بریده‌هایی از کتاب هشت قتل حرفه ای

این روش اولیهٔ او برای جلوگیری از وابستگی به دیگران بود. اجازه نمی‌داد کسی از او مراقبت کند.

گفت: خودت خرابش کردی. خودت باید درستش کنی. همیشه این را می‌گفت. روزی هم که دوباره معتاد شد همین را دربارهٔ خودش گفت. به او گفتم اجازه بده کمکت کنم. گفت: نه، خودم خراب کردم. خودم هم باید درستش کنم. بعدها فهمیدم با این روش با شکست‌ها و اشتباهات زندگی‌اش برخورد می‌کرده و چیز خوبی بوده اما الان از این موضوع مطمئنم؛ زندگی‌اش جهنمی از اشتباهات بود اما هیچ‌وقت دیگری را مقصر نمی‌دانست و خودش را سرزنش می‌کرد و جز به خودش به کسی آسیب نمی‌زد.

مسخره‌ترین کار، عزاداری برای کسی است که خودت او را کشتی.

زندگی‌اش جهنمی از اشتباهات بود اما هیچ‌وقت دیگری را مقصر نمی‌دانست و خودش را سرزنش می‌کرد و جز به خودش به کسی آسیب نمی‌زد. این روش اولیهٔ او برای جلوگیری از وابستگی به دیگران بود. اجازه نمی‌داد کسی از او مراقبت کند. تقصیر من است. خودم باید درستش کنم. اما اشتباه می‌کرد.

هیچ‌وقت تمام حقیقت را از کسی نخواهیم فهمید. زمانی‌که با کسی ملاقات می‌کنیم حتی قبل از اینکه کلامی بین ما ردوبدل بشود دروغ و نیمه‌دروغ وجود دارد.

اما به‌رغم تمامی این ابعاد تاریکی که در وجودش بود سه سال باهم بودیم؛ یک حس صمیمیت عالی. شادی وصف‌ناپذیر، مثل اینکه کلید مناسبی برای یک قفل پیدا کردی.

جمعه‌شب‌ها و شنبه‌شب‌ها از روزهای پُرکار هفته است و هر سه ما همیشه سخت مشغول کار بودیم. برای همین برایم عجیب است که امشب بیرون ایستادم و آنها را نگاه می‌کنم. به نظرم دنیا ادامه دارد؛ همین.

همیشه وقتی با مردم بودم همین حس تنهایی را داشتم.

زندگی نه ماجراجویانه است و نه معمایی. البته قبل از اینکه تبدیل به یک قاتل بشوم نیز به این نتایج رسیده بودم.

وقتی وارد آپارتمان کلیر شدم به او گفتم: «من اصلاً درک درستی از رفتارهای غیرکلامی ندارم. بهتره مستقیم حرفت رو بزنی و توی لفافه با من صحبت نکنی.» خندید و گفت: «مطمئنی؟» «بله، لطفاً.» و این تنها چیزی بود که به او گفتم و نگفتم تا چه حدی عاشقش شدم.

«اگه دلیلی برای دوست داشتنت پیدا کنم بعداً به همون دلیل نباید دوست داشته باشم.»

دنیای داستان خیلی قشنگ‌تر از دنیای واقعیه.

هیچ‌کس نمی‌دونه که توی دل و ذهن کسی دیگه چی می‌گذره.» به سرش و قلبش اشاره کرد: «هیچ‌کس نمی‌دونه.

هرچه بیشتر با دیگران تعامل می‌کردم بیشتر دلم می‌خواست از آنها دور بمانم

من فقط نوجوان دوازده‌سالهٔ علاقه‌مندی به مطالعهٔ کتاب‌های دیک فرانسیس نبودم. بلکه پسری بودم که هیچ دوستی نداشت، با مادری که با من زندگی می‌کرد اما ازنظر عاطفی خیلی از هم دور بودیم. و پدری که دائم‌الخمر بود. این هویت واقعی من بود

بود. با کتاب می‌توانیم در زمان سفر کنیم. خواننده‌های واقعیِ کتاب این حس را خوب درک می‌کنند. کتاب تو را فقط به زمانی که نوشته شده نمی‌برد؛ بلکه با شخصیت‌های مختلفی از خودت نیز آشنا می‌کند.

به‌هرحال او بخش عمدهٔ اطلاعات را از من پنهان می‌کند به همین دلیل اشکالی ندارد که من هم برخی اطلاعات را پنهان کنم. باید از خودم حمایت کنم.

چطوری ممکنه یه نفر قتلی شبیه رمان آگاتا کریستی مرتکب بشه و درست همون زمان یه قتل دیگه روی ریل قطار اتفاق بیفته.

کتاب تو را فقط به زمانی که نوشته شده نمی‌برد؛ بلکه با شخصیت‌های مختلفی از خودت نیز آشنا می‌کند.

لباس‌هایی که می‌پوشیم حقیقت بدن ما را می‌پوشاند و البته آن‌طور که دلمان می‌خواهد ما را به دنیا معرفی می‌کند. در اصل، آنها پارچه‌هایی دارای حرکت و کلام هستند.