بریده‌هایی از کتاب مرده ها جوان می مانند

چه خوب بود اگر کثافت هم از انسان زدوده می‌شد، و تمامی پستی‌ها. چه خوب بود اگر با آمدن صلح، انسان دوباره مانند زمان پیش از جنگ پاکیزه و منزه می‌شد!

سرگروهبان دستور داده بود بچهٔ زن را از آغوشش بیرون بکشد. هانس بچه را گرفته و به دست سرگروهبان داده بود. سرگروهبان روی پلکان بچه را به دیگری واگذار کرده و او نیز بچه را در برابر خانه به درون خودرو انداخته بود. زن جوان به جای آن‌که شیون کند، پشت‌خمانده و در خود گره‌خورده بود، گویی داشت خفه می‌شد ــ چرا هانس اطاعت کرده بود؟ ازآن رو که آن زمان هنوز نمی‌دانست به سر بچه چه خواهد آمد؟ اگر می‌دانست چه می‌کرد؟ چه‌بسا هرکس تنها بر جزئی از رذالت آگاهی داشت. و ازاین رو می‌توانست بگوید: من فقط بچه را گرفتم و به دیگری سپردم. برای دستیابی به کل رذالت باید این اجزا گردهم آورده می‌شد.

وای به حال آن ملتی که هریک از افرادش بخواهد به بی‌تابی خود میدان دهد.

یک ملت به هنگام شکست بیش از زمان پیروزی عظمت روحی خود را نشان می‌دهد. زیرا نحوهٔ تحمل یک شکست روال آیندهٔ جنگ را معین می‌کند.

انسان هرگز نمی‌تواند آن‌گونه خوشبخت باشد که در جوانی، به هنگام آغاز نخستین عشق، بوده است. راستی چرا؟ زندگی باید در انتظاری بی‌امان بگذرد تا آن‌که انسان صدای پای خوشبختی را بشنود که با گام‌های شتابان از پله‌ها بالا می‌آید. آن‌که به در می‌زد، خوشبختی نبود،

انسان به آنچه با او درنیامیخته و در درونش مستحیل نشده است، بسیار می‌اندیشد، اما اگر چیزی با تو عجین شد، دیگر به اندیشیدن دربارهٔ آن نیاز نخواهی داشت.

نیروی فراوانی لازم است تا انسان آنچه را باور دارد، به عمل درآورد. اما پیش از هرچیز، نیروی عظیمی لازم است تا انسان به چیزی باور داشته باشد.

آن‌جا که قلب و عقل دو گرایش متضاد دارند، انسان با جدال درونی عظیمی دست به گریبان است.»

زندگی واقعی که عشق هم جزئی از آن است، زمانی آغاز می‌شود که مهم‌ترین کار انجام گرفته باشد. تا آن هنگام همه‌چیز مظنون و ناقص است.

حق با همسایه‌های دانا نبود؛ گذشت زمان چیزی را زایل نمی‌کند. این ادعا که ماجراهای جوانی کودکانه هستند و زندگی واقعی بعدها آغاز می‌شود، دروغی بیش نیست. گذران زندگی با تنگدستی‌ها، سختی‌ها و دلخوشی‌های کوچک خود انسان را از شوروحال می‌اندازد. آنچه از پس جوانی می‌آید، این به‌اصطلاح زندگی واقعی، ابلهانه است. معنی زندگی را زمانی می‌فهمی که به انتظار عشق نخستین خود لحظه‌شماری می‌کنی و چه‌بسا انتظارت بیهوده است. در چنین حالی اگر ناگهان در باز شود، از چیزی خوشحال خواهی شد که واقعآ ارزش خوشحالی را دارد. اما حالا به چه دل خوش کرده‌ای؟ به یک کار خانگی که گیر آورده‌ای، به افزایش مزدی ناچیز، به گردشی در یکشنبه. و اگر آن‌که وارد می‌شود کسی نباشد که انتظارش را می‌کشیده‌ای، پس به‌حق مأیوس بوده‌ای، زیرا چیزی گرانقدر را برای همیشه از دست داده‌ای.