بریده‌هایی از کتاب شاید بخواهید با من ازدواج کنید!

سالی یک‌بار عکاسی پرتره انجام دهیم. شروع: جولای ۱۹۹۱، بیست‌وپنج سال بعد (جولای ۲۰۱۶) آن‌ها را در قالب آلبومی با عنوان «تغییر» چاپ کنیم؛

عشقت من رو به آدمی که الان هستم تبدیل کرده و تو رو تبدیل به تو. یعنی تو روحمی و خیلی خوب می‌شه اگه بتونیم تو این مبارزه پیروز بشیم و تا مدت‌ها عاشق هم بمونیم. اصلاً عشقمون باید همین‌طوری باشه. در طول این دورهٔ درمان کنارت هستم، چون دوستت دارم.

«در پایان زندگی، در پایان زندگی‌ات، چه‌چیزی به یادگار گذاشته‌ای؟ دنیا را با چه‌چیزی پر کرده‌ای؟ وقتی دیگران بخواهند از تو یاد کنند، برای صحبت دربارهٔ تو چه کلماتی انتخاب خواهند کرد؟» ایمی کراوس رزنتال

وقتی به ازدواج فکر نمی‌کنید، روابط‌تان صرفاً بی‌هدف پیش می‌روند

حتی حالا که دارم این را می‌نویسم، کاملاً متوجهم که این حرف کوته‌بینی‌ام را می‌رساند. مردان و زنانی بسیار شجاع‌تر از من هر روز برای دفاع از این کشور جانشان را به‌خطر می‌اندازند و بعضی‌از آن‌ها هیچ‌وقت به خانه برنمی‌گردند

در بازه‌ای، باهم کار کنیم (امیدواریم خیلی زود این اتفاق بیفتد)، کسب‌وکار خودمان را داشته باشیم. زندگی خیلی کوتاه است و ما عاشقِ بودن در کنار یکدیگریم؛ آدم‌های عاشق نباید این‌همه ساعت از هم دور و مشغول کارهای جدا، در مکان‌های جدا باشند

جیسن چنین مردی است: او با گل به اولین وقتِ سونوگرافی‌مان آمد. این مرد سحرخیز هر صبح یکشنبه با وسایلی که نزدیک قوری پیدا می‌کند صورتکی خندان می‌سازد و من را شگفت‌زده می‌کند؛ با قاشق، لیوان یا حتی موز.

از هر فرصتی برای افتخارکردن بهت استفاده می‌کنم.

اگر مدیتیشن چیزی یادم داده باشد، آن این است که نمی‌توانم زمانم را صرف نگرانی دربارهٔ آینده‌ای کنم که نمی‌توانم پیش‌بینی‌اش کنم.

می‌تونم مال تو باشم، درسته، می‌خوام که باشم، باید که باشم، فقط مال تو.

خوب یاد گرفته‌ام که هیچ‌چیزی ابدی نیست.

تو باعث می‌شی زندگی‌م ارزشمند، جالب، عاشقانه و سرگرم‌کننده باشه و حس کنم توی زندگی‌م به چیزی رسیده‌م

برای همدیگر مثل رازیم، زندگی‌مان رمانی است که هیچ‌کس دیگری آن‌را نخوانده. با پیوندهای عاشقانه به یکدیگر متصلیم، رشته‌هایی باریک.

وقتی سنم شروع کرد به بالارفتن، به مسائل راجع به هستی هم فکر می‌کردم! هر روز برای بهترکردن این دنیا چه‌کار می‌کردم؟ آیا به‌اندازهٔ کافی در فعالیت‌های مربوط به خدمات اجتماعی شرکت می‌کردم؟ قطعاً می‌توانستم زمان بیشتری را به این فعالیت‌ها اختصاص دهم و همین‌جا در شهر خودم داوطلب شوم. آیا طی زمان محدودم در این سیاره، تغییری ایجاد می‌کردم؟ اصلاً تأثیری داشتم یا نه؟

درست وقتی حس می‌کنید زندگی‌تان تازه دارد به نقطهٔ تعادلش برمی‌گردد، زمینِ زیر پای‌تان شروع می‌کند به لرزیدن! یا حداقل این چیزی است که در مورد من اتفاق افتاد.

باید آب‌شدنش را در مقابل چشمانم تماشا می‌کردم

بیش از بیست سال طوری کنار هم زندگی کردیم که وقتی صحبت از برنامه‌ریزی برای خودمان به میان آمد، اصلاً تعجب‌آور نبود که درست مثل بچه‌هایی رفتار کنیم که والدین‌شان آن‌ها را برای آخر هفته در خانه تنها گذاشته‌اند. تمام خانه برای ما بود. تمام دنیا برای ما بود.

او با رفتار و حرف‌هایش من را به انسان بهتری تبدیل کرد.

مهم این بود که کنار هم باشیم، برای هم وقت بگذاریم و اجازه ندهیم دغدغه‌های زندگی، بچه‌ها، کار یا چیزهای دیگر آن «مایِ» فوق‌العاده‌ای را که در رأس تمام این‌ها بود از ما بگیرد.

دتی بعد از به‌دنیاآمدنش، به‌جای اینکه به‌خاطر آمدنش دست از ماجراجویی برداریم، اورا تبدیل به همراه‌مان کردیم و باهم همه‌جا می‌رفتیم. جاستین را با خودمان به رستوران می‌بردیم و درحالی‌که همچنان در صندلی مخصوصِ کودک بود، او را کنارمان روی صندلیِ دیگری می‌گذاشتیم و دعا می‌کردیم حین غذاخوردن‌مان از خواب بیدار نشود. او را به سفرهای زیادی بردیم تا در کنار خانواده وقت بگذراند،