ملاحظاتی در باب شعر و انواع آن اثری از جان استوارت میل، فیلسوف، اقتصاددان و سیاست‌مدار بریتانیایی قرن نوزدهم است. در این اثر بخشی از نظریات استوارت میل را درباره شعر و انواع آن می‌خوانید.

درباره کتاب ملاحظاتی در باب شعر و انواع آن

کتاب حاضر ترجمه‌ای ا‌ست از مقاله‌ای دوبخشی به قلم جان استوارت میل که آن را در ۲۶ سالگی نوشته است. البته دو بخش این مقاله ابتدا با فاصله‌ای زمانی و جدا از هم منتشر شدند. میل در مواردی برای بخش نخست مقاله عنوان «شعر چیست؟» (What is Poetry) را به کار برده و برای بخش دوم از عنوان «دو گونهٔ شعر» (The Two Kinds of Poetry) استفاده کرده است. به همین دلیل در بسیاری از تفاسیر به هر یک از بخش‌های این مقاله با این دو عنوان متمایز ارجاع می‌دهند. اما از این مقاله نسخه‌های متعددی در دست است، چرا که میل بعدها چند بار به ویرایش آن پرداخت.

این مقاله از جمله ثمرات مواجههٔ میل با آثار شاعران جنبش رمانتیک در ادبیات انگلیسی، به خصوص وردزورث، است که از نظر نقد ادبی به ویژه توجه به شعر تغزلی و گستردگی مباحث آن اهمیت زیادی دارد. میل گاهی در این مقاله از حیطه نقد ادبی خارج شده و وارد حیطه فلسفه و پدیدارشناسی هم شده است.

کتاب یا درواقع مقاله میل دو بخش دارد. بخش اول به چیسی و ماهیت شعر می پردازد و بخش دوم انواع شعر از نظر میل را بیان می‌کند. در ضمیمه انتهای کتاب هم نظریه شعر جان استوارت میل آمده است.

خواندن کتاب ملاحظاتی در باب شعر و انواع آن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به ادبیات و فلسفه را به خواندن این کتاب دعوت می‌کنیم

بخشی از کتاب ملاحظاتی در باب شعر و انواع آن

«شاعران زاده می‌شوند» قولی‌ست متعلق به دوران کلاسیک باستان که برخلاف اکثر آموزه‌های دوران قدیم با وارسی کمتری به زمانهٔ اخیر منتقل شده است. آن زمان که این قول باب شد، از بخت‌یاری آیندگان، قوای بشری بیشتر به خلق آثار نبوغ‌آمیز مشغول بود تا این‌که سرگرم این مسئله باشد که آن‌ها را چطور می‌توان خلق کرد؛ این قول احتمالاً سرچشمه‌ای والاتر از این گرایش عامِ انسان‌ها نداشت که هر قدرتی را که به وضوح حاصل تمرین نیست و هر مهارتی را که به قواعد مکانیکی فروکاستنی نیست نتیجهٔ استعدادی ویژه محسوب می‌کند. اما این گزین‌گویه، که در طفولیت روان‌شناسی زاده شده است، چه بسا اکنون نیز، که این علم در دورهٔ بلوغ خویش است، همان‌قدر صادق دانسته می‌شود که همواره هر سخن نغزی صادق است، یعنی در آن وجهی از حقیقت هست؛ اما این حقیقت، برای آن‌که بتوان آن را در گرهی به کوچکی صرفاً سه واژه به دام انداخت، طوری فشرده شده و از شکل خویش به در آمده که برای آن‌که به ابعاد درست خویش بازگردد نیازمند میزانی تقریباً نامتناهی از باز کردن و دراز کردن است.