بریده‌هایی از کتاب برادران سیسترز

عجب شغلی دارم من، واقعاً خوشحالم که نمردم و همچین آدم کج‌وکوله‌ای رو دیدم.

بیشتر مردم به ترس‌ها و حماقت‌های‌شان زنجیر شده‌اند و جرئت ندارند بی‌طرفانه قضاوت کنند که مشکل زندگی‌شان چیست. بیشتر آدم‌ها همین‌طور زندگی‌شان را بی‌هیچ رضایتی ادامه می‌دهند بدون آن‌که تلاش کنند تا بفهمند سرچشمهٔ نارضایتی‌شان کجاست یا بخواهند تغییری در زندگی‌شان ایجاد کنند. سرآخر می‌میرند در حالی‌که هیچ‌چیز در قلب‌شان نیست به‌جز لجن و خون رقیق کهنه ــ خون فاسد و بی‌مایه ــ خاطرات‌شان هم به مفت نمی‌ارزد.

«خون‌مون یکیه، طرز استفاده‌مون ازش متفاوته.»

مردم عادت دارند بگویند «مزهٔ خاک می‌داد» ولی داستان من فرق می‌کرد، داخل فنجان من آب بود و خاک، همین. فکر می‌کنم که مرد به خاطر یک‌جور جنون‌ِ تنهایی مدت‌ها بود که خاک دم می‌کرد و به خودش باورانده بود که دارد قهوه دم می‌کند.

ناخدا کلی کارِ نکرده داره ولی فقط هر دفعه سراغ یکی‌شون می‌ره، هیچ‌وقت چندتا کار رو باهم نمی‌کنه. عجله کار شیطونه

بعضی وقت‌ها که تو نوشیدن زیاده‌روی می‌کنم، افسرده می‌شم و یه بخشی از وجودم دلش می‌خواد که بمیره.

وقتی یه مزد بندازی پشت هر کاری، چیزی که قراره انجامش بدی یه‌جورایی مشروعیت پیدا می‌کنه، به‌نظر بقیه آبرومند می‌آد.

تنها جواب به این سؤال تلاش زیاده و شانس. اولی طاقت‌فرساست و دومی غیرقابل اعتماد.

بیش‌ازحد خوشحال بودم، طوری که فکر کردم انسان هرگز نباید به این درجه از رضایت برسد، چون آن لحظه باعث شد تمام شادی‌هایی که پس از آن در زندگی‌ام پیش آمدند در نظرم بی‌ارزش و حقیر جلوه کنند.

داشتم فکر می‌کردم مردی مثل من بعد از ضربه‌ای که شما امروز بهش وارد کردین چه‌کار می‌تونه بکنه. دو راه بیشتر پیش روش نیست، اولی اینه که با قلبی زخم‌خورده دوباره پا به دنیا بگذاره و نفرت دیوانه‌وارش رو با هر کسی که سر راهش قرار می‌گیره قسمت کنه. راه دوم هم اینه که با قلبی خالی از نو شروع کنه و مراقب باشه که از این به بعد قلبش رو فقط با چیزهایی که مایهٔ افتخارن پر کنه تا بتونه ذهن ویرانش رو خوراک بده و از نو به همه‌چیز مثبت نگاه کنه.»