بریده‌هایی از کتاب بازیگری سینما

دوربین از ابتدا به شما علاقه‌مند است و همچون یک مربی دقیق به تک‌تک حرکات و رفتارهای شما (بازیگر) توجه دارد؛ به شما گوش می‌دهد و هر کاری را که می‌کنید، هرقدر هم که کوچک باشد، ضبط می‌کند. تابه‌حال، چنین دلبستگی‌ای را دیده‌اید؟! به این ترتیب، دوربین وفادارترین دوستی است که همه توجهش را به شما معطوف می‌دارد؛ در حالی که شما در بیش‌تر لحظات کاریتان به چیزی یا جای دیگری جز او توجه دارید.

دامنه کوه منفجر می‌شود و شما می‌گویید: «سریع! آلمانی‌ها اوفردند! »[ به جای «آمدند» ] «این یارو را کی استخدام کرده؟ » مسئول انتخاب بازیگران می‌آید و می‌پرسد: «چه مشکلی پیش آمده است؟ » «این یارو حتی یک جمله را هم نمی‌تواند بگوید! » (شما آن‌جا ایستاده‌اید و لعن و نفرین نثار خود می‌کنید. ) تمام سربازان مجبورند دوباره سرازیر شدن از تپه را تکرار کنند! » (فقط به‌خاطر جمله «اوفردند» من. ) دو ساعت طول می‌کشد تا مواد منفجره را هم کار بگذارند... سپس ستاره بزرگ فیلم گفتار طولانیش را کامل و به‌خوبی ادا می‌کند، اما شما باز می‌گویید: «سریع! آلمانی‌ها اوفردند! » و سپس کسی می‌پرسد آیا می‌شود جمله را دوبله کرد و کارگردان اصرار می‌کند: «خیر! مجبوریم دوباره از اول شروع کنیم! »

هنر شما این است که بتوانید به اندازه کافی نرم باشید تا شکل بگیرید و شکل بگیرید و شکل بگیرید...

وقت طلا است و ضروری است

خودنمایی، رباینده صحنه و بازدارنده است.

تماشاگر است که احساس را خلق می‌کند.

موقعی وقت تلف می‌شود که شما آن را تلف کنید.

بازیگری رقابت نیست؛ همه چیز باید به نفع هدف نهایی که فیلم است، به کار گرفته شود و گرنه همه ضرر می‌کنند.

شیوه بازی دیگران در فیلم به شما ربطی ندارد.

ضروری است که بازیگر نقش خود را به بهترین وجه بازی کند و هیچ کم نگذارد.