بریده‌هایی از کتاب شعر زمان ما؛ حسین منزوی

من مدینهٔ خود را، با تو ساختم، آری ای به یمنت آلونک، لانهٔ فلاطونی

از حسن تو، بهار طرب‌زا، نشانه‌ای وز عشق من، خزان غم‌انگیز، آیتی «یک قصّه بیش نیست غم عشق و» هر کسی زین قصّه می‌کند به زبانی، روایتی ور خواهی از روایت من باخبر شوی: برق ستاره‌یی و شب بی‌نهایتی.