بریده‌هایی از کتاب زنی در من قدم می زند

کتاب چشم‌های سیاهت را می‌خوانم آنگونه که زندانی سیاسی، کتابی ممنوع را دربارهٔ آزادی و آنگونه که زندانی با یک پاکت سیگار قاچاق خوشحال می‌شود!

آن روز خواهم دانست چرا تمدن، زنانه است و چرا شعر، زنانه است و چرا نامه‌های عاشقانه زنانه هستند و چرا زنان، هنگامی که عاشقند به گنجشک و نور و آتش بدل می‌شوند!

شادی چگونه سراغمان را بگیرد؟! که رنگ محبوبمان تیره، جانهایمان تیره و درونمان تیره است حتی رنگ سفید هم پیش ما مایل به تیرگی است!

آیا زن، شعر است یا شعر، زن؟ پرسش شگفتی که رهایم نمی‌کند از هنگامی که عشق تو حرفه‌ام شد و عشق شعر پرسشی دارم که پاسخش را نمی‌خواهم زیرا تفسیر زیبایی در حکم قتل آن است!

آیا عاشقانه‌هایم را می‌شنوی هنگامی‌که سکوت کرده‌ام؟! سکوت، بانوی من بهترین سلاح من است هنگامی‌که نزد منی بهتر است سکوت کنی سکوت رساتر از هرصدایی است و بهتر از هر زمزمه‌ای!

عشق تو فرصتی است میان صلح و جنگ و جنگی سخت تر از جنگ اعصاب نیست!

حتی به ذهنم خطور نمی‌کند که بایستم یا برآشوبم در برابر عشق تو که من و یکایک شعرهایم از ساخته‌های دست توایم. عجیب این است که زنان محاصره‌ام کرده‌اند اما جز تو را نمی‌بینم!

بیشترین چیزی که دربارهٔ «زبان» آزارم می‌دهد این است که برای گفتن از تو، ناقص است و «نویسندگی» هم نمی‌تواند تو را بنویسد! تو زنی دشوار و آسمان‌فرسا هستی و واژه‌های من چون اسبهای خسته بر ارتفاعات تو له له می‌زنند و عبارات من برای تصویر شعاع تو کافی نیست مشکل از تو نیست! مشکل از حروف الفباست که تنها بیست و هشت حرف دارد از این رو برای بیان گسترهٔ زنانگی تو ناتوان است!

می‌خواهم دوستت بدارم تا در دینِ یاسمین وارد شوم و آیینِ بنفشه را بر پا دارم و از تمدن شعر، و لاجوردی ِ دریاها و سر سبز شدن بیشه‌ها پاسداری کنم

این بیشترین حد دیوانگی من است نمی‌توانم بیش از این دوستت بدارم این نهایت کشش بازوان من است دیگر نمی‌توانم بیش از این با تو یکی شوم این فرازترین نقطه‌ای است که می‌توانم برسم بر اوج قله‌هایت با تاجی از طلا و برف کوهنوردی بیش از این نمی‌توانم این آخرین نبردی است که وارد آن شدم برای رسیدن به فواره‌های آب در غرناطه یارای جنگیدن بیش از این ندارم این آخرین مرگ است

وقتی دوستت می‌دارم دره‌ها و کوه‌ها پدید می‌آیند کودکان بسیار متولد می‌شوند جزیره‌های رازآلود در چشمانت شکل می‌گیرند و اهل زمین ستارگانی را می‌بینند که تاکنون در خاطری خطور نکرده است روزی فراوان می‌شود، عشق افزون می‌شود و کتاب‌های شعر تکثیر می‌شوند و یزدان در غرفهٔ ماهگون خود مبارک می‌گردد.

دوستت می‌دارم بانویم! تا سلامتی خودم و واژه‌هایم را بازیابم و از چرخهٔ آلودگی به درآورم آنچه دور ِدلم را گرفته است چرا که زمین بی‌تو دروغی بزرگ و سیبی گندیده است

همه چیز قابل تکذیب است مگر شمیم زنی که دوست می‌داریم

بانوی من! همه چیز در کما رفته است ماهواره‌ها بر ماه شاعران فائق شده‌اند و ماشین حساب‌ها بر غزل غزل‌ها و بر اشعار لورکا و مایا کوفسکی و پابلو نرودا

بانوی من! همه چیز در کما رفته است ماهواره‌ها بر ماه شاعران فائق شده‌اند

می‌خواهم دوستت بدارم تا رأس بریدهٔ بیروت را به او برگردانم و به دریایش ردای لاجوردی‌اش را و به شاعرانش دفترهای شعله‌ورشان را. می‌خواهم بازگردانم به چایکوفسکی قوی سپیدش را به پل الوار کلیدهای پاریس را به ون گوگ، گل آفتابگردان را و به آراگون، چشمان الِسا را و به قیس بن ملّوح شانه‌های لیلی عامری را

از آن روی که تو را دوست دارم می‌خواهم حرف بیست و نهم الفبای من باشی!

آشکاریم مثل ایوانی رو به دریا و پیداییم مثل دو ماهی طلایی در تُنگی از کریستال!

او شاعر است و فضا را با سوزنِ شعر می‌شکافد! او شاعر است، رعد و برق، خانه‌اش و دریا زندگی نامهٔ اوست

زنها به طور طبیعی مردی را دوست دارند که بی‌وقفه حرف بزند و بی‌وقفه دروغ بگوید بنابراین مردانی که فنون دراماتیک و اجرای صحنه را نمی‌دانند زیان می‌کنند!