بریده‌هایی از کتاب شعر زمان ما؛ حسین منزوی

چو در کنار منی کفر نعمت است ای دوست! دو دیده‌ام مژه بر هم، دمی اگر بزند

در آسمان آخر شهریور حتّا ستاره‌یی هم نگران من نیست به اتاق برمی‌گردم و شب را دور سرم می‌چرخانم و به دیوار می‌کوبم

تنها صداست آنچه در این راه، ماندنی است خوش باد زنده ماندن‌مان در صدای هم

اگر باید زنی هم‌چون زنان قصه‌ها باشی نه عذرا دوستت دارم نه شیرین و نه لیلایت که من با پاک بازی‌های ویس و شور رودابه خوشت می‌دارم و دیوانگی‌های زلیخایت

چرا صبح مرا، زندانی پیراهنت داری؟ تو که خورشید را، چون خون جاری در تنت داری دو سار، از چشم‌های تو به یک‌دیگر نشان دادند دو مرغ سینه‌سرخی را که در پیراهنت داری لبت را غنچه کن، پر ده به سویم با نفس‌هایت همه گلبرگ‌هایی را که روی ناخنت داری

اشاره، شیوهٔ لب‌های دوخته است، ار نه هزار نعرهٔ خونین به سینهٔ سخن است

نظربازی نزیبد از تو با هر کس که می‌بینی امید من! چرا قدر نگاهت را نمی‌دانی؟

سیب و فریب؟ آری بده، آدم نصیبش از سفرهٔ حوّا به‌جز اغوا شدن نیست

«دلم گرفته برایت» زبان سادهٔ عشق است سلیس و ساده بگویم: دلم گرفته برایت!

نه یوسفم، نه سیاوش، به نَفْسْ کشتن و پرهیز که آورد دلم ای دوست! تاب وسوسه‌هایت

منی که در شکفتگی، نشانه می‌شدم، کنون زمانه در شکستگی مرا مثال می‌زند

«نامی که چون کتیبه است بر سنگ روزگاران یادش، اگرچه خاموش، کی می‌شود فراموش؟»

شور تو، آواز تویی، بلخ تو، شیراز تویی جاذبهٔ شعر تو و جوهر عرفان همه تو

نامه‌یی در جیبمو گُلی در مُشتم پنهان است غصّه‌ای دارم با نی‌لبکی سر کوهی گر نیست ته چاهی بدهید تا برای دل خود بنوازم عشق جایش، تنگ است

نظربازی نزیبد از تو با هر کس که می‌بینی امید من! چرا قدر نگاهت را نمی‌دانی؟

افسوس من چرا به خواب خویش نمی‌آیم؟

مرا مُردن بیاموز و بدین افسانه پایان ده که دیگر بر نمی‌تابد دلم، نوبت شمردن را کجایی ای نسیم نابهنگام! ای جوان‌مرگی! که ناخوش دارم از باد زمستانی، فسردن را.

گل من! گل‌عذار من! که حتّا عطر نام تو خزان را می‌رماند از حریم باغ تنهایم، بمان تا من به امداد تو و مهر تو باغم را همه از هرزه‌های رُسته پیش از تو بپیرایم بمان تا جاودانه در نی سحرآور شعرم تو را ای جاودانه بهترین تحریر! بسرایم

از دلم می‌پرسم: آیا هم‌چنان از عشق ناچاری؟ من تپش‌های دلم را می‌شناسم، پاسخش «آری» است

پلنگ من - دل مغرورم - پرید و پنجه به خالی زد که عشق - ماه بلند من - ورای دست رسیدن بود