بریده‌هایی از کتاب برادران سیسترز

بیشتر مردم به ترس‌ها و حماقت‌های‌شان زنجیر شده‌اند و جرئت ندارند بی‌طرفانه قضاوت کنند که مشکل زندگی‌شان چیست. بیشتر آدم‌ها همین‌طور زندگی‌شان را بی‌هیچ رضایتی ادامه می‌دهند بدون آن‌که تلاش کنند تا بفهمند سرچشمهٔ نارضایتی‌شان کجاست یا بخواهند تغییری در زندگی‌شان ایجاد کنند. سرآخر می‌میرند در حالی‌که هیچ‌چیز در قلب‌شان نیست به‌جز لجن و خون رقیق کهنه ــ خون فاسد و بی‌مایه ــ خاطرات‌شان هم به مفت نمی‌ارزد.

«مرد بزرگ کسی است که قادر شود خلئی را در این دنیای مادی بیابد و در آن فضای خالی بخشی از جوهرهٔ خود را تزریق کند!

بیشتر مردم به ترس‌ها و حماقت‌های‌شان زنجیر شده‌اند و جرئت ندارند بی‌طرفانه قضاوت کنند که مشکل زندگی‌شان چیست. بیشتر آدم‌ها همین‌طور زندگی‌شان را بی‌هیچ رضایتی ادامه می‌دهند بدون آن‌که تلاش کنند تا بفهمند سرچشمهٔ نارضایتی‌شان کجاست یا بخواهند تغییری در زندگی‌شان ایجاد کنند. سرآخر می‌میرند در حالی‌که هیچ‌چیز در قلب‌شان نیست به‌جز لجن و خون رقیق کهنه ــ خون فاسد و بی‌مایه ــ خاطرات‌شان هم به مفت نمی‌ارزد. بیشتر مردم جدّاً ابله‌اند

دزدی مثل یه مرض به جونم افتاده بود. فکر کنم به چشم یه‌جور انتقام نگاهش می‌کردم. انتقام از کسایی که تنها و گرسنه نبودن و از سرما نمی‌لرزیدن.

«تو آدم خداترسی هستی وارم؟» «نه. امیدوارم تو هم نباشی.» «نمی‌دونم هستم یا نیستم.» «تو از جهنم می‌ترسی. ولی مذهب همینه، باور کن. ترس از جایی که ترجیح می‌دیم توش نباشیم و چیزی هم مثل خودکشی وجود نداره تا از اون‌جا خلاص‌مون کنه.»

فکر کردم چرا این‌قدر از تبدیل شدن به یک حیوان لذت می‌برم؟

عجب زندگی‌یی دارند حیواناتِ ما انسان‌ها، ملغمه‌ای از درد و تحمل و بیهودگی.

تنهایی کار کردن توی طبیعت برای آدمیزاد خوب نیست

«چی می‌شه که آدم‌ها یهو دیوونه می‌شن؟» «گاهی پیش می‌آد دیگه.» «می‌شه آدم واقعاً دیوونه شه و بعد برگرده؟» «واقعاً دیوونه شه و برگرده؟ نه، فکر نکنم.» «شنیدم ارثیه. از پدر به بچه می‌رسه.» «تا حالا بهش فکر نکرده بودم، چه‌طور؟ مگه تا حالا احساس کردی که داری دیوونه می‌شی؟» «بعضی وقت‌ها احساس بیچارگی می‌کنم.» «این دوتا ربطی به‌هم ندارن.» «امیدوارم.»

خواست تظاهر کند که در برابر ما شجاعانه ایستاده ولی این کار بیشتر رقت‌انگیزش کرد، شبیه چیزهایی شده بود که آدم پشت ویترین قصابی می‌بیند.

گفتم «تو دختر غیرعادی‌یی هستی.» در مخالفت با من گفت «این زندگیه که غیرعادیه نه من.» نمی‌دانستم در جواب چه بگویم. جمله‌ای از این درست‌تر نمی‌شد گفت.

وقتی یه مزد بندازی پشت هر کاری، چیزی که قراره انجامش بدی یه‌جورایی مشروعیت پیدا می‌کنه، به‌نظر بقیه آبرومند می‌آد.

نمی‌دیدمش ولی صدای حرکاتش را می‌شنیدم ــ قدم‌ها و صدای بازوبسته شدن کشوها و دست کشیدنش بر روی میز؛ همه‌چیز به‌نظرم عزیز می‌آمد، نزدیک بودنش به من، مشغولیتش و عدم اطلاعم از این‌که دارد چه‌کار می‌کند. آن‌موقع بود که تصمیم گرفتم از او خوشم بیاید، خوشحال بودم از این‌که وقت و توجهش را به من اختصاص داده بود و با خودم فکر کردم چه‌قدر راحت خشنود می‌شوم.

برای من بخت آن چیزی است که با نیروی سرشت به دست یا به وجود آید. باید با درست‌کاری به آن دست پیدا کنی نه با دوز و نیرنگ.

هیکل بدقواره‌ام را در ویترین مغازه‌ها تماشا می‌کردم و با خودم می‌گفتم کِی می‌شود کسی این مرد را دوست بدارد؟

صدای نالهٔ فنرهای تشک زیر سنگینی یک مرد بی‌قرار، دلگیرترین صدایی است که به عمرم شنیده‌ام.

«این چه ترانه‌ایه؟» «همین دوروبرا یادش گرفتم.» «خیلی غمگینه.» «همیشه بهترین ترانه‌ها غمگینن.»

گفتم «دوست پیدا کردن سخته.» در موافقت با من گفت «سخت‌ترین کار روی زمینه.»

مادرم همیشه می‌گفت «پیروزی‌های کوچک» و من هم همین را با صدای بلند برای خودم تکرار کردم.

بیشتر مردم به ترس‌ها و حماقت‌های‌شان زنجیر شده‌اند و جرئت ندارند بی‌طرفانه قضاوت کنند که مشکل زندگی‌شان چیست. بیشتر آدم‌ها همین‌طور زندگی‌شان را بی‌هیچ رضایتی ادامه می‌دهند بدون آن‌که تلاش کنند تا بفهمند سرچشمهٔ نارضایتی‌شان کجاست یا بخواهند تغییری در زندگی‌شان ایجاد کنند. سرآخر می‌میرند در حالی‌که هیچ‌چیز در قلب‌شان نیست به‌جز لجن و خون رقیق کهنه ــ خون فاسد و بی‌مایه ــ خاطرات‌شان هم به مفت نمی‌ارزد.