بریده‌هایی از کتاب وقتی که برگشتم، خانه باش

سکوت کن آن‌گاه که همه حرف می‌زنند و حرف بزن آن‌گاه که سخنان تو دربارهٔ عشق است، حتی با اشک!

طرز فکر سطحی و کورکورانهٔ "هرچه بیشتر کار کنی، بیشتر موفق می‌شوی" را به ما تلقین کرده‌اند، ما انسان‌ها با دویدن به دنبال آرزوهایمان بیشتر و بیشتر تحت فشار و ناآرامی قرار می‌گیریم. همیشه احساس کمبود می‌کنیم و خیلی از داشته‌هایمان را نمی‌بینیم، گاهی اوقات حتی لحظه‌هایی که آرزوهایمان برآورده می‌شوند را هم متوجه نمی‌شویم.

دخترم، افسوس، افرادی که می‌دانند چگونه باید زندگی کنند خیلی کم پیدا می‌شوند. ما می‌ترسیم از اینکه لحظه‌ای بایستیم و از خود بپرسیم: «من به کجا می‌روم؟ اصلاً آیا در حال حرکت کردن هستم؟»

اگر روزی احساس کردی عشق در درون تو وجود ندارد، طوری رفتار کن که انگار وجود دارد، آن‌گاه خواهی فهمید که انگار آب چشمه طعم دیگری دارد.

«زبان بیشتر از هر چیز دیگری مستحق زندانی شدن است.

نباید ذوق و قریحهٔ نزدیکانت را دست‌کم بگیری؛ نباید با کشیدن پرده‌ها برای کسی که در حال تماشای افسونگری طبیعت است مزاحمت ایجاد کنی؛ آن هم وقتی که این طبیعت سحرانگیز به دقت در حال دوختن لباس سفید برای سقف خانه‌هایمان است.

«مگر می‌شود که اقیانوس مشتاق رسیدن به ساحل نباشد؟ نه امکان ندارد.»

غم و شادی، از دست دادن‌ها و به دست آوردن‌ها دو نفر را چنان به هم پیوند می‌دهند که میان آن دو کششی خاص بوجود می‌آید و آن‌ها را به هم گره می‌زند، طوری که بریدن آن اصلاً ممکن نیست.

بزن آن‌گاه که سخنان تو دربارهٔ عشق است، حتی با اشک! بیاموز تا کسانی را که مقابل تو قرار گرفته‌اند را ببخشی؛ به این ترتیب راهی برای بخشش خود نیز پیدا خواهی کرد. دست و پا نزن! اما فراموش نکن که کشتی‌ات به کدام جهت در حرکت است، شاید از مسیر خارج شده باشد!...

هر انسانی در مسیر زندگی‌اش با افرادی روبه‌رو می‌شود که با حرف‌های محبت‌آمیز، حمایت‌های غیرمستقیم و دست‌ودلبازی‌هایشان به او کمک می‌کنند تا بخشی از مسیر را راحت طی کند، بدون آنکه زمان از دست برود!