بریده‌هایی از کتاب قطار فلسفه

«زندگی زمانی در شادترین حالت است که ما کمترین آگاهی را از آن داریم.»

با پیر شدن، چیزی عجیب و شگرف در ما رخ می‌دهد. دیگر به نظر دیگران اهمیت نمی‌دهیم. به عبارت دقیق‌تر، متوجه می‌شویم دیگران اصلاً به ما فکر نمی‌کردند.

وقتی یک زن هستی، زندگی حتی در بهترین دوران هم سخت است.

شخصی که طالب زیبایی باشد حتی در یک سطل زباله هم آن را پیدا می‌کند، درحالی‌که «کسی که دنبال ایراد است، حتی در بهشت هم ایرادی پیدا می‌کند.»

: «چیزی که مردم را ناراحت می‌کند خودِ یک اتفاق نیست بلکه قضاوتشان دربارهٔ آن است.»

کارل سیگن کیهان‌شناس معتقد است «هر پرسش فریادی است برای فهمیدن جهان.»

ما چیزی که فکر می‌کنیم می‌خواهیم را نمی‌خواهیم. فکر می‌کنیم اطلاعات و دانش می‌خواهیم. این‌طور نیست، ما خرد می‌خواهیم. این فرق دارد. اطلاعات مجموعه‌ای از حقایق است، دانش همان مجموعه است با نظم بیشتر. خرد حقایق را باز می‌کند، معنایشان را پیدا می‌کند و به شکلی قابل توجه، نحوهٔ استفاده از آن‌ها در بهترین حالت ممکن را نشان می‌دهد. به قول مایلز کینگتن، نوازندهٔ بریتانیایی: «دانش یعنی اینکه بدانیم گوجه یک میوه است. خرد یعنی آن را در سالاد میوه قرار ندهیم.» دانش می‌داند، خرد می‌بیند.

. ما شاید از مرگ بترسیم، ولی گزینه مقابل آن، یعنی جاودانگی، حتی از مرگ هم بدتر است. آگاهی از وقوع مرگ به ما امکان می‌دهد که زندگی کاملی داشته باشیم.

درمان مرگ، زندگی بیشتر نیست، همان‌طور که درمان ناامیدی، امیدواری نیست. هر دو حالت یک دارو نیاز دارند: پذیرش.

نگاه کن. بنگر. جهان را با چشمان یک کودک و ذهن یک فرزانه ببین.