِ من بودی.»

درک‌شدن خیلی شیرین است.

یه نکتۀ مثبتِ فراموشی اینه که چیزایی که آزارت می‌دن رو فراموش می‌کنی.

«من توی خداحافظی خوب نیستم.»

«فک کنم خداحافظی کار سختی باشه.»

من از آن دسته آدم‌هایی هستم که باید افکارم را روی کاغذ ببینم تا برایم معنا پیدا کنند.