بریده‌هایی از کتاب معشوق مجازی

و شادی جز در کنار دیگران معنا ندارد.

دروغ بود این‌که مرا پایتخت قلبت می‌پنداشتی. من دریافتم که تنها مکانی بی‌ارزش از حومه‌های شهر تو هستم.

من در حالی‌که با آخرین مرگم در جدالم تو را بامهربانی به یاد خواهم آورد.

زبان، ابزار سوءتفاهم است. تنها سکوت زبان عاشقان است.

عشق تو شجاعت است و آزادی و رهایی، حتا از عشق تو!

لحظات غیرمجازی دو لحظهٔ بزرگ است که شخص از آن‌ها غافل است و آگاه نیست: لحظهٔ زاده شدن و لحظهٔ مرگ.

چشمانم را می‌گشایم بر اسرائیل که بر طبل جنگ می‌کوبد، و چشم‌هایم را می‌بندم بر امریکا که بر طبل جنگ می‌کوبد. زندگی، پرواز گنجشکی میان دو انفجار است، و یکی دو واژه بر یک سطر! اگر عشق تو نمی‌بود، باور نمی‌کردم که زیسته‌ام و بی‌گمان سوگند می‌خوردم که درون گورم زاده شده‌ام...

من زندگی را نزیسته‌ام، تا سزاوار مرگ باشم!

در زندگانی من، نه جملهٔ معترضه باش و نه فاصلهٔ میان دو جمله. تو تمامی زندگی منی؛ نقطهٔ آخر خط و تنها کلمه در آغاز خط: دوستت می‌دارم.

هنگامی که پروانه طعم پرواز آزادانه را می‌چشد هنگامی که نشئهٔ حرکت بال‌هایش را در هوا می‌شناسد، هیچ‌کس نمی‌تواند او را به پیله‌اش بازگرداند، و قانعش کند که کرم پیله بودن برایش بهتر است.

دیگری همان‌قدر حق زندگی و آزادی دارد که ما داریم.

آن‌چه را که انسان امروز گم کرده عشق است.

در زندگانی من، نه جملهٔ معترضه باش و نه فاصلهٔ میان دو جمله. تو تمامی زندگی منی؛ نقطهٔ آخر خط و تنها کلمه در آغاز خط: دوستت می‌دارم.

من دوستت می‌دارم با تمامی مردن‌هایم و با تمامی زندگی‌ها و غم‌ها و رازهایم...

ای دوست! او را گناهی نیست، این خود زندگی است که گناهکار است،‌ زیرا همواره روی ریل خویش در حرکت است، او به‌سرعت می‌رود، و او را باکی نیست که چه کسی در حالت مستی از قطار سریع‌السیرش به بیرون سقوط می‌کند. یا خردمندی به سببی دیگر،‌ خود را از قطار پرتاب می‌کند...

مرا بعد از مرگ درون کتاب‌هایم می‌یابی هر وقت آن‌ها را بخوانی، ببینی و بپسندی، و من تو را می‌بینم اما تو هرگز مرا نخواهی دید، من به تو خوش‌آمد خواهم گفت اما تو صدای مرا نخواهی شنید. اندک‌اند کسانی که اشباح را ببینند و با آن‌ها دوست باشند. مهراس! با شبح من در لابه‌لای اوراق کتابم دوست باش زیرا شبح من مانند جغد، لطیف است

نسیم خوری، شاعر لبنانی که مدتی در پاریس و جاهای دیگر زیسته است، در نغمه‌های ملتی گنگ، اشعاری که دربارهٔ جنگ‌های جنوب لبنان و آوارگی‌هایش سروده است، خاطرنشان می‌کند، سفر از بیروت به پاریس، در حقیقت سفر از زخمی خونین، به زخمی دیگرست. او می‌گوید: «مرگ، مادر من / و فقر، پدر من است / من فرزند گذرنامه‌ها هستم.»

مرگ را دیدم، تا به او تسلیت بگویم به‌خاطر رحلت کارمندی دیگر، از فعال‌ترین کارگزاران در مؤسسه‌اش: دیکتاتوری دیگر کنار رفت... با اشک تمساح تشییعش می‌کنیم و در تظاهرِ به اشک ریختن از یکدیگر سبقت می‌گیریم.

اگر عشق تو نمی‌بود، باور نمی‌کردم که زیسته‌ام و بی‌گمان سوگند می‌خوردم که درون گورم زاده شده‌ام...

فرزند زن خدمتکار به جنگ رفت و به‌خاطر وطن جان داد... اما پیشوای معنوی به مجلس ختمش رفت و با خطبه‌ای غرّا در رثای او سخن گفت. مردم در زیر نور فلاش‌های خبرنگاران برایش کف زدند و تصویرش بر صفحهٔ تلویزیون‌ها ظاهر شد در حالی‌که تبریک و تسلیت می‌گفت! و در اوج نشئهٔ عزاداری به‌جای عکس شهید، عکس او را بر دیوار خانهٔ شهید آویختند...