بریده‌هایی از کتاب وقتی که برگشتم، خانه باش

نباید ذوق و قریحهٔ نزدیکانت را دست‌کم بگیری؛ نباید با کشیدن پرده‌ها برای کسی که در حال تماشای افسونگری طبیعت است مزاحمت ایجاد کنی؛ آن هم وقتی که این طبیعت سحرانگیز به دقت در حال دوختن لباس سفید برای سقف خانه‌هایمان است.

«مگر می‌شود که اقیانوس مشتاق رسیدن به ساحل نباشد؟ نه امکان ندارد.»

غم و شادی، از دست دادن‌ها و به دست آوردن‌ها دو نفر را چنان به هم پیوند می‌دهند که میان آن دو کششی خاص بوجود می‌آید و آن‌ها را به هم گره می‌زند، طوری که بریدن آن اصلاً ممکن نیست.

بزن آن‌گاه که سخنان تو دربارهٔ عشق است، حتی با اشک! بیاموز تا کسانی را که مقابل تو قرار گرفته‌اند را ببخشی؛ به این ترتیب راهی برای بخشش خود نیز پیدا خواهی کرد. دست و پا نزن! اما فراموش نکن که کشتی‌ات به کدام جهت در حرکت است، شاید از مسیر خارج شده باشد!...

هر انسانی در مسیر زندگی‌اش با افرادی روبه‌رو می‌شود که با حرف‌های محبت‌آمیز، حمایت‌های غیرمستقیم و دست‌ودلبازی‌هایشان به او کمک می‌کنند تا بخشی از مسیر را راحت طی کند، بدون آنکه زمان از دست برود!

خداوند نعمت‌های زیادی در اختیار انسان‌ها قرار داده است، اما ما قدرشان را نمی‌دانیم. فقط به پول فکر می‌کنیم، حرص می‌زنیم و برای روز مبادا پس‌انداز می‌کنیم، درحالی‌که از زیبایی لحظهٔ اکنون بی‌نصیب می‌مانیم.

ژان به تازگی در یک نظرسنجی از مردم پرسیده که از زندگی خود راضی هستند یا خیر؟ اغلب شرکت‌کنندگان پاسخ مثبت داده‌اند. در ادامه سؤال دیگری را مطرح کرده: «آیا دوست دارید دویست سال دیگر هم به همین شکل کنونی زندگی کنید؟» جالب اینجاست که چهرهٔ افراد شرکت‌کننده در نظرسنجی با شنیدن این سوال در هم کشیده شده است. انسان‌ها از خودشان و از لحظه‌های شادی که دارند، خسته می‌شوند. آن‌ها همیشه متقابلاً انتظار چیزی را دارند؛ از شرایط و اوضاع، از دین، از هر عملی، حتی از عزیزانشان! «این فقط یک راه است. پس از آن لذت ببر!»

مردن با این اندیشه که "همه‌چیز بیهوده است" شاید به‌نظر برسد که آسان‌ترین راه ممکن است، اما این تصمیم درستی نیست. باید با تمام توانت بجنگی، تا از قفسی که برای خودت ساخته‌ای، خلاص شوی.

چه اهمیتی دارد که حالا دیگر هفتاد سالمان شده؟! زندگی یعنی پیوسته روی خویش کار کردن، کاری که نمی‌توانی به شخص دیگری محول کنی. گاهی پیش می‌آید که از آن هم خسته می‌شوی، اما می‌دانی چیست؟ هر انسانی در مسیر زندگی‌اش با افرادی روبه‌رو می‌شود که با حرف‌های محبت‌آمیز، حمایت‌های غیرمستقیم و دست‌ودلبازی‌هایشان به او کمک می‌کنند تا بخشی از مسیر را راحت طی کند، بدون آنکه زمان از دست برود!

دیروز از اوزغور پرسیدم که آیا او به سرنوشت اعتقاد دارد؟ پاسخ سؤالم را در صفحهٔ سوم مجله پیدا کردم: «این قدرت به ما داده نشده که بتوانیم زمان را هدایت کنیم، اما این فقط ما هستیم که تصمیم می‌گیریم چه‌طور و با چه چیزی آن را پر کنیم.»