بریده‌هایی از کتاب سفر به انتهای شب

بهتر است خیال برت ندارد، آدم‌ها چیزی برای گفتن ندارند. واقعیت این است که هرکس فقط از دردهای شخصی خودش با دیگری حرف می‌زند.

هرگز فورآ بدبختی کسی را باور نکنید. بپرسید که می‌تواند بخوابد یا نه؟... اگر جواب مثبت باشد، همه چیز روبراه است. همین کافی است.

تنهایی آدم را آماده مردن می‌کند.

آنهایی که از عدالت حرف می‌زنند، به نظرم از بقیه دیوانه‌ها دیوانه‌ترند!...

زندگی حتی قبل از اینکه ما برای همیشه ترکش کنیم، ترکمان می‌کند. یک روز تصمیم می‌گیری که از چیزهایی که روزگاری بیشترین دلبستگی رابه‌اشان داشتی، لحظه به لحظه کمتر حرف بزنی. و وقتی که این کار لازم می‌شود مسلمآ تلاش زیادی هم می‌برد. از شنیدن حرف‌های خودت عقت می‌گیرد... کم حرف می‌زنی... دست می‌کشی... سی سال شده که حرف زده‌ای... دیگر دلت نمی‌خواهد حق با تو باشد. دیگر حتی هوس نگهداری جای کوچکی که بین لذت‌ها برای خودت کنار گذاشته بودی از بین می‌رود... از خودت بیزار می‌شوی... از این به بعد کافی است غذایی بخوری، گرمایی برای خودت دست و پا کنی و روی راهی که به هیچ منتهی می‌شود تا می‌توانی بخوابی.

مهم این است که آدم‌ها سفره دلشان را پیش هم باز کنند. همیشه عقل دو نفر بهتر از یک نفر کار می‌کند.

زندگی همین است، روشنایی خفیفی که در تاریکی شب خاموش می‌شود.

ما طبیعتآ آنقدر پوچیم که فقط تفریح می‌تواند مانع مردن ما بشود.

«باردامو، اجداد ما به خوبی خودمان بودند، ازشان بد نگو!» ـ حق داری! آرتور! در این یک مورد حق داری! کینه‌ای، رام، بی‌عصمت، درب و داغان، ترسو و نامرد، حقا که به خوبی خودمان بودند!

بدتر از همه این است که از خودت می‌پرسی فردا چطور قدرتی پیدا می‌کنی که دوباره همان کاری را که دیروز کرده‌ای و از مدت‌ها پیش هم غیر از آن کار نکرده‌ای، ادامه بدهی، از کجا قدرتش را پیدا می‌کنی که این کارهای پوچ، این هزاران هزار نقشه را که به هیچ کجا نمی‌رسند، این تقلاها برای بیرون آمدن از فلاکت خردکننده، تلاش‌هایی را که همیشه مرده‌زاد به دنیا می‌آیند، پیش ببری، و این همه به خاطر اینکه یک بار دیگر به خودت ثابت کنی که سرنوشت لاعلاج است، که هر شب باید پای دیوارت و زیر دلشوره فردا که هر بار شکننده‌تر و کثیف‌تر از روز پیش است، سقوط کنی.