بریده‌هایی از کتاب و من دوستت دارم

توی چشمانت نگاه کردم و گفتم: «زندگی چیز منصفانه‌ای نیست.»

تنها چیز واقعاً ارزشمند روی زمین، زمان است.

کار پدرها این‌است که بنشینند و قصه‌های پسرانشان را برای دیگران تعریف کنند به‌جای این‌که بگذارند خود آن‌ها حرف بزنند.

زادگاه آدم جایی است که نه می‌توان از آن گریخت و نه می‌توان به آنجا بازگشت. چون دیگر خانهٔ تو آنجا نیست.

هر پدر یا مادری گاه‌به‌گاه پنج‌دقیقه جلوی در خانه توی ماشین می‌نشیند. فقط می‌نشیند. همین. فقط نفس می‌کشد تا تمام قوایش را جمع‌کند و برود تو، رو به سمت تمام آن‌همه مسئولیت. ارضای توقع خفه‌کنندهٔ خوب بودن و کنار آمدن. هر پدری، هر مادری گاه ده‌ثانیه کلید دردست توی راه‌پله می‌ایستد بی‌آنکه کلید را روی در بیندازد.

هیچ‌کس به شما آدم‌ها نگفته که غم خودش را به شکل ترس نشان می‌دهد.»

مردمِ شادمان خود را درگیر چیزی نمی‌کنند، زندگی‌شان را وقف درمان بیماری‌ها یا پرواز دادن هواپیماها نمی‌کنند. آدم‌های خوشحال چیزی از خودشان باقی نمی‌گذارند. به‌خاطر خود زندگی، زندگی می‌کنند.

هیچ‌وقت وجود نخواهی‌داشت. شما آدم‌ها همیشه فکر می‌کنید حاضرید جان و زندگی‌تان را بدهید اما فقط تا وقتی‌که درک کنید این‌کار دقیقاً یعنی چه.

وقتی به دنیا آمدی اتفاق خاصی افتاد. خیلی بلند گریه می‌کردی و این نخستین‌بار بود که من دچار چنین حسی می‌شدم؛ احساس ناراحتی برای کس دیگری غیر از خودم و نمی‌توانستم کنار کسی بمانم که چنان تسلطی بر من دارد.

شاید آن‌وقت خودمان را به‌خاطر هرچه که فکر می‌کردیم خواهیم شد و نشدیم، ببخشیم.

شاید نه. اغلب ماها می‌خواهیم باور داشته باشیم که هر قلبی که از حرکت بازمی‌ایستد، کمتر از دیگر قلب‌ها نیست. اگر بپرسند: «آیا ارزش همهٔ زندگی‌ها به یک اندازه است؟» اغلب ما بلند جواب می‌دهیم «بععععله!» اما این تنها تا زمانی است که به یکی ازعزیزان ما اشاره کنند و بپرسند: «این زندگی چطور؟!»

می‌دانم الان چه فکری می‌کنی؛ این‌که من چقدر عوضی هستم. حق با توست، اما تقریباً همهٔ آدم‌های موفق عوضی‌اند. ولی باید بدانی ماها عوضی نشده‌ایم بلکه از همان اول عوضی بوده‌ایم. اصلاً دلیل موفقیت‌مان همین است.

خیلی ناخوشایند است که پیش خودت اقرارکنی آن آدمی که فکر می‌کردی نیستی.

آدم‌های خوشحال چیزی از خودشان باقی نمی‌گذارند. به‌خاطر خود زندگی، زندگی می‌کنند.

پول برای من برعکس تو، تنها پول نیست. من پس‌انداز می‌کنم، محاسبه می‌کنم و نگرانش هم نیستم. این‌ها برای من فقط یکسری نقاط‌اند، معیارهایی برای سنجش موفقیتم.

ناگهان دخترک شانه‌ای بالا انداخت و در پاسخ گفت: «وقتی سرطان داری حق داری همهٔ مبل و صندلیا رو رنگ کنی. هیچ‌کس هم چیزی بهت نمی‌گه.»

«من به زودی می‌میرم خردوش. همه می‌میرن. فقط موضوع اینه که بیشتر آدما شاید صدهزار سال دیگه بمیرن، اما من احتمالاً همین فردا می‌میرم.» و بعد به نجوا اضافه کرد: «اما ای‌کاش فردا نبود.»

خیلی ناخوشایند است که پیش خودت اقرارکنی آن آدمی که فکر می‌کردی نیستی

خوشحالی فقط مال بچه‌هاست و حیوانات، هیچ کارکرد زیست‌شناختی ندارد. انسان‌های شاد چیزی خلق نمی‌کنند. دنیای آن‌ها دنیایی است خالی از هنر، موسیقی و آسمانخراش. دنیایی تهی از کشف و ابداع. تمام رهبران و پیشگامان، تمام قهرمانان، همه ذهنی گرفتار داشته‌اند. مردمِ شادمان خود را درگیر چیزی نمی‌کنند، زندگی‌شان را وقف درمان بیماری‌ها یا پرواز دادن هواپیماها نمی‌کنند. آدم‌های خوشحال چیزی از خودشان باقی نمی‌گذارند. به‌خاطر خود زندگی، زندگی می‌کنند. آن‌ها فقط و فقط مصرف‌کننده‌اند. اما من نه.

مادرت در آن‌سوی پنجره توی نشیمن صدای موسیقی را زیاد کرد و شروع کرد به رقصیدن و خندیدن. خودت را در آغوش من بالا کشیدی. ما آن‌شب یک خانواده بودیم هرچند موقتی و زودگذر. تنها برای چند لحظه من متعلق به شما دو نفر بودم.