بریده‌هایی از کتاب ایچی گو ایچی یه

حتی فردی که پا به سن گذاشته است می‌تواند تصمیم بگیرد لوح زندگی‌اش را پاک و از نو شروع کند، زیرا او هم تمام عمرش را در پیش رو دارد. مسئله‌ی مهم این نیست که چند سال دیگر از عمرمان مانده، بلکه این است که با مدت زمانی که برایمان مانده چه خواهیم کرد.

در کارتون بادام زمینی‌ها، اسنوپی و چارلی براون را از پشت سر می‌بینیم که کنار دریاچه نشسته‌اند و باهم صحبت می‌کنند: - «همه‌ی ما یه روز می‌میریم اسنوپی!» - «درسته، ولی تو بقیه‌ی روزهای دیگه نمی‌میریم.» معنای جمله‌ی دوم این مکالمه چیزی فراتر از شوخی است. ما نمی‌دانیم چه روزی از دنیا خواهیم رفت -و چه خوب که نمی‌دانیم- ولی به خودمان بستگی دارد که «بقیه‌ی روزهای دیگر» را که در آن‌ها زنده‌ایم چطور بگذرانیم. و همه‌ی این روزها از مواجهه‌ها و لحظاتی تشکیل شده‌اند که می‌توانیم یا آن‌ها را از کف بدهیم یا کاری کنیم که فراموش‌نشدنی از کار در بیایند.

زندگی مسئله‌ی اکنون یا هرگز است.

معنی ایچی-گو ایچی-یه چیزی مثل این است: آنچه همین الان تجربه می‌کنیم هرگز دوباره اتفاق نمی‌افتد. بنابراین باید قدر هرلحظه را مثل جواهری زیبا بدانیم.

ایچی-گو ایچی-یه را می‌توان به «یک‌بار، یک ملاقات» و همچنین «در این لحظه، یک فرصت» ترجمه کرد. آنچه این کلمات می‌خواهند به ما بگویند این است که هر ملاقات، هرآنچه تجربه می‌کنیم، جواهری منحصربه‌فرد است که دیگر به همان صورت تکرار نخواهد شد و بنابراین اگر اجازه بدهیم لحظه‌ای بدون لذت‌بردن از کفمان برود، آن را برای همیشه از دست داده‌ایم.

پیشگفتار: در چای‌خانه‌ای قدیمی بعدازظهر همان روزی که نوشتن این کتاب شروع شد -البته در آن بعدازظهر هنوز نمی‌دانستیم قرار است چنین کتابی به دنیا بیاید- طوفانی در خیابان‌های باریک گیون در قلب کیوتو به‌پا بود. آخرین گیشاهای به‌جامانده‌ی ژاپن که در این محله زندگی می‌کنند فقط یکی از عناصر اسرارآمیز آن هستند. ما در یک چای‌خانه که ژاپنی‌ها به آن چاشیتسو می‌گویند پناه گرفتیم. بارش شدید باران باعث شده بود مردم از خانه‌هایشان بیرون نیایند و به همین دلیل چای‌خانه خالی بود. ما پشت میز پایه‌کوتاهی کنار پنجره نشستیم و به جریان آب در خیابان باریک نگاه کردیم که شکوفه‌های گیلاس را با خود می‌برد.

«مردم آنچه را گفته‌ای فراموش خواهند کرد، مردم کاری را که کرده‌ای فراموش خواهند کرد ولی هرگز فراموش نخواهند کرد که چه احساسی در آن‌ها ایجاد کرده‌ای.»

مارکوس آئورلیوس در کتاب تأملات نوشته است، داستان ناراحت‌کننده‌ی هستیْ مرگ نیست، هرگز شروع نکردنِ زندگی است.

در عصری که در آن زندگی می‌کنیم، عصر حواس‌پرتی کامل و لذت آنی، عصری که در آن اغلب اوقات گوش نمی‌دهیم و توجهی سطحی به اطرافمان داریم، هر فرد کلیدی در خود دارد که می‌تواند درهای ادراک، هماهنگی با دیگران و عشق به زندگی را باز کند. و نام این کلید ایچی-گو ایچی-یه است.

مارکوس آئورلیوس در کتاب تأملات نوشته است، داستان ناراحت‌کننده‌ی هستیْ مرگ نیست، هرگز شروع نکردنِ زندگی است.