بریده‌هایی از کتاب قطار فلسفه

از نظر سقراط، بدترین نوع نادانی، آن موردی بود که خود را در قالب دانش به رخ می‌کشید. یک نادانی گسترده و صادق بهتر از یک دانش محدود و مورد تردید است.

گفت: «موفقیت چه شکلی است؟» گفتم: «موفقیت چه شکلی است؟» «آره، موفقیت چه شکلی است؟» معمولاً وقتی پرسش یک نفر را تکرار می‌کنید، طرف احساس می‌کند که باید توضیح بیشتری بدهد. ولی جنیفر این‌گونه نبود. پرسشم همچون بومرنگ برگشت و دوباره به سرم خورد. موفقیت چه شکلی است؟ هیچ‌وقت به این پرسش فکر نکرده بودم. همیشه موفقیت را با کمیت تصور می‌کردم، نه جنبه‌های زیباشناسانه. نحوهٔ مطرح کردن یک سؤال هم مهم است. جنیفر می‌توانست بپرسد: «چرا می‌خواهی موفق باشی؟» یا «چه میزان موفقیت کافی خواهد بود؟»

ما شاید از مرگ بترسیم، ولی گزینه مقابل آن، یعنی جاودانگی، حتی از مرگ هم بدتر است.

رواقیون می‌گویند: «انجام بده کاری را که لازم است، رها کن کاری را که محتمل است.»

پیدا کردن یک الماس گم شده راحت‌تر از پیدا کردن یک فکر گم شده است. به همین دلیل من باید (بله، باید!) دفترم را پید

همهٔ پرسش‌هایم در همین یکی خلاصه می‌شوند: چطور یک یونانی که از دنیا رفته و به بد دهنی و آب دهان انداختن مشهور بوده، در یک باغ زندگی می‌کرده و طرفدار یک زندگی با سادگی افراطی بوده است، می‌تواند در دنیای پیچیده و پیشرفته امروز جایگاهی داشته باشد؟

ثورو طور دیگری فکر می‌کرد. از نظر او، شخصی که طالب زیبایی باشد حتی در یک سطل زباله هم آن را پیدا می‌کند، درحالی‌که «کسی که دنبال ایراد است، حتی در بهشت هم ایرادی پیدا می‌کند.»

«قبل از اینکه بتوانیم ببینیم، باید برای مدت طولانی نگاه کنیم.»

خاص بودن مکان‌ها به نحوهٔ استفادهٔ ما از آن‌ها بستگی دارد.

بهترین ابزار برای قضاوت یک شخص سؤال‌هایی است که می‌پرسد، نه پاسخ‌هایی که ارائه می‌دهد.

چرا باید به نظر دیگران اهمیت بدهم وقتی این تفکرات کاملاً در ذهن آن‌ها می‌گذرد نه من؟

جهان غیرمنطقی است. عقلانیتی ندارد. تمام دستاوردهایمان زیر چکمه بی‌گذشت زمان له می‌شوند. ولی باز مقاومت می‌کنیم. پوچی همین است. زندگی همین است. یک صحنهٔ نمایش گسترده که بارها و با شوق در آن نمایش اجرا می‌شود، اما برای یک سالن خالی. پوچ‌انگارها اگر بودند می‌گفتند دو بووار اشتباه می‌کند. پیری تقلید مضحک زندگی نیست. زندگی تقلید مضحکی از زندگی است. پیری تنها شاه‌بیت این نمایش مضحک است.

پیری بیماری نیست. آسیب‌شناسی نیست. غیرعادی نیست. مشکل هم نیست. یک تسلسل است و همه بخشی از آن هستند. ما همیشه در حال پیرشدن هستیم. شما همین الان که دارید این واژه‌ها را می‌خوانید در حال پیر شدن هستید. و پیر شدن شما از نظر سرعت فرقی با پیر شدن یک نوزاد یا یک پدربزرگ ندارد.

از دیوژن، فیلسوفی که یکی از اولین نمونه‌های رواقیون تاریخ است، پرسیدند که از فلسفه چه یاد گرفته. او در پاسخ گفت: «که برای هر سرنوشتی آماده باشم.»

از کنار کافه‌هایی می‌گذرم که در آن‌ها می‌توانید کل روز را با یک فنجان قهوه بگذرانید، از کنار کتاب‌فروشی‌هایی می‌گذرم که به شکلی دوست‌داشتنی چیده شده‌اند و با حضور پیوسته و کهن خود، در برابر قوانین اقتصاد مقاومت می‌کنند. یک مرد پاکستانی دارد گل می‌فروشد. می‌پیچم و وارد

جرعه شراب انگور پینونوآر بسیار مفیدتر از سال‌ها مطالعه و تحقیق دربارهٔ نوشیدنی‌های مختلف است.

«فیلسوف» ریشه در واژهٔ یونانی فیلسوسفوس دارد به معنی «عاشق خرد.» این تعریف چیزی از فرآیند تلاش برای دستیابی به خرد نمی‌گوید، همان‌طور که در اعلامیهٔ استقلال آمریکا هم هیچ صحبتی از تلاش برای دستیابی به خوشبختی و رفاه نیست. شما می‌توانید عاشق چیزی باشید که ندارید. مسیر دستیابی به آن است که اهمیت دارد.

ما تلوتلوخوران در زندگی پیش می‌رویم، امیدوارم اینجا و آنجا خرده‌هایی از خرد گیرمان بیاید. و در این حین سردرگم می‌شویم. ما ضرورت را مهم، درازگویی را متفکرانه و محبوب را خوب می‌بینیم. ما، همان‌طور که یک فیلسوف معاصر می‌گوید: «اشتباه زندگی می‌کنیم.» ***

یونانیان باستان برای زمان دو واژه داشتند: کرونوس و کایروس. کرونوس همان زمان عادی خودمان می‌شود؛ دقیقه‌هایی که روی ساعتتان می‌گذرند، یا ماه‌های روی تقویمتان. کایروس نشان‌دهنده فرصت یا زمان مناسب است؛ بهترین زمان. وقتی می‌گویید «یا الان باید باشد یا هیچ‌وقت» یا «الان وقتش نیست»، دارید از کایروس صحبت می‌کنید.

مرگ یک «هیچ مطلق» است و این خیلی هم تسلی‌بخش است. ولی پیری؟ پیری «تقلید مضحکی از زندگی» است.