بریده‌هایی از کتاب مرده ها جوان می مانند

«من آموخته‌ام که به چیزی اعتقاد نداشته باشم. از سه فضیلت بنیادین که ایمان، محبت و امید نام دارند، دوتای اول را دور انداخته‌ام و فقط سومی را حفظ کرده‌ام.

هیچ آدمی، چه سرباز و چه افسر، نمی‌تواند تا ابد پایبند مقررات ویژه‌ای بماند که جنگ به او تحمیل کرده است. مسلمآ در جنگ دوستی، عشق و زناشویی معنای دیگری دارند.

خدا را که نمی‌شود دید؛ پس این‌همه قدرت و توانایی در آن بالا به چه دردش می‌خورد؟

انسان زندگی‌اش را تنها برای چیزی به خطر می‌اندازد که از زندگی کنونی‌اش با ارزش‌تر باشد.

ارباب‌ها هر اندازه هم برتر باشند، باز در مورد زن‌ها و مسائل عشقی با همان دردسرهایی دست به گریبانند که امثال او

«شما به زن جوانی می‌مانید که داستایفسکی توصیف می‌کند. آن زن چنان لاغر بود که می‌شد از کمر گره‌اش زد.»

انسان همیشه از قلب خود زمانی آگاهی می‌یابد که به درد آمده باشد.

پس از فرونشستن هراس‌های نخستین، بیم مرگ برای او نیز همانند همهٔ انسان‌ها که می‌دانند باید روزی بمیرند، اما از این بابت به خود نگرانی راه نمی‌دهند، عادی شد.

ما آدم‌ها همیشه گمان می‌کنیم که کارهای بسیاری از دستمان برمی‌آید. چه خوب بود اگر این عادت را از خود می‌راندیم.»

اگر انسان قصد داشته باشد کسی را برای آخرین بار ببیند، با همان اشتیاقی به او نگاه می‌کند که در دیدار نخستین نگاه کرده است.