نظرات کاربران درباره کتاب صوتی طاعون

کتاب و نویسنده که جایگاه مشخص و ممتازی داره ، متاسفانه راوی داستان ،و طرز خوانش و لحن صدای یکنواخت و سرد ایشون باعث شد نتونم ارتباط برقرار کنم ، و باید به دنبال راوی مناسب تری باشم .

بی نظیر، عالی و تاثیرگذار

«همه می‌دانند مرگ هست. اما این دانستن مانع از آن نمی‌شود که زندگی نکنند!» طاعون ورای داستان اصلی،نمایانگر فلسفه ی ابسوردیسم کاموست.شهر اران نمادی از دنیای حقیقی است،دنیایی که دلیل و منطقی ندارد،دنیایی بی معنا که هر تلاشی برای دست یابی به معنا محکوم به شکست است. کامو میکوشد با به تصویر کشیدن شهری پر از رنج و بدبختی،تصویری از دنیای پیرامونمان را به ما نشان دهد،همانطور که در دنیای واقعی هر شخص رویکرد خاص خود را نسبت به زندگی پیش میگیرد،مردم شهر اوران نیز هرکدام به نوبه ی خود در مقابل زندگی بی معنا در شهر طاعون زده رفتار میکنند. بخش مهمی از کتاب روایت رویکرد های افراد نسبت به طاعون است؛و نیز این که طاعون بر زندگی هر شخص چه گونه اثر متفاوتی میگذارد. روحانی شهر در جستجوی دلیلی برای رنجی است که بر مردم تحمیل شده و آن را عذاب و امتحان الهی میبیند،عده ای آن قدر در برابر بیماری عاجز شده اند که راه علاج را در طبل زدن میبینند! عده ای به فکر فرار از شهر و مصیبتند،عده ای سرنوشت را میپذیرند و به مقابله با آن برخواسته اند و در مقابل کامو نشان میدهد که چطور پاندمی و درد و رنج گسترده برای عده ای دیگر راه نجات شده است! اما ریو قهرمان داستان پوچی و بی معنایی شرایط را درک میکند،او بهتر از هر شخصی میداند که شهر در انتظار چه چیزی است و ناتوانی خویش از ایستادن در مقابل طاعون و شکست چندین باره اش را به چشم میبیند اما نا امید نمیشود،او رنج را بپذیرفته و تنها راه را تلاش برای مقابله ی با طاعون و نجات بشریت میداند. حکایت مشهوری هست که هنگام غرق شدن کشتی،موش ها اولین کسانی اند که تلاش میکنند فرار کنند.در اوران اما موش ها خود عامل غرق شدن کشتی شهر هستند،موش های آلوده به طاعون پیام آور گسترش بیماری اند. قسمتی که کامو بی مسئولیتی و نالیاقتی مسئولین شهری را روایت میکرد،ناخوداگاه به یاد دوران پاندمی کرونا در ایران افتادم،بعد از گذشت بیش از 70 سال از نگارش این کتاب،رفتار مسئولین ایرانی حتی بدتر از مسئولین اوران بود! اما علاوه بر تاثیرات اولیه،طاعون شهر اوران که نمادی از رنج بشر است اثرات دیگری نیز دارد؛بسته شدن دروازه های شهر گویی نمادی از زندان دنیای ماست.بسته شدن دروازه های شهر آخرین سنگر امید است،نا امیدی شهر را فرا میگیرد و مهم تر از آن،عادت به نا امیدی که به قول کامو از خود ناامیدی خطرناک تر است. عده ای نیز در این شرایط به لذت گرایی روی می آوردند،دروازه های شهر بسته است و مواد غذایی کم تر از همیشه به شهر میرسد ولی عده ای راه چاره را در لذت جویی میبینند،اگر قرار است که فردا نباشم چرا امروز به تمامی زندگی نکنم و همه ی لذت های دنیا را امروز تجربه نکنم؟ تورم ثانویه ای که نه از کمبود عرضه بلکه از افزایش تقاضا ناشی میشود! و علاوه بر آن چرا باید تذهیب نفس کنم؟ چزا باید لذت نقد را از دست بدهم؟ همانگونه که در زندگی معمولی نیز عده ای به سوی لذت گرایی نقد میروند. اما طاعون (و رنج) عادل ترین خدایان است،او دست نوازشش را نه فقط بر سر زندانی،که بر سر زندان بان هم میکشد،نه بر سر بیمار که بر سر پزشک هم میکشد،غنی و ناتوان در برابر او برابرند همان گونه که بغال محتکر از مزایای احتکارش استفاده نمیکند و در برابر طاعون سر خم میکند. اما جدای از نماد گرایی و بیان فلسفه ی کامو،اما از بعد روایت داستانی طاعون به عقیده من کامل نیست؛شخصیت پردازی های داستان به خوبی انجام نشده،تا حدی طبیعی است چرا که بعد ها میفهمیم که روایت ریو است اما حداقل درباره ی احوال خودش باید بیشتر مینوشت،ما فقط میدانیم که او در شرایطی که از زنش دور افتاده به کار سخت مشغول است اما افکارش چه؟ به چه می اندیشد،چطور خود را آماده ی سر کار رفتن میکند؟ همینطور شیوه ی روایت داستان،چرا باید ریو روایت را به دید سوم شخص تعریف کند؟ اگر او ازین دید نگاه میکند پس چگونه روایت قسمت هایی که خودش اصلا حضور ندارد با چنین جزییاتی نوشته شده؟! به هرحال اما طاعون داستانی غم انگیز اما پر از امید است،طاعون روایت گر رنج بشریت است،رنجی که همان طور که کامو میگوید اگر نبود فکر مرگ هم سراغ انسان نمی آمد و زیبایی معنایش را از دست میداد،زیبایی دسترنج همان رنج است.طاعون روایت گر زیستن با بیماری و مرگ است همان گونه که خودش میگوید همه میدانند مرگ هست اما دانستن آن باعث نمیشود که زندگی نکنند؛چرا که زندگی در کنار مرگ راه خودش را می‌رود.. خوانش گوینده مخصوصا روی تغییر صدا ها به نظر من جالب نبود.