بریده‌هایی از کتاب بازیگری سینما

یک بار به من گفت که حسادت به یک بازیگر بالاترین تحسین نسبت به او محسوب می‌شود

اگر بخواهید ستاره سینما شوید، باید خود را خلق کنید.

در صنعت سینما، تعداد کسانی که ترقی آن‌ها ناگهان متوقف می‌شود و از اذهان خارج می‌شوند به اندازه تعداد بازیگرانی است که می‌کوشند کلک بزنند و یا دشمن‌تراشی کنند. این‌گونه رفتار کردن معمولاً موفقیت‌آمیز نیست

به شما گوش می‌دهد و هر کاری را که می‌کنید، هرقدر هم که کوچک باشد، ضبط می‌کند. تابه‌حال، چنین دلبستگی‌ای را دیده‌اید؟!

برای لحظه حال بازی کن؛ جاودانگی به خودی خود پیش خواهد آمد.

موقعی وقت تلف می‌شود که بازیگر بی‌هدف آن را بگذراند.

دستیار کارگردان برای حضور شما در محل فیلم‌برداری هماهنگی‌های لازم را به عمل آورده است، بنابراین، پس از ورود حتما خود را به او معرفی کنید، چون اگر هنوز شما را صدا نزده باشند، وظیفه او است که شما را سروقت برای حضور در صحنه فراخواند. همیشه آماده باشید که ممکن است شما را صدا بزنند. پرسه زدن سر صحنه بدون این‌که شما را فراخوانده باشند، توصیه نمی‌شود.

وقتی حرکات فیزیکی نقش را در خانه تمرین می‌کنید، زیاد آن را پیچیده نکنید؛ زیرا که در صحنه فیلم‌برداری، باید بتوانید به دقت آن حرکات را در هر نمایی تکرار کنید.

برای فیلم‌برداری ممکن است تمریناتی وجود داشته باشد، ممکن هم است که وجود نداشته باشد. تصمیم در این مورد با کارگردان است. بنابراین، تا حدی که امکان دارد نقشتان را قبل از حضور در صحنه فیلم‌برداری آماده کنید.

اولین قدم در راه آماده‌سازی، یادگرفتن گفت و گوهای متن است و باید این کار به صورتی انجام پذیرد که بیان کردن آن‌ها مثل یک واکنش طبیعی باشد. برای این‌که گفت‌وگوهای فیلم‌نامه را یاد بگیرید، آن‌ها را زیر لب و در خلوت زمزمه نکنید. گفت وگوها را بلند بخوانید و تا جایی ادامه دهید که آن‌ها را متعلق به خود بدانید. اگر می‌خواهید در صحنه فیلم‌برداری غافلگیر نشوید، به صدا و خواندن خود گوش دهید. بهترین داوری در مورد صدایتان، این است که شما را قانع کند و اگر از نحوه بیان خود راضی نباشید، احتمالاً بازیگر مقابل و کارگردان هم از آن راضی نخواهند بود.

هنر شما این است که بتوانید به اندازه کافی نرم باشید تا شکل بگیرید و شکل بگیرید و شکل بگیرید...

دامنه کوه منفجر می‌شود و شما می‌گویید: «سریع! آلمانی‌ها اوفردند! »[ به جای «آمدند» ] «این یارو را کی استخدام کرده؟ » مسئول انتخاب بازیگران می‌آید و می‌پرسد: «چه مشکلی پیش آمده است؟ » «این یارو حتی یک جمله را هم نمی‌تواند بگوید! » (شما آن‌جا ایستاده‌اید و لعن و نفرین نثار خود می‌کنید. ) تمام سربازان مجبورند دوباره سرازیر شدن از تپه را تکرار کنند! » (فقط به‌خاطر جمله «اوفردند» من. ) دو ساعت طول می‌کشد تا مواد منفجره را هم کار بگذارند... سپس ستاره بزرگ فیلم گفتار طولانیش را کامل و به‌خوبی ادا می‌کند، اما شما باز می‌گویید: «سریع! آلمانی‌ها اوفردند! » و سپس کسی می‌پرسد آیا می‌شود جمله را دوبله کرد و کارگردان اصرار می‌کند: «خیر! مجبوریم دوباره از اول شروع کنیم! »

وقت طلا است و ضروری است

خودنمایی، رباینده صحنه و بازدارنده است.

موقعی وقت تلف می‌شود که شما آن را تلف کنید.

تماشاگر است که احساس را خلق می‌کند.

بازیگری رقابت نیست؛ همه چیز باید به نفع هدف نهایی که فیلم است، به کار گرفته شود و گرنه همه ضرر می‌کنند.

اگر واقعا بر ارائه بازی هنرمندانه تمرکز کنید، می‌توانید آسوده نقش خویش را بازی کنید و مطمئن باشید که دوربین در هرلحظه شما را می‌بیند و هیچ‌وقت از شما غافل نخواهد شد. فراموش نکنید که دوربین عاشق شما است و با علاقه به شما گوش می‌دهد و کوچک‌ترین و جزئی‌ترین کارتان را هم در نظر دارد. اگر بازیگری صحنه تئاتر را به عمل جراحی با چاقو تشبیه کنیم، بازیگری فیلم همانند عمل جراحی با اشعه لیزر است. اگرچه ابعاد بازیگری فیلم محدودتر از بازیگری در صحنه تئاتر است، اما تأثیر آن به همان عظمت و شاید هم بیش‌تر باشد. در روند اجرای نقش در صحنه تئاتر، پیوستگی وقایع نمایشی کمک شایانی به بازیگر می‌کند؛ در حالی‌که در فیلم، صحنه‌ها و لحظه‌ها ناپیوسته و جدا از هم و بدون ترتیب توالی زمانی، اجرا و فیلم‌برداری می‌شوند و شاید هم این توالی زمانی برعکس بشود. در این وضعیت، بازیگر بایستی تداوم حسی صحنه‌ها را در نظر بگیرد و خود را به درجه مطلوب احساسات و تمرکز مناسب صحنه برساند و پیوستگی صحنه‌ها را هم مد نظر داشته باشد.

شیوه بازی دیگران در فیلم به شما ربطی ندارد.

ضروری است که بازیگر نقش خود را به بهترین وجه بازی کند و هیچ کم نگذارد.