بریده‌هایی از کتاب سفر به انتهای شب

نمی‌توانست احساسش را بیان کند، دردی بود بالاتر از حد معلوماتش.

ندیدن خودش دلیل خوبی برای دوست داشتن آدم‌هاست

انگار که سالیان سال زندگی در پیش بود. می‌خواستند حواس‌شان پرت شود، به نظر برسد که حالا حالاها زندگی خواهند کرد. هوس‌های آدمی تمامی ندارد.

وقتی فکرش را بکنی نومیدکننده است که چطور آدم‌ها هم مثل خانه‌ها بین هم دیوار کشیده‌اند.

هرگز فورآ بدبختی کسی را باور نکنید. بپرسید که می‌تواند بخوابد یا نه؟... اگر جواب مثبت باشد، همه چیز روبراه است. همین کافی است.

وقتی زیاده از حد یک جا ماندی، اشیاء و آدم‌ها تکه پاره می‌شوند و فقط به خاطر تو می‌گندند و بوی بد می‌دهند.

در بیست سالگی دیگر چیزی نداشتم جز گذشته‌ای.

«بحران خاطرات گرد هم آمده»

ما توی افکار پوچی دست و پا می‌زدیم، ابتدال ستیزه‌جویانه و ناعاقلانه‌ای ما را احاطه کرده بود، ما را که موش‌هایی بودیم دودگرفته در کشتی شعله‌وری، و می‌خواستیم دیوانه‌وار بیرون برویم. اما نه نقشه مشترکی داشتیم و نه اعتمادی به یکدیگر.

وقتی که ضعیف باشی، تنها چیزی که به تو قدرت می‌دهد، این است که آدم‌هایی را که بیشتر از همه ازشان وحشت داری، از کوچکترین ارزش‌هایی هم که هنوز دلت می‌خواهد که به‌شان ببندی، عاری کنی.