بریده‌هایی از کتاب بازیگری سینما

اغلب کارگردانان باتجربه وقتی به چیزی که دنبالش هستند می‌رسند، دستور چاپ می‌دهند و می‌گویند: «حالا برای دلخوشی خودمان یک بار دیگر صحنه را فیلم‌برداری می‌کنیم. راحت باشید، خوش بگذرانید و آرامش داشته باشید. » معمولاً این برداشت آخر مورد استفاده قرار می‌گیرد، زیرا همه با راحت شدن از فشار مسئولیت، بهترین اجرا از نقش خود را ارائه می‌دهند.

به بیانی دیگر، امروزه بازیگری فیلم بیش‌تر بر مبنای «بودن» استوار است تا «نمایش» دادن.

علاوه‌براین، پلک زدن شخصیت شما را ضعیف نشان می‌دهد. خودتان امتحان کنید: یک جمله را دوبار بیان کنید، اول با پلک‌زدن و بعد با چشمان باز، بدون پلک زدن. اولین‌بار که این موضوع را کشف کردم، آن را به حد افراط تمرین کردم و در تمام مدت کوشیدم پلک نزنم. احتمالاً عده‌ای را هم نگران کرده بودم که چه بلایی بر سرم آمده است. اما با پلک نزدن، نقش شما بر روی پرده قوی‌تر به نظر خواهد رسید. فراموش نکنید که بر روی پرده سینما، چشم‌ها می‌توانند سه متر باشند. من روی چشم‌ها تأکید بسیاری دارم، به این دلیل که همه چیز از آن‌ها سرچشمه می‌گیرد؛ به‌خصوص در نماهای نزدیک. قیافه نگیرید!

بازیگران سینما هنر بازیگری را از راه گوش دادن و واکنش نشان دادن یاد می‌گیرند. دیده‌ام که بازیگران امروزی همیشه تلاش می‌کنند مقدار گفتارشان را کم کنند.

پیش‌بینی کردن و تأخیر در هنگام بازی دشمن بازیگران است. پیش‌بینی و انتظار آشنا، به‌ویژه در فیلم‌های ترسناک و دلهره‌آور، حس صحنه را از بین می‌برد؛ چرا که دوربین همه چیز را ضبط می‌کند و به‌خصوص عدم تازگی و مصنوعی بودن احساسات را بزرگ می‌کند.

امروز، بهترین الگو برای حضور و رقابت در عرصه بازیگری فیلم، دیدن فیلم‌های مستند است.

برای لحظه حال بازی کن؛ جاودانگی به خودی خود پیش خواهد آمد.

بازیگر سینما می‌بایست نسبت به موضوع فیلم و ویژگی‌های نقش مورد نظرش آن‌چنان شناخت و تسلط داشته باشد که افکار و خصوصیات وی را بدون توجه به حضور دوربین یا وجود اشخاص دیگر تصور کند، به نحوی که حضور دوربین در صحنه اتفاقی تلقی شود. زمانی می‌گویند فردی یک زبان خارجی را خوب یاد گرفته است که آن فرد بتواند به آن زبان خواب ببیند. همان‌گونه که در خصوص زبان خارجی گفته می‌شود، یک هنرپیشه نیز باید بتواند رؤیای شخصیت فیلم را همچون خواب خود مجسم کند تا بتواند آن نقش را از آن خود بداند.

اولین تماشاگر شما، قبل از این‌که کس دیگری ببیندتان و یا صدایتان را بشنود، خودتان هستید. پس تماشاگر سهل‌انگاری نباشید و توقع و انتظار بیش‌تری از خود داشته باشید.

«آدم‌های صادق سریع صحبت می‌کنند، چون نیاز زیادی به محاسبه و برنامه‌ریزی ندارد. »

ساعت‌ها فیلم‌برداری فیلم جزیره متوقف شد، چون بهبه‌خاطر کوسه‌های احتمالی از رفتن توی آب دریا خودداری می‌کردم. کارگردان فیلم، مایکل ریچی، از من سؤال کرد: «آخرین باری کهشنیدی کوسه یک بازیگر سینما را خورده، کی بوده؟ » گفتم: «به فکر آخرین بار نیستم. نگرانم که اولین بار نباشد. می‌خواهم اولین ستاره سینمایی که خوراک کوسه می‌شود، نباشم.

اگر می‌خواهید به شخصیت فیلم تبدیل شوید، مجبورید دزدی کنید. هر چه را می‌بینید، بدزدید. حتی می‌توانید از شخصیت‌پردازی بازیگران دیگر هم بدزدید؛ اما فقط از بهترین‌ها دزدی کنید.

بازیگری رقابت نیست؛ همه چیز باید به نفع هدف نهایی که فیلم است، به کار گرفته شود و گرنه همه ضرر می‌کنند.

شیوه بازی دیگران در فیلم به شما ربطی ندارد. اگر آن‌چه از بازیگر دیگر انتظار داشتید، انجام نداد، به بازی خود چنان ادامه دهید که انگار کار خودش را درست انجام داده است.

اگر در فیلم متوجه بازی کردن کسی شدید، آن فرد اشتباهی مرتکب شده است. به مجرد این‌که به نظر برسد هنرپیشه برای دوربین نمایش می‌دهد، هویت خود را برملا کرده است. او دیگر یک شخصیت خاص در موقعیتی ویژه نیست، بلکه بازیگری سطحی است که تنها تعدادی جمله را برای دیگران تکرار می‌کند.

دوربین وفادارترین دوستی است که همه توجهش را به شما معطوف می‌دارد؛ در حالی که شما در بیش‌تر لحظات کاریتان به چیزی یا جای دیگری جز او توجه دارید

امروزه بازیگری فیلم بیش‌تر بر مبنای «بودن» استوار است تا «نمایش» دادن.

پیش‌بینی کردن و تأخیر در هنگام بازی دشمن بازیگران است. پیش‌بینی و انتظار آشنا، به‌ویژه در فیلم‌های ترسناک و دلهره‌آور، حس صحنه را از بین می‌برد؛ چرا که دوربین همه چیز را ضبط می‌کند و به‌خصوص عدم تازگی و مصنوعی بودن احساسات را بزرگ می‌کند.

اگر افکار شما با صحبت‌هایی که می‌کنید ارتباط نداشته باشد، نخواهید توانست جملات را به صورتی بیان کنید که انگار در همان لحظه به ذهن شما رسیده است و درنتیجه بیانی تصنعی خواهید داشت. همچنین باید با تمام گفت‌وگوهای فیلم‌نامه نیز آشنا باشید و تنها به گفت‌وگوی خود اکتفا نکنید. یکی از مهم‌ترین وظایف یک بازیگر این است که بداند وقتی صحبت نمی‌کند، به چه چیزی باید فکر کند.

«مایکل، سریع‌تر صحبت کن؛ او یک فرد روراست است. » من داشتم آرام صحبت می‌کردم، طوری که گویی سعی کردم ببینم تا چه اندازه توانسته‌ام طرف مقابل را تحت تأثیر قرار دهم. این نکته از دید هوستون پنهان نمانده بود. «آدم‌های صادق سریع صحبت می‌کنند، چون نیاز زیادی به محاسبه و برنامه‌ریزی ندارد. »