بریده‌هایی از کتاب تو این فکرم که تمومش کنم

«این روزها به نظر می‌رسه بیش‌تر آدم‌ها، اگه نگیم افسرده، دست‌کم غمگین و ناشادند. قبول داری؟»

سؤال‌ها همیشه از جواب‌ها مهم‌ترند.

تقریباً همه‌ی خاطرات ما شبیه داستان‌هایی‌اند که به‌شدت ویرایش شده‌ند.

اگر عذابی که گرفتارش‌ایم با مرگ به پایان نرسد، چه؟ از کجا می‌توانیم بفهمیم؟ اگر وضع‌مان بعد از مرگ بهتر نشد، چه؟ اگر مرگ راه فرار نباشد، چه؟

مهم‌ترین چیزها در زندگی همان‌هایی‌اند که پیوسته نادیده گرفته می‌شوند.

«مواقعی هست که یه فکر به حقیقت و واقعیت نزدیک‌تره تا یه عمل. تو می‌تونی هر چی دلت خواست بگی، می‌تونی هر کاری دلت خواست بکنی، اما نمی‌تونی به خودت دروغ بگی.»

فدا کردن خلوت و استقلال ازخودگذشتگیِ به‌مراتب بزرگ‌تری است از آن‌چه اغلب می‌پنداریم. شکی نیست که شریک شدن خانه و زندگی از تنها بودن دشوارتر است. در حقیقت زندگی مشترک در عمل غیرممکن به نظر می‌رسد، این‌طور نیست؟ این‌که کسی را پیدا کنید و تا آخر عمر با او زندگی کنید؟ با او پیر شوید و تغییر کنید؟ هر روز جلو چشم‌تان باشد و به نیازها و خلق‌وخویش توجه کنید؟

تو این فکرم که تمومش کنم. از لحظه‌ای که این فکر به ذهن آدم خطور می‌کند، دیگر به‌آسانی دست از سرش برنمی‌دارد. مثل کنه می‌چسبد. برای خودش جا خوش می‌کند. ماندگار می‌شود. تمام افکار و اعمال‌مان را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. کار چندانی هم ازم ساخته نیست. حرفم را باور کنید. خلاصی از دستش ممکن نیست. چه دوست داشته باشم، چه نداشته باشم. هر جا بروم این فکر لعنتی هم آن‌جاست. وقتی غذا می‌خورم، وقتی به رخت‌خواب می‌روم، وقتی می‌خوابم، وقتی بیدار می‌شوم. همیشه آن‌جاست. همیشه.

مدت زیادی نیست که این موضوع ذهنم را درگیر خودش کرده. فکر تازه‌ای است، اما انگار همیشه پسِ ذهنم بوده. از کِی شروع شد؟ اگر این فکر نه حاصل کشمکشی درونی، بلکه از قبل و به طور نارس در ذهنم کاشته شده باشد چی؟ آیا ناگفته ماندن یک فکر به معنای از دست دادن بداعتش است؟ شاید من همیشه از وجودش آگاه بوده‌ام. شاید از اول هم قرار بوده همه‌چیز همین گونه تمام شود.

قبل از من هم خیلی‌ها همین حرف‌ها رو زده‌ند

فکر می‌کنم بیش‌ترین انتظارم از شریک زندگیم این است که من را همان‌طور که هستم بشناسد. بهتر از هر کس دیگری و حتی بهتر از خودم. اصلاً مگر برای همین نیست که به همدیگر متعهد می‌شویم؟

هر کسی می‌تواند به هر چیزی که می‌خواهد فکر کند. افکارِ ما تنها واقعیت زندگی‌مان هستند. این عین حقیقت است. تردیدی ندارم. افکار هرگز ساختگی یا بلوف نیستند.

“یه چیزهایی تو زندگی درمانِ قطعی تنهایی و روزهای بارونی‌اند، مثل معماها، اما متأسفانه تعدادشون کمه. هر کدوم از ما باید به دنبال حل معمای خودش باشه.”

جیک یک‌بار گفت هر وقت کسی می‌گوید از دیدارتان خوش‌وقتم، تقریباً می‌توانید مطمئن باشید فکرش جای دیگری است، مثلاً ظاهرتان را قضاوت می‌کند. احساس «خوش‌وقتی» هرگز آن چیزی نیست که در آن لحظه احساس یا به‌اش فکر می‌کنند، صرفاً چیزی است که به زبان می‌آورند و ما هم گوش می‌دهیم.

فکر می‌کنم بخش عمده‌ای از شناخت ما از دیگران، نه براساس گفته‌های‌شان که براساس مشاهده‌ی خودمان است.

آدمی که چیزی از خودش نداره، چیزی هم برای از دست دادن نداره.

جیک یک‌بار گفت «مواقعی هست که یه فکر به حقیقت و واقعیت نزدیک‌تره تا یه عمل. تو می‌تونی هر چی دلت خواست بگی، می‌تونی هر کاری دلت خواست بکنی، اما نمی‌تونی به خودت دروغ بگی.»

“معنای وجود من در پرسشی است که زندگی برایم مطرح کرده است. یا برعکس، من خود پرسشی هستم که برای دنیا مطرح شده‌ام و باید پاسخم را با جهان در میان بگذارم. در غیر این صورت به پاسخ دنیا وابسته خواهم بود.”»

چیزی که مرا از کوره به درمی‌برد، خواندن فقط به خاطر خواندن است

سؤال‌ها همیشه از جواب‌ها مهم‌ترند.