بریده‌هایی از کتاب و من دوستت دارم

نگاهی به من انداخت و پرسید: «تو هم شجاعی؟» «چی؟» «همه همش به من می‌گن خیلی شجاعم.» پلک‌هایش داشت می‌پرید. خیلی صادقانه جواب دادم: «لازم نیست شجاع باشی. اگر ترسیدی هیچ عیبی ندارد. همه بازمانده‌ها می‌ترسند.»

بمیرم همه خبردار می‌شوند. دختران پنج‌ساله که بمیرند کسی مطلبی در مدحشان نخواهد نوشت. هیچ آگهی تسلیتی در روزنامهٔ عصر چاپ نخواهد شد. پاهایشان هنوز خیلی کوچک است.

من به تو گفتم که ما در حقیقت در اعماق یک غار دنج زندگی می‌کنیم و آسمان مثل یک سنگ است که در غار را بسته. تو پرسیدی: «پس ستاره‌ها چی هستند؟» و من گفتم آن‌ها سوراخ‌هایی هستند برای این‌که نور بتواند بتابد تو. بعد گفتم چشم‌های تو هم برای من همین‌طورند. سوراخ‌های کوچکی که نور از آن‌ها بیرون می‌تابد.

تو الان از من بیزاری، اما یک جایی در زمان تو از آن من بودی

ستاره‌ها در واقع نه بالای سر ما، که زیر پای ما هستند و زمین این‌قدر تند می‌چرخد که اگر کوچک و سبک بودی یکراست می‌افتادی به قعر این تاریکی.

پاهایشان هنوز خیلی کوچک است. هنوز وقت آن را نداشته‌اند تا کسی را شیفتهٔ ردپایی کنند که از خود به‌جا گذاشته‌اند.

اگر نه فقط آینده، که گذشته هم مهم باشد، اگر نه تنها جایی‌که می‌رویم، بلکه ردّپایی هم که به‌جا می‌گذاریم اهمیت داشته باشد

اگر مجبور باشیم همهٔ دار و ندارمان را بگذاریم؛ خود را فدای چه کسی خواهیم کرد؟

تقریباً همهٔ آدم‌های موفق عوضی‌اند. ولی باید بدانی ماها عوضی نشده‌ایم بلکه از همان اول عوضی بوده‌ایم. اصلاً دلیل موفقیت‌مان همین است.

یک‌ثانیه همیشه یک‌ثانیه است و این تنها ارزش قطعی روی زمین است.

هیچ‌کس به شما آدم‌ها نگفته که غم خودش را به شکل ترس نشان می‌دهد.»

می‌دانم الان چه فکری می‌کنی؛ این‌که من چقدر عوضی هستم. حق با توست، اما تقریباً همهٔ آدم‌های موفق عوضی‌اند. ولی باید بدانی ماها عوضی نشده‌ایم بلکه از همان اول عوضی بوده‌ایم. اصلاً دلیل موفقیت‌مان همین است.

زادگاه آدم جایی است که نه می‌توان از آن گریخت و نه می‌توان به آنجا بازگشت. چون دیگر خانهٔ تو آنجا نیست. نمی‌توان با آنجا به صلح رسید، نه با خیابان‌ها و نه با آجرهایش. اما با آدم‌هایش چرا. شاید آن‌وقت خودمان را به‌خاطر هرچه که فکر می‌کردیم خواهیم شد و نشدیم، ببخشیم.

ما هرروز و همه‌جا مسیرهایی را برای رفتن برمی‌گزینیم. بازی درمی‌آوریم، درخانه می‌مانیم، عاشق می‌شویم و کنار هم خواب می‌مانیم و کشف می‌کنیم که کسی را نیاز داریم تا با تمام وجود عاشقش شویم تا بدانیم واقعاً ساعت چند است.

ما هرروز و همه‌جا مسیرهایی را برای رفتن برمی‌گزینیم. بازی درمی‌آوریم، درخانه می‌مانیم، عاشق می‌شویم و کنار هم خواب می‌مانیم و کشف می‌کنیم که کسی را نیاز داریم تا با تمام وجود عاشقش شویم تا بدانیم واقعاً ساعت چند است.

انسان‌های شاد چیزی خلق نمی‌کنند. دنیای آن‌ها دنیایی است خالی از هنر، موسیقی و آسمانخراش. دنیایی تهی از کشف و ابداع. تمام رهبران و پیشگامان، تمام قهرمانان، همه ذهنی گرفتار داشته‌اند. مردمِ شادمان خود را درگیر چیزی نمی‌کنند، زندگی‌شان را وقف درمان بیماری‌ها یا پرواز دادن هواپیماها نمی‌کنند. آدم‌های خوشحال چیزی از خودشان باقی نمی‌گذارند. به‌خاطر خود زندگی، زندگی می‌کنند. آن‌ها فقط و فقط مصرف‌کننده‌اند. اما من نه.

مرگ عوض مرگ نبود. فقط زندگی در عوض زندگی.

«مخالف قانون است که محبوبی داشته باشیم. اگر چنین اتفاقی بیافتد موجودات خطرناکی می‌شویم.

تیر من در مورد تو به خطا رفت. می‌خواستم تو را خشن و بی‌رحم بار بیاورم، اما تو مهربان از کار درآمدی.

آن‌ها فکر می‌کنند چیزهایی که دارند باارزش است اما هیچ چیزی واقعاً باارزش نیست. فقط هرچیزی بسته به توقعی که از آن می‌رود قیمتی دارد