بریده‌هایی از کتاب معشوق مجازی

دیگری همان‌قدر حق زندگی و آزادی دارد که ما داریم.

آن‌چه را که انسان امروز گم کرده عشق است.

در زندگانی من، نه جملهٔ معترضه باش و نه فاصلهٔ میان دو جمله. تو تمامی زندگی منی؛ نقطهٔ آخر خط و تنها کلمه در آغاز خط: دوستت می‌دارم.

ای دوست! او را گناهی نیست، این خود زندگی است که گناهکار است،‌ زیرا همواره روی ریل خویش در حرکت است، او به‌سرعت می‌رود، و او را باکی نیست که چه کسی در حالت مستی از قطار سریع‌السیرش به بیرون سقوط می‌کند. یا خردمندی به سببی دیگر،‌ خود را از قطار پرتاب می‌کند...

مرا بعد از مرگ درون کتاب‌هایم می‌یابی هر وقت آن‌ها را بخوانی، ببینی و بپسندی، و من تو را می‌بینم اما تو هرگز مرا نخواهی دید، من به تو خوش‌آمد خواهم گفت اما تو صدای مرا نخواهی شنید. اندک‌اند کسانی که اشباح را ببینند و با آن‌ها دوست باشند. مهراس! با شبح من در لابه‌لای اوراق کتابم دوست باش زیرا شبح من مانند جغد، لطیف است

نسیم خوری، شاعر لبنانی که مدتی در پاریس و جاهای دیگر زیسته است، در نغمه‌های ملتی گنگ، اشعاری که دربارهٔ جنگ‌های جنوب لبنان و آوارگی‌هایش سروده است، خاطرنشان می‌کند، سفر از بیروت به پاریس، در حقیقت سفر از زخمی خونین، به زخمی دیگرست. او می‌گوید: «مرگ، مادر من / و فقر، پدر من است / من فرزند گذرنامه‌ها هستم.»

زندگی، پرواز گنجشکی میان دو انفجار است...

فردا خورشید خواهد درخشید حتا اگر ما مرده باشیم

دخترم هر جا که می‌خواهی برو اما همواره از یاد مبر که از کجا آمده‌ای...

از همهٔ گل‌های جهان و همهٔ زمان‌ها تنها بوی عطر، در اشعار باقی می‌ماند.

بنابراین خردمند کسی است که تنها در پی شادی باشد و شادی جز در کنار دیگران معنا ندارد.

دو لحظهٔ بزرگ است که شخص از آن‌ها غافل است و آگاه نیست: لحظهٔ زاده شدن و لحظهٔ مرگ. من با عشق تو آن دو را دریافتم. و با تو روح و حافظه‌ام درخشیدن گرفت،

اندوه، از من کام دل ستانده است، اما من هرگز آبستن نومیدی نخواهم شد.

جنگ ستارگان مجازی مهراس! فردا خورشید خواهد درخشید، حتا اگر ما مرده باشیم و با خروس بانگ بامدادی سر ندهیم!

عشق نمی‌گذارد یأس و نومیدی بر او غلبه کند. او با عشق تمامی عناصری را که پیرامونش وجود دارد به‌صورت غیرمجازی (حقیقی) می‌یابد و خاطرنشان می‌کند اگر عشق حذف شود، همه‌چیز مجازی می‌گردد و دچار معناباختگی می‌شود.