بریده‌هایی از کتاب شاید بخواهید با من ازدواج کنید!

با همسرتان، فرزندان‌تان و دیگر عزیزان‌تان دربارهٔ این صحبت کنید که اگر روزی نباشید، چه‌چیزهایی برای‌شان می‌خواهید. با انجام این کار، به آن‌ها آزادی می‌دهید که خوب زندگی کنند و در نهایت، بار دیگر زندگی برای‌شان معنا پیدا کند. این مسیر دردناک خواهد بود و آن‌ها هر روز به فکرتان خواهند بود. اما زندگی ادامه دارد وبا دانستنِ اینکه شما به آن‌ها اجازه دادید و حتی تشویق‌شان کردید، آیندهٔ جدیدی برای خود خواهند ساخت.

باوجود همهٔ این‌ها، تازمانی‌که زندگی این‌چنین شما را آزمایش نکند، واقعاً متوجه نمی‌شوید داشتنِ خانواده‌ای که تحت هر شرایطی حمایت‌تان می‌کنند یعنی چه

عزیزم، زود برگرد خانه. اگر وقت تلف کنی، تاب ندارم حتی یک دقیقه صبر کنم. عزیزم، زود برگرد خانه. آخر فقط حرف این چند ساعت نیست، من از وقتی راه‌رفتن را یاد گرفتم منتظر بوده‌ام، منتظر آن آرامشی که تنها صحبت با تو آن را به ارمغان می‌آورد. جان سباستین

اما من و همهٔ ماهایی که ژرفای غم را تجربه کرده‌ایم خیلی خوش‌شانسیم. این یعنی ما این‌قدر خوش‌شانس بوده‌ایم که عمیقاً عشق ورزیده‌ام. اگر این‌طور نبود که لزومی نداشت به ازدست‌دادن کسی چنین واکنش شدیدی نشان دهیم!

«تنها راه خروجْ عبور است.»

می‌خوام مثل یه باتری باشم، جون‌سخت، اما وقتی زمان خداحافظی برسه، می‌دونم که عاشقانه زندگی کرده‌ام.

فقدانْ تبعاتی عاطفی و فیزیکی دارد که فرد هیچ کنترلی روی‌شان ندارد.

کارت‌پستال‌ها برای لحظاتی هستند که نمی‌دانید باید چه بگویید، اما در عین حال نمی‌خواهید از دیدگاه خود و فرد دریافت‌کنندهٔ کارت، انسان بی‌فکری به نظر بیایید. این‌ها نوشته‌های روی دو تا از کارت‌پستال‌های مورد علاقه‌ام هستند: «هیچ کارتی وجود نداره که بتونه احساساتم رو بهت منتقل کنه. واقعاً متاسفم.» و «اگه کسی بهت گفت حتماً پشت هر اتفاقی یه دلیلی وجود داره، بذار با مشت بزنم توی صورتش!». این شد یک چیزی! به این می‌گویند ابراز همدردی!

وجودم را از چیزی لبریز کرده بود که قبلاً نمی‌دانستم می‌خواهمش یا اینکه به آن نیاز دارم. اصلاً فکرش را هم نمی‌کردم که بخواهم در چنین سن پایینی برای ادامهٔ عمرم به کسی متعهد شوم، اما این رابطه به‌شکلی طبیعی پیش می‌رفت و همه‌چیز به نظر درست می‌آمد. و بعد، شروع کردیم به لذت‌بردن از پیوندمان؛ مهم نبود باهم چه کاری انجام می‌دادیم.

رویکرد کلی ایمی این‌طور بود: حاضر بود برای شکست‌دادن بیماری‌اش دست به هر کاری بزند. او هیچ‌وقت نسبت به شرایط سختش به خود ترحم نشان نداد. جملهٔ «چرا این اتفاق باید برای من بیفته؟» هیچ‌وقت در وضعیت عاطفی‌اش جایی نداشت.

وقتی به ازدواج فکر نمی‌کنید، روابط‌تان صرفاً بی‌هدف پیش می‌روند

می‌تونیم راجع به چیزهای دیگه حرف بزنیم. نمی‌دونم چی. اما حتماً باید یه چیزی باشه که بتونیم راجع بهش حرف بزنیم؛ پرنده، سیب، تنیس، سکسکه، لوبیا، گلادیاتور، تداعی آزادی؛ بالاخره حرفمون به یه جایی می‌رسه.

این روزها، هرچه بیشتر بدون نوشتن باهم ارتباط برقرار می‌کنیم، به‌طور مثال با ایموجی‌ها و فهرست بی‌انتهایی از کلمات مخفف گیج‌کننده، فرایند نامه‌نگاری بیشتر برایم معنا و مفهوم پیدا می‌کند. حتی ایمیل‌ها که حالا سازوکار پاسخ خودکار الگوریتمی دارند، شتاب‌زده و سرسری نوشته و ارسال می‌شوند و پر از غلط‌های دستوری هستند.

چقدر مغروریم که فکر می‌کنیم همیشه «زمانِ بیشتری» خواهیم داشت.

نیمهٔ دیگرم نمی‌توانست من را تنها بگذارد. من بدون او ناقص بودم.

این کتاب داستان عشق و ازدست‌دادن است، اما در عین حال لذت، زیبایی و شورِ زندگی را ارج می‌نهد؛ داستانِ اینکه چطور به پایان بخشی از زندگی‌تان می‌رسید و برای رفتن به سوی بخش بعدی راهی می‌یابید؛ داستان زندگی من و زنی استثنایی

این زن ریزنقش، حتی بدون اینکه تلاش کند، وجودم را از چیزی لبریز کرده بود که قبلاً نمی‌دانستم می‌خواهمش یا اینکه به آن نیاز دارم. اصلاً فکرش را هم نمی‌کردم که بخواهم در چنین سن پایینی برای ادامهٔ عمرم به کسی متعهد شوم، اما این رابطه به‌شکلی طبیعی پیش می‌رفت و همه‌چیز به نظر درست می‌آمد.

پدری: شغلی که بازنشستگی در آن معنایی ندارد.

می‌خوام بگم دوستت دارم، نه اون‌طورکه هر روز بهت می‌گفتم، اون دوستت دارم‌ها چنین معنایی داشتند: بعد از کار می‌بینمت، وقتی پیشت نیستم یادت باشه که واقعاً دوست دارم. اما این دوستت دارم که الان بهت می‌گم یعنی طوری دوست دارم که تا به حال هیچ‌کسی رو توی زندگی‌م این‌طور دوست نداشته‌م و نخواهم داشت. تو نیمهٔ دیگهٔ منی

درگیر این موضوع بودیم که آیا بچه‌ای را که موقع خواب گریه می‌کند برداریم یا اینکه اجازه دهیم آن‌قدر گریه کند تا خوابش ببرد