بریده‌هایی از کتاب شعر زمان ما؛ حسین منزوی

برای دیگران چرا؟ برای خویشتن بمان

بال پریدنم اگر هدیه نمی‌دهی دگر، می‌شکنی ز من چرا پای دویدن؟ این مکن

به سرو گفت کسی: میوه‌ای نمی‌آری؟ جواب داد که آزادگان تهیدست‌اند

بی عشق زیستن را، جز نیستی چه نام است؟ یعنی اگر نباشی، کار دلم تمام است با رفتن تو در دل سر باز می‌کند، باز آن زخم کهنه‌یی که در حال التیام است

منی که در شکفتگی، نشانه می‌شدم، کنون زمانه در شکستگی مرا مثال می‌زند

چه سرنوشت غم انگیزی که کرم کوچک ابریشم تمام عمر قفس می‌بافت، ولی به فکر پریدن بود

نه به خود می‌روم این ره که کسی می‌برَدَم

اگرچه وسوسهٔ دیدنت همیشگی است ـ که هیچ وسوسه را، این‌قدر نمی‌خواهم

مجال بوسه به لب‌های خویشتن بدهیم که این بلیغ‌ترین مبحث شناسایی است

من زخمی از دیروزم و بیزار از امروز وز آن‌چه می‌نامند فردا، ناامیدم

گُزیدم از میان مرگ‌ها، این‌گونه مردن را: تو را چون جان فشردن در بر آن‌گه جان سپردن را

کاری که کرد تفرقه با ما تبر نکرد

برای کینه؟ آه نه! برای عشق من، بمان برای دوست داشتن، برای خواستن بمان هرآن‌چه دوست داشتم، برای من نماند و رفت امید آخرین اگر تویی برای من بمان به سبزه و نسیم و گل، تو درس زیستن بده بهار باش و باز هم به خاطر چمن بمان تمامت و کمال را به‌نام ما رقم زدند کمال عشق اگر منم، تو هم، «تمام زن» بمان برای آن‌که تیشه را به فرق خویش نشکند امید زیستن شو و برای کوهکن بمان مزن به نقش خود گمان، ز سرگذشت این و آن برای دیگران چرا؟ برای خویشتن بمان

گلچین رسید و نوبت با من وزیدنت دیگر تمام شد، گل سرخم! تمام شد شعر من از قبیلهٔ خون است، خون من، فواره از دلم زد و آمد کلام شد ما خون تازه در تنِ عشقیم و عشق را شعر من و شکوه تو، رمزالدوام شد بعد از تو باز عاشقی و باز... آه نه! این داستان به نام تو، این‌جا تمام شد.

هرآن‌چه دوست داشتم، برای من نماند و رفت امید آخرین اگر تویی برای من بمان

به هر چمن رسیده‌ام، از تو نشان ندیده‌ام تو در کجا شکفته‌ای، ای گل بی‌نظیر من؟

همواره یا دیر آمدم، یا زود، یعنی هربار بی‌هنگام شد، وقتی رسیدم

یقین دارم که در وصف شکرخندت فرو ماند سخن‌ها بر لب «سعدی»، قلم‌ها در کف «مانی»

شمیم یوسفی‌اش باید ارنه عاشق را نه چشم‌روشنی آرد، هر آن چه پیرهن است

در به سماع آمده است از خبر آمدنت خانه غزل‌خوان شده از زمزمهٔ در زدنت خانهٔ بی‌جان ز تو جان یافته، جانا! نه عجب گر همه من جان بشوم بر اثر آمدنت «حافظ شیراز» مگر وصف جمال تو کند وصف نیارست یقین، ور نه غزل‌های منت یا تو خود ای جان غزل! ای همه دیوان غزل!