بریده‌هایی از کتاب و من دوستت دارم

هیچ‌کس به شما آدم‌ها نگفته که غم خودش را به شکل ترس نشان می‌دهد.»

مردمِ شادمان خود را درگیر چیزی نمی‌کنند، زندگی‌شان را وقف درمان بیماری‌ها یا پرواز دادن هواپیماها نمی‌کنند. آدم‌های خوشحال چیزی از خودشان باقی نمی‌گذارند. به‌خاطر خود زندگی، زندگی می‌کنند.

شاید نه. اغلب ماها می‌خواهیم باور داشته باشیم که هر قلبی که از حرکت بازمی‌ایستد، کمتر از دیگر قلب‌ها نیست. اگر بپرسند: «آیا ارزش همهٔ زندگی‌ها به یک اندازه است؟» اغلب ما بلند جواب می‌دهیم «بععععله!» اما این تنها تا زمانی است که به یکی ازعزیزان ما اشاره کنند و بپرسند: «این زندگی چطور؟!»

می‌دانم الان چه فکری می‌کنی؛ این‌که من چقدر عوضی هستم. حق با توست، اما تقریباً همهٔ آدم‌های موفق عوضی‌اند. ولی باید بدانی ماها عوضی نشده‌ایم بلکه از همان اول عوضی بوده‌ایم. اصلاً دلیل موفقیت‌مان همین است.

پول برای من برعکس تو، تنها پول نیست. من پس‌انداز می‌کنم، محاسبه می‌کنم و نگرانش هم نیستم. این‌ها برای من فقط یکسری نقاط‌اند، معیارهایی برای سنجش موفقیتم.

ناگهان دخترک شانه‌ای بالا انداخت و در پاسخ گفت: «وقتی سرطان داری حق داری همهٔ مبل و صندلیا رو رنگ کنی. هیچ‌کس هم چیزی بهت نمی‌گه.»

«من به زودی می‌میرم خردوش. همه می‌میرن. فقط موضوع اینه که بیشتر آدما شاید صدهزار سال دیگه بمیرن، اما من احتمالاً همین فردا می‌میرم.» و بعد به نجوا اضافه کرد: «اما ای‌کاش فردا نبود.»

من به تو گفتم که ما در حقیقت در اعماق یک غار دنج زندگی می‌کنیم و آسمان مثل یک سنگ است که در غار را بسته. تو پرسیدی: «پس ستاره‌ها چی هستند؟» و من گفتم آن‌ها سوراخ‌هایی هستند برای این‌که نور بتواند بتابد تو.

خیلی ناخوشایند است که پیش خودت اقرارکنی آن آدمی که فکر می‌کردی نیستی

خوشحالی فقط مال بچه‌هاست و حیوانات، هیچ کارکرد زیست‌شناختی ندارد. انسان‌های شاد چیزی خلق نمی‌کنند. دنیای آن‌ها دنیایی است خالی از هنر، موسیقی و آسمانخراش. دنیایی تهی از کشف و ابداع. تمام رهبران و پیشگامان، تمام قهرمانان، همه ذهنی گرفتار داشته‌اند. مردمِ شادمان خود را درگیر چیزی نمی‌کنند، زندگی‌شان را وقف درمان بیماری‌ها یا پرواز دادن هواپیماها نمی‌کنند. آدم‌های خوشحال چیزی از خودشان باقی نمی‌گذارند. به‌خاطر خود زندگی، زندگی می‌کنند. آن‌ها فقط و فقط مصرف‌کننده‌اند. اما من نه.