بریده‌هایی از کتاب شعر زمان ما؛ حسین منزوی

بخیل نیستم امّا برای هیچ درخت اگر تو سبز نباشی، ثمر نمی‌خواهم

خزان، فصل سبک‌باری است، نه هنگام عریانی از این‌رو، پیشِ تاراجش، سری بی‌باک دارم من

من زخمی از دیروزم و بیزار از امروز وز آن‌چه می‌نامند فردا، ناامیدم

با رفتن تو در دل سر باز می‌کند، باز آن زخم کهنه‌یی که در حال التیام است

که اوج این است، این! در عشق‌بازی پا فشردن را

همیشه عشق به مشتاقان، پیام وصل نخواهد داد که گاه پیرهن یوسف، کنایه‌های کفن دارد

خموشی‌ات همه فریاد و خود به لب سخنت نیست

الا حمایت تو رمز استقامت من

عشق گاهی زندگی‌ساز است و گاهی زندگی سوز تا پریزاد من از بهر کدامین خواهد آمد

عاشق شیم و دعا کنیم که شاید از معجز عشق یه‌روز بیاد که روزگار، دوباره روزگار بشه

هنوز می‌شود از شب گذشت و روشن شد، اگر تو ـ طالع موعود من! ـ ظهور کنی

از شادی‌ام مپرس که من نیز از ازل همراه خواجه، قرعهٔ قسمت به غم زدم

دریا نبودم اما توفان سرشت من بود گرداب خویش گشتن در سرنوشتِ من بود

برای خواستن خیر مُطلقی که تویی ز هر کتاب و ز هر باب استخاره کنم

چه سرنوشت غم‌انگیزی که کرم کوچک ابریشم تمام عمر قفس می‌بافت، ولی به فکر پریدن بود

می‌شناسمت از خواب‌های کودکی‌ام

من بخواهم یا نخواهم، جویبار زندگی جاری است

در خیابانی که از بوی تو سرشار است

دور از نوازش‌های دستِ مهربانت دستانِ من در انزوای خویش تنهاست

یقین دارم که در وصف شکرخندت فرو ماند سخن‌ها بر لب «سعدی»، قلم‌ها در کف «مانی»