بریده‌هایی از کتاب قدرت انضباط شخصی

کورت کوپمیر بیش از ۵۰ سال را صرف تحقیق و مطالعه درباره اصول موفقیت کرده و چندین کتاب درباره رمز و رازهای موفقیت نوشته است. یک روز در طی یک جلسه، برایان تریسی مربی موفقیت از کوپمیر خواست که توضیح دهد از بین اصول موفقیتی که او آن‌ها را کشف کرده است، کدام‌ها مهم‌تر هستند. وی پاسخ داد: «۹۹۹ اصل موفقیت وجود دارد که من در مطالعات و تجربیات خود آن‌ها را پیدا کرده‌ام، اما بدون انضباط شخصی، هیچ‌یک از آن‌ها تأثیری ندارند».

شخصیت شما در پشت درهای بسته، مهم‌تر از شخصیتی است که مردم در انظار عمومی می‌بینند.

«هرچه بیشتر تمرین کنید، در آن مهارت بهتر خواهید شد.»

هسته مرکزی انضباط شخصی این است که باید کاری که لازم است را انجام دهید، خواه آن را دوست داشته باشید یا نه.

بیشتر مردم به این دلیل در زندگی شکست می‌خورند که آنچه برای موفقیت لازم است را انجام نمی‌دهند. شخصی که می‌خواهد لاغر شود روی کاناپه نشسته و همبرگر می‌خورد، مجلات را ورق می‌زند و آرزو می‌کند که کاش در تعطیلات لباس شنا اندازه‌اش شود. با نشستن در جلوی تلویزیون، لباس شنا هرگز اندازه شما نخواهد شد.

فکر کردن به کمال به اهمال‌کاری منجر می‌شود چرا که دستیابی به ایده‌آل‌ها غیرممکن است.

فکر کردن به کمال به اهمال‌کاری منجر می‌شود چرا که دستیابی به ایده‌آل‌ها غیرممکن است.

همان‌طور که بلند کردن وزنه به مدت ۲۴ ساعت و بدون وقفه برای هر شخصی غیرممکن است، استفاده ۲۴ ساعته از اراده نیز بدون دادن زمان به آن برای تجدید قوا، غیرممکن است.

افراد موفق می‌دانند که اگر قصد دستیابی به اهداف خود را داشته باشند، باید باور کنند که موفق خواهند شد و فشار بیشتری برای ادامه فعالیت به خودشان وارد کنند. آن‌ها به جای «سعی کردن»، «انجام می‌دهند». دیپاک چوپرا یکی از موفق‌ترین متخصصان خودساخته جهان است که شهرت خود را مدیون داشتن انرژی بالا و بهره‌وری است. او در ۷۳ سالگی هنوز در حال مسافرت به نقاط مختلف دنیا و سخنرانی است. وقتی از او سؤال شد که چگونه با وجود تعداد مشغله‌های فراوان، توانسته است این تعداد کتاب را تألیف و منتشر کند، یکی از پاسخ‌های‌اش این بود: «سعی نکن، انجام بده».

یکی از تکنیک‌های قدرتمندی که می‌تواند از اهمال‌کاری جلوگیری کند و میل به کمال را مهار کند، قانون هفتاد درصدی است. قانون هفتاد درصدی می‌گوید که وقتی هفتاد درصد مطمئن شدید که در کاری موفق خواهید شد، باید آن کار را شروع کنید. اطمینان صد درصدی هیچ‌وقت وجود ندارد و شما تا زمانی که کاری را امتحان نکنید، هرگز نخواهید فهمید که آن کار درست است یا خیر. تنها راهی که می‌توانید از طریق آن به انضباط برسید عمل مداوم است. بنابراین وقتی به نقطه هفتاد درصدی رسیدید تصمیم بگیرید که کار مورد نظر را انجام دهید و به آن پایبند باشید.

کوپمیر خواست که توضیح دهد از بین اصول موفقیتی که او آن‌ها را کشف کرده است، کدام‌ها مهم‌تر هستند. وی پاسخ داد: «۹۹۹ اصل موفقیت وجود دارد که من در مطالعات و تجربیات خود آن‌ها را پیدا کرده‌ام، اما بدون انضباط شخصی، هیچ‌یک از آن‌ها تأثیری ندارند».

احساسات منفی مانند ناامیدی و غم و اندوه، نشانگر این هستند که چیزی سرجای خودش نیست و باید تغییر کند. به احساسات منفی خود با این دید نگاه نکنید که یک حالت منفی هستند و باید از زندگی شما حذف شوند. در عوض، آن‌ها را به عنوان شاخصی در نظر بگیرید که شما را در جهت تغییر مثبت راهنمایی می‌کنند.

فقط یک تفاوت بین افراد موفق و ناموفق وجود دارد و آن عادت‌هایی است که هر کدام از آن‌ها هر روز دنبال می‌کنند. افراد بسیار موفق، هر روز عادت‌های یکسانی را تکرار می‌کنند. آن‌ها یک روال مشخص دارند و به آن پایبند هستند و هر کاری که می‌کنند باعث پیشرفت‌شان از نظر ذهنی، جسمی و معنوی می‌شود.

شکست متداول‌تر از موفقیت است. دلیل این موضوع هم این است که هدف بیشتر افراد، ایجاد یک تحول بزرگ است درحالی که قادر به حفظ این تحول بزرگ نیستیم.

فکر کردن به کمال به اهمال‌کاری منجر می‌شود چرا که دستیابی به ایده‌آل‌ها غیرممکن است. در این حالت، ترس از شکست در شما شکل می‌گیرد و بنابراین به‌صورت مداوم کاری که باید برای رسیدن به اهداف‌تان انجام دهید را به تعویق می‌اندازید.

اثر دانینگ-کروگر زمانی به کار می‌رود که یک فرد نه تنها در یک حیطه خاص توانایی نداشته باشد بلکه قادر به درک کردن میزان بد بودن‌اش در آن حیطه نیز نباشد. فردی که از این مسئله رنج می‌برد دارای مشکلی است که از آن به عنوان «بار مضاعف» یاد می‌شود، بدین معنی که این افراد مرتباً در همان حوزه‌های تکراری قبلی مرتکب اشتباه می‌شوند. این افراد در اصلاح کردن خودشان با دشواری روبرو هستند چرا که از عیب‌های خود کاملاً بی‌اطلاع هستند. آن‌ها به جای تلاش برای بهبود مهارت‌های‌شان، به حرکت در همان مسیر قبلی ادامه می‌دهند زیرا واقعاً به توانایی‌های خود اعتقاد دارند و استدلال‌شان نیز این است که شکست‌شان به دلیل بدشانسی است.

«سعی کردن» یک دستورالعمل فاجعه‌بار است، در حالی که «انجام دادن» تعیین کننده و قاطع است.

شما نباید از شکست بترسید بلکه باید از حسرت بترسید. داشتن احساس بد هنگام نگاه کردن به گذشته و گفتن اینکه «چه می‌شد اگر...»، شما را بدتر از احساس «تلاش کردن اما شکست خوردن» عذاب خواهد داد.

هنگامی‌که مغز در حالت بقاء کار می‌کند تمایل به ارضاء فوری نیاز را آغاز می‌کند که منجر به پرخوری و سایر رفتارهای منفی مرتبط با عدم انضباط شخصی می‌شود.

اگر قبلاً مهارت انضباط شخصی را در خودمان پرورش نداده باشیم، نمی‌توانیم به یک‌باره تصمیم بگیریم که دارای نظم و انضباط شویم و به تبع آن انتظار موفقیت داشته باشیم.