بریده‌هایی از کتاب زنی در من قدم می زند

از ناشناخته‌ها می‌ترسم پناهم باش از سیاهی می‌ترسم در آغوشم گیر سردم است، مرا بپوشان

در شعر به یونیفرم نیازی نیست همین‌طور به پارچهٔ یکسان و رنگ یکسان زیرا شاعران نه سربازانند نه پرستاران و نه مهمانداران هواپیما لباسِ همانند شاعران عرب را تبدیل به تیم فوتبال می‌کند!

بارانهای اروپا سوناتهای بتهوون را می‌نوازند و بارانهای میهنم زخم‌های سید درویش را و من بی‌تردید با این مرد اسکندریه‌ای هستم که در حنجره‌اش ماهِ اندوه می‌تابد و شهادت‌نامهٔ سرورمان حسین (ع)!

حرفهای تو مثل قالی ایرانی‌ست و چشمهایت گنجشک‌های دمشقی که بین دو دیوار می‌پرند. قلب من مثل کبوتر بالای حوضچهٔ دستانت پر می‌کشد و در سایهٔ النگوهایت می‌آرامد و من دوستت دارم امّا می‌ترسم گرفتارت شوم...!

در فنجانت جهانی ترسناک است و زندگی‌ات پر از جنگ‌ها و سفرها بسیار عاشق می‌شوی پسرم و بسیار می‌میری به همهٔ زنان زمین عشق می‌ورزی اما مثل پادشاهی شکست‌خورده باز می‌گردی!

در فنجانت جهانی ترسناک است و زندگی‌ات پر از جنگ‌ها و سفرها بسیار عاشق می‌شوی پسرم و بسیار می‌میری به همهٔ زنان زمین عشق می‌ورزی اما مثل پادشاهی شکست‌خورده باز می‌گردی!

شادی چگونه سراغمان را بگیرد؟! که رنگ محبوبمان تیره، جانهایمان تیره و درونمان تیره است حتی رنگ سفید هم پیش ما مایل به تیرگی است!

جغرافیای من پیکر توست

کتاب چشم‌های سیاهت را می‌خوانم آنگونه که زندانی سیاسی، کتابی ممنوع را دربارهٔ آزادی و آنگونه که زندانی با یک پاکت سیگار قاچاق خوشحال می‌شود!

آن روز خواهم دانست چرا تمدن، زنانه است و چرا شعر، زنانه است و چرا نامه‌های عاشقانه زنانه هستند و چرا زنان، هنگامی که عاشقند به گنجشک و نور و آتش بدل می‌شوند!