بریده‌هایی از کتاب بازیگری سینما

برای لحظه حال بازی کن؛ جاودانگی به خودی خود پیش خواهد آمد.

اگر چنانچه همه چیز در رقابت معنی پیدا کند و شما هیچ‌وقت برنده نباشید، موجب تلخ‌کامی خواهد شد. درواقع من نسبت به کل مسئله بی‌تفاوت شده‌ام و بنا را بر این گذاشته‌ام که هیچ رقابتی وجود ندارد و من، من هستم و به هرتقدیر یا برای نقشی مناسب یا نامناسبم.

اولین تماشاگر شما، قبل از این‌که کس دیگری ببیندتان و یا صدایتان را بشنود، خودتان هستید. پس تماشاگر سهل‌انگاری نباشید و توقع و انتظار بیش‌تری از خود داشته باشید.

مجموعه توانایی‌های ظریف فیزیکی یک بازیگر که در اصطلاح زبان بدن گفته می‌شود

گفت‌وگوی صحنه را تمرین می‌کنم و تمرین می‌کنم و باز هم تمرین، تا جایی‌که آن شخصیت و نقش جزئی از وجودم شود.

هیچ‌وقت کاری‌گیرت نخواهد آمد. » (ناگفته نماند بعضی چیزهاست که در دنیای فیلم هیچ‌وقت نباید گفته شود؛ یکی هم همین جمله است. معمولاً این‌جور می‌شود که شخصی که این را می‌گوید خودش دیگر کاری پیدا نمی‌کند. ) به‌هرحال، نکته این است که قابلیت اعتماد کردن در صحنه فیلم‌برداری از با اهمیت‌ترین موضوعات است

معمولاً، یک آدم عادی صبح زود، پس از برخواستن از خواب، با خود نمی‌گوید: امروز چه نقشی را بازی کنم؟ آن را چگونه نمایش بدهم؟ او زندگی خودش را دارد و به شغل و مشکلات خودش می‌اندیشد. به همین صورت نیز یک بازیگر سینما می‌بایست نسبت به موضوع فیلم و ویژگی‌های نقش مورد نظرش آن‌چنان شناخت و تسلط داشته باشد که افکار و خصوصیات وی را بدون توجه به حضور دوربین یا وجود اشخاص دیگر تصور کند، به نحوی که حضور دوربین در صحنه اتفاقی تلقی شود. زمانی می‌گویند فردی یک زبان خارجی را خوب یاد گرفته است که آن فرد بتواند به آن زبان خواب ببیند. همان‌گونه که در خصوص زبان خارجی گفته می‌شود، یک هنرپیشه نیز باید بتواند رؤیای شخصیت فیلم را همچون خواب خود مجسم کند تا بتواند آن نقش را از آن خود بداند.

شیوه بازی دیگران در فیلم به شما ربطی ندارد. اگر آن‌چه از بازیگر دیگر انتظار داشتید، انجام نداد، به بازی خود چنان ادامه دهید که انگار کار خودش را درست انجام داده است.

اگر بازیگری صحنه تئاتر را به عمل جراحی با چاقو تشبیه کنیم، بازیگری فیلم همانند عمل جراحی با اشعه لیزر است.