بریده‌هایی از کتاب تو این فکرم که تمومش کنم

«این روزها به نظر می‌رسه بیش‌تر آدم‌ها، اگه نگیم افسرده، دست‌کم غمگین و ناشادند. قبول داری؟»

تقریباً همه‌ی خاطرات ما شبیه داستان‌هایی‌اند که به‌شدت ویرایش شده‌ند.

سؤال‌ها همیشه از جواب‌ها مهم‌ترند.

مهم‌ترین چیزها در زندگی همان‌هایی‌اند که پیوسته نادیده گرفته می‌شوند.

اگر عذابی که گرفتارش‌ایم با مرگ به پایان نرسد، چه؟ از کجا می‌توانیم بفهمیم؟ اگر وضع‌مان بعد از مرگ بهتر نشد، چه؟ اگر مرگ راه فرار نباشد، چه؟

فدا کردن خلوت و استقلال ازخودگذشتگیِ به‌مراتب بزرگ‌تری است از آن‌چه اغلب می‌پنداریم. شکی نیست که شریک شدن خانه و زندگی از تنها بودن دشوارتر است. در حقیقت زندگی مشترک در عمل غیرممکن به نظر می‌رسد، این‌طور نیست؟ این‌که کسی را پیدا کنید و تا آخر عمر با او زندگی کنید؟ با او پیر شوید و تغییر کنید؟ هر روز جلو چشم‌تان باشد و به نیازها و خلق‌وخویش توجه کنید؟

«مواقعی هست که یه فکر به حقیقت و واقعیت نزدیک‌تره تا یه عمل. تو می‌تونی هر چی دلت خواست بگی، می‌تونی هر کاری دلت خواست بکنی، اما نمی‌تونی به خودت دروغ بگی.»

فکر می‌کنم بیش‌ترین انتظارم از شریک زندگیم این است که من را همان‌طور که هستم بشناسد. بهتر از هر کس دیگری و حتی بهتر از خودم. اصلاً مگر برای همین نیست که به همدیگر متعهد می‌شویم؟

هر کسی می‌تواند به هر چیزی که می‌خواهد فکر کند. افکارِ ما تنها واقعیت زندگی‌مان هستند. این عین حقیقت است. تردیدی ندارم. افکار هرگز ساختگی یا بلوف نیستند.

“یه چیزهایی تو زندگی درمانِ قطعی تنهایی و روزهای بارونی‌اند، مثل معماها، اما متأسفانه تعدادشون کمه. هر کدوم از ما باید به دنبال حل معمای خودش باشه.”