بریده‌هایی از کتاب و هر روز صبح راه خانه دورتر و دورتر می شود

یه نکتۀ مثبتِ فراموشی اینه که چیزایی که آزارت می‌دن رو فراموش می‌کنی.

ریاضیات از این جهت باعث خوشبختی پسرک است چون او از چیزی که تقریباً باعث ترس همۀ آدم‌های دیگر می‌شود نمی‌ترسد؛ بی‌کرانگی. نوآ عاشق فضاست چون هیچ‌وقت تمام نمی‌شود. هیچ‌وقت نمی‌میرد. تنها چیزی در زندگی که هیچ‌وقت او را ترک نخواهدکرد.

هروقت فراموشم کردی این شانس رو داری که دوباره من رو بشناسی! از این کار خوشت می‌آد چون من واقعاً برای آشنایی آدم باحالی هستم!»

«هیچ‌وقت تو زندگی از خودم نپرسیدم چطوری عاشقش شدم نوآ-نوآ. فقط شدم.»

خیلی دردناکه که دلتنگِ کسی بشی که هنوز اینجاست.»

هرچیزی که من شدم به خاطر اونه. بیگ‌بنگ من بود.

وقتی ذهنی می‌میره خیلی طول می‌کشه تا بدن اینو بفهمه.

«حتی آسمون هم اونقدر که من دوستت دارم بزرگ نیس.»

«وقتی آدمی رو فراموش می‌کنی یادت می‌ره که اون رو یادت رفته؟»

نوآ می‌گوید: «معلم مجبورمون کرد یه داستان دربارۀ اینکه وقتی بزرگ شدیم می‌خوایم چیکاره بشیم، بنویسیم.» «خوب تو چی نوشتی؟» «نوشتم که در درجۀ اول می‌خوام تمرکز کنم که کوچیک بمونم.»

می‌گفتی هیچ اشکالی نداره اگر آدم یه‌کم بترسه، چون اینکه خودتو خیس‌کنی خرس‌ها رو فراری می‌ده.»

کائنات بزرگتر از آن است که با آن بجنگی، اما برای همراهی‌کردن یک عمر زندگی را در اختیار داری.

همۀ آدم‌بزرگا پر از حسرت خداحافظی‌هایی هستن که آرزو می‌کنن کاش می‌تونستن برگردن و بهتر اداش کنن.

«فقط زمانی شکست‌خورده محسوب می‌شی که دست از تلاش برداری.»

«همیشه هم مجبوریم انشا بنویسیم! یه‌بار معلم ازمون خواست دربارۀ این‌که معنی زندگی چیه انشا بنویسیم.» «تو چی نوشتی؟» «همراهی.» بابابزرگ چشم‌هایش را می‌بندد. «بهترین جوابی که تا حالا شنیدم.» «معلممون گفت باید جواب طولانی‌تری بنویسم.» «خوب تو چکار کردی؟» «نوشتم: همراهی و بستنی.» بابابزرگ لحظه‌ای فکر می‌کند و بعد می‌پرسد: «چه نوع بستنی‌ای؟» نوآ لبخند می‌زند. درک‌شدن خیلی شیرین است.

"تد، ما به این دلیل که از بیگانه‌ها می‌ترسیم به فضا نمی‌ریم. این کار رو می‌کنیم چون از تنهایی می‌ترسیم. تنها بودن تو کائنات به این بزرگی خیلی ترسناکه."

«فقط زمانی شکست‌خورده محسوب می‌شی که دست از تلاش برداری.»

«نوآ-نوآ یه قولی به من بده، آخرین قول. وقتی‌که خداحافظیت کامل شد، برو و پشت سرت رو هم نگاه نکن. زندگیتو بکن. خیلی دردناکه که دلتنگِ کسی بشی که هنوز اینجاست.»

گاهی مثل اینه که وقتی هنوز روز هستش، توی مبل خوابت ببره و بعد یک‌دفعه وقتی بیدار بشی که تاریک شده. یک‌ذره طول می‌کشه تا یادم بیاد کجام، چند لحظه‌ای توی فضا هستم، برای برگشتن به خونه باید پلک بزنم و چشمامو بمالم و بذارم تا ذهنم چند تا قدم بزرگ برداره تا یادم بیاد کی‌ام و کجام. و این مسیره که هر صبح دورتر و دورتر می‌شه؛ راهِ فضا تا خونه. من دارم روی یه دریاچۀ آرومِ بزرگ قایقرونی می‌کنم

نوآ می‌گوید: «معلم مجبورمون کرد یه داستان دربارۀ اینکه وقتی بزرگ شدیم می‌خوایم چیکاره بشیم، بنویسیم.» «خوب تو چی نوشتی؟» «نوشتم که در درجۀ اول می‌خوام تمرکز کنم که کوچیک بمونم.»