بریده‌هایی از کتاب شعر زمان ما؛ حسین منزوی

من که به دریاش زدم تا چه کنی با دل من تخته تو و ورطه تو و ساحل و توفان همه تو

دریا نبودم اما توفان سرشت من بود گردابِ خویش گشتن در سرنوشت من بود

بپوش پنجره را، ای برهنه! می‌ترسم که چشم شور ستاره، تو را، نظر بزند

ما تاب خورده‌ایم که ما قد کشیده‌ایم گهواره‌های چابک‌مان دست‌های هم باری به پایبندی هم پیر می‌شویم تا پیر می‌شوند درختان به پای هم غم نیست نیستن که همه در تداوُمیم چون ابتدای یک‌دگر از انتهای هم تنها صداست آنچه در این راه، ماندنی است خوش باد زنده ماندن‌مان در صدای هم

بگندد آب اگر با سکون کند سپری؟

نه از درنگ، ز تثبیت شب هراسانم اگر در آمدنت بیش از این قصور کنی

چاقویی را به‌یاد ندارم که برای گلوی خوش آواز عشق از غلاف بیرون زده باشد و آخر دستهٔ خودش را نبریده باشد

از کجا که هیمه‌های زمستانی در کوره‌ها دوباره سبز نشوند؟ از کجا که من دوباره باز نگردم؟

خانم سلام و شُکر که سبز است حالتان کم باد و گُم از آینه زنگ ملالتان

ما دل سپرده‌ایم به گریه برای هم باران به جای من، من و باران به جای هم

جهان دو پاره شد از نیک و بد به شاخص تو وگر خلاصه کنم جز تو هرچه هست، بد است!

همه یک‌سو و تو یک‌سو، چه بگویم دیگر؟ تا بدانی که چه اندازه تو را می‌خواهم

آه از دل آیینه برمی‌خیزد از حیرت وقت تماشای تو در حال خودآرایی

شعری است چشمت ـ شعر شورانگیز نیمایی ـ چون شعر حافظ‌وار من در اوج شیوایی

در تعرفهٔ عشق تو، لبخند به چند است؟

یک نامه به نامم ننوشتی، مگر آخر، کاغذ به سمرقند تو ای قند! به چند است؟

چون موج در تلاطم، در ورطه زنده بودن هم سرنوشت من بود، هم در سرشت من بود

من بخواهم یا نخواهم، جویبار زندگی جاری است

وقتی که تو در پیش رویش می‌نشینی آیینه را تکلیف جز زیبا شدن نیست

هر رود را اهلیتِ دریا شدن نیست